Despois de ler “A memoria da choiva” de Pedro Feijoo, lin unha reseña sobre el de Ramón Nicolás e, aínda que concordo coa súa opinión, levoume a reflexionar un bocado máis na obra e a elaborar a miña propia recensión da novela.
Para comezar é certo que a obra é unha boa novela de xénero policiaco cos seus terribles asasinatos grazas aos que non puiden durmir apaciblemente. É fácil de ler, mantén a intriga e é difícil parar de ler porque se quere coñecer o final. Pareceume que engadirlle referencias á literatura como eran os poemas de Rosalía enviados aos protagonistas ou a posta en escena dos crimes, contribuíu a darlle unha maior orixinalidade ao texto.
En segundo lugar resultoume interesante que a historia transcorrese en lugares coñecidos, como Santiago, A Coruña, Vigo, Padrón ou Arteixo, xa que facía que a obra parecese máis real e actual. Ademais as referencias históricas como por exemplo o uso que se fixo durante a ditadura franquista da figura de Rosalía ou os problemas de contabilidade mais ben corrupción da fundación Rosalía tamén contribúen a achegar máis a realidade á obra. As Institucións que aparecen (RAG) e a mala situación que sofre o xornalismo tamén aportan realismo á historia.
En terceiro lugar, os personaxes son os típicos protagonistas de novela policiaca cos que se empatiza porque tamén cometen erros e vese que están caracterizados para ser o máis real posible. Temos por exemplo a Aquiles Vega, un xornalista cun mal traballo ou a profesora Sofía Deneb, unha estudosa de Rosalía que tamén é consciente do mal momento que pasa a cultura actualmente. Fascinoume sobre todo como caracterizou ó asasino, un personaxe que, alimentado pola vinganza e crendo que así limpa a memoria da súa estirpe asasina cruelmente a persoas que segundo el ofenden á súa familia.
Por último, o único que non me agradou do libro foi o desenlace. A historia levaba un ritmo trepidante, con moita intriga. Pero ao chegar ao final resolve a trama cun típico desenlace de película na que o protagonista masculino decide salvar á protagonista femenina no canto de capturar ao asasino. É un final socorrido, pero para min, pobre comparado coa intensidade do resto do libro.
En resumo, o libro é entretido e fácil de ler, porque as ansias de descubrir quen está detrás dos asasinatos fan que non se poida parar de ler. Por iso penso que, co ben escrito que está e coa interesante historia que construíu o autor, o final debería estar á altura do resto do libro e non terse conformado cun desenlace típico de serie policiaca.
Se queres participar sigue as intruccións da seguinte ligazón... [Abonarse]