Imaxe de cabeceira
Varia
Artigos nesta sección:

Uns meses atrás, saltaba a noticia de que máis de vinte familias españolas quedaran atrapadas en Kiev. O motivo? Poderíamos pensar nalgún problema coa compañía aérea ou mesmo nun secuestro. Pero en realidade, non podían volver a España debido a que o consulado español en Ucraína negábase a inscribir no rexistro civil aquilo que foran buscar ao estranxeiro con tanta ansia. Si, bebés os cales están a punto de converterse no souvenir máis demandado. Estas vinte familias pagaran entre 40000 e 60000 € por unha xestación subrogada, máis coñecida como ventre de aluguer.

Esta práctica consiste nunha reprodución asistida a través da cal unha muller (a xestante) leva o embarazo correspondente a outra persoa, xeralmente este proceso lévase a cabo a través dunha fecundación In Vitro. A razón pola cales esas familias quedaran atrapadas, foi por que en España esta práctica está prohibida pero en países como Ucraína, Xeorxia ou Canadá, non. A partir deste caso de actualidade, apareceu de novo o debate? É moral pagarlle a unha muller para que xeste ao teu fillo?

Atopámonos nunha sociedade con grandes avances tecnolóxicos, que ten na súa man un gran abano de posibilidades grazas ás novas tecnoloxías, pero podemos cambiar o mundo dende a casa con só dar un “gústame” nas redes sociais? Pois todo parece que si, e cada vez é unha actividade máis común para que as organizacións consigan maior difusión e doazóns.

Un dos últimos éxitos en redes deuse fai uns meses coa publicación en Instagram da foto dun ovo, co cal se pretendía romper o récord de maior números de “gústame” nunha foto, que por aquel entonces era de 18 millóns de gústame. Conseguírono? Pois case triplicaron o antigo récord, obtendo 53 millóns de gústame. Deu a volta ao mundo, e ata tivo un espazo publicitario na emisión da Super Bowl. Isto levou a moitas contas de Instagram a intentar imitar o sucedido coa imaxe do ovo, pero sen conseguir resultados virais, ata fai pouco.

Fai pouco máis de dúas semanas, fíxose viral unha imaxe na cal se amosaba unha pequena árbore coa  mensaxe “Double tap to plant a tree” (dobre clic para plantar unha árbore), e un vídeo que nos informaba de que cada minuto son cortadas máis de 28.000 árbores en todo o mundo. A mensaxe estaba clara: por cada cinco millóns de gústame plantarían 500.000 árbores. Pero quen está detrás desta páxina de Instagram? Trátase dunha compañía chamada Tentree, que loita polo medio ambiente e contra o cambio climático, tendo plantados máis de 30 millóns de árbores arredor de todo o globo. Ademais, contan cunha tenda online de roupa, e por cada venda plantan 10 árbores, que máis se pode pedir?

Hai uns meses, vin no xornal un artigo de Cristina Gulías Ogando e decidín escribir este texto tratando o mesmo tema do ela falaba: os feminicidios.

Amencemos día si e día tamén con preocupantes noticias: unha máis de nós foi asasinada. Outra muller máis, cuxos soños e ilusións lle foron arrebatados. Outra muller máis, cuxos padres terán que sufrir a máis horrible dos pesadelos: enterrar a unha filla. Outra muller máis, vítima dun sistema patriarcal que non busca solucións. Outra muller máis, vítima desta sociedade.

Hai unhas semanas, na gala dos Goya, a directora premiada Arantxa Echevarría afirmou no seu discurso que o grao de madurez dunha sociedade mídese polo sitio que ocupa a muller nela. Isto debe provocar no espectador unha reflexión: que lugar ocupamos as mulleres na nosa sociedade? Observando feitos como a existencia do teito de cristal, a idealización vendida en anuncios e películas ou a sentencia do caso da Manada, podemos facernos unha idea do papel que se nos atribúe.

A discriminación racial é, actualmente, un tema de gran interese social, o cal nos incumbe a todos. Definimos o racismo como o punto de vista, prácticas e acción que reflicten que a humanidade está dividida en diferentes grupos biolóxicos denominados razas, algunhas das cales comparten atributos que lles fan pensar que son superiores a outras, pero acaso existen razas superiores a outras?

Podemos mirar ao pasado para atopar unha explicación ao problema racial que vivimos dende fai moito tempo. O orixe está no libro máis lido e vendido na historia: a Biblia. Nas narracións do Diluvio Universal, indícanse tres razas humanas a partir dos fillos de Noé, mais nun momento determinado este condena aos descendentes do seu neto Canaán a servir a seus irmáns. A interpretación racista da Biblia sostén que nese momento condenou a raza negra a servir á branca. Esta interpretación foi difundida e ensinada aos mozos africanos polas autoridades coloniais e misioneiros católicos durante a primeira metade do século XX. Pode un libro dividir á sociedade durante miles de anos? En este caso, si.

As consecuencias dos ideais liberados no pasado foron, entre outras, o maior xenocidio cometido no século XX, levado a cabo polos nazis, o Holocausto, onde morreron arredor de 9 millóns de xudeus, case o 80% da poboación xudía europea. Actualmente segue habendo unha clara idea de superioridade da xente branca sobre o resto de razas, que moito se debe ás persoas que seguen divulgando ideas de antigos líderes fascistas que culpaban a outras razas do mal da chamada “raza aria”.

Millóns de anos loitando pola supervivencia humana, para rematar creando obxectos que destrúen os membros da nosa mesma especia sen remorsos. Máquinas capaces de privarnos do noso dereito fundamental, o dereito á vida, iso si, cun bo fin. Pero, é ouro todo o que reloce?

A tecnoloxía avanza, e con ela cada día atópanse novos equipos e materiais para facilitar todo tipo de labores. Dende hai varias décadas, existen os drons, uns “robots” capaces de voar durante horas a centos de metros sobre o chan. Cada vez a ciencia permite que realicen máis labores, desde o ocio ata labores de rescate transportando persoas, e mesmo son empregados no ámbito militar. Así é, actualmente, os exércitos de distintos países empregan drons para levar a cabo labores de recoñecemento e mesmo a deposición de artefactos explosivos. Ao principio só levaban a cabo labores de recoñecemento, pero actualmente, en moitos países xa non existen intermediarios entre a máquina e a vítima, e estes encárganse de localizar o inimigo (cuxa cara foi previamente inserida na súa base de datos) e compren a súa obriga de destruílo, sen compaixón nin sentimentos, pois, ao fin e ao cabo, son máquinas non persoas. Isto lévame a pensar, ata que punto está ben que sexan as máquinas quen tomen este tipo de decisión?, resulta ético que sexa unha máquina quen arrebate unha vida?, e o máis importante, que acontece coas vítimas colaterais? Na miña opinión, este é un tema moi complexo e sensible, ao que pórlle solución non resulta doado.

Os animais. Eses seres tan interesantes, obxecto de numerosos refráns populares, como matar dous paxaros dun tiro ou coller o touro polos cornos, nos que podemos observar claramente o papel dos animais durante moito tempo na nosa sociedade.

Pero antes de profundar no tema, farei unha pregunta: cantas persoas viven con animais? Quizais sexa sorprendente que utilizara o verbo vivir cando normalmente se emprega o verbo ter. É ben sinxelo de explicar, como persoa que convive con animais día si e día tamén, do mesmo xeito que observo a situación precaria dos seus dereitos, considero que o verbo ter connota posesión, polo que podemos ter unha camiseta, unha casa ou unha leira, pero dende logo non penso que poidamos ter un animal.

Debemos facernos unha pregunta: en que situación se atopan os dereitos dos animais na actualidade? Empecemos por unha experiencia persoal: dende pequena observo como tratan as persoas maiores aos gatiños ou aos cachorros. É unha escena común no rural galego, mais acaso as autoridades actúan para erradicar esta práctica? Creo que non é necesario respostar.

A crítica aos xoves non é nada novo, de feito Sócrates xa dicía que os xoves hoxe en día son uns tiranos. Contradín aos seus pais, devoran a súa comida e fáltanlles ao respecto aos seus mestres. Esa cita foi pronunciada moitos séculos atrás, pero é aplicable á nosa sociedade actual, xa que os xoves son xulgados continuamente polas súas accións, cuestionados e aplaudidos a partes iguais.

A anterior cita socrática podería ser artellada por calquera adulto dos nosos días. Quen non ten escoitado ao seu avó dicir que os xoves xa non son o que eran? A miña bisavoa sempre repetía que a música que eu escoitaba era ruído, que os xoves estabamos revolucionados, que a roupa que levabamos era digna dun circo, que nos ían a explotar os ollos por mirar a unha pantalla… Todo isto é produto da coñecida fenda xeracional, que provoca que os nosos devanceiros non teñan os mesmos coñecementos sobre a sociedade actual ca os que temos nós. Tamén é importante o vivir experiencias: co paso do tempo un vólvese máis sabio, o que produce que este critique todo aquilo que non considere correcto segundo as súas experiencias.

Moitos foron os escritores que teñen loado ou feito mención nas súas obras á xuventude, como é o caso de Miguel Hernández e o seu poema Llamo a la juventud (Chamo á xuventude, en galego), pertencente á súa obra Vientos del pueblo: la juventud siempre empuja / la juventud siempre vence, / y la salvación de España / de su juventud depende (en galego: a xuventude sempre empuxa / a xuventude sempre vence, / e a salvación de España / da súa xuventude depende). Neste poema, o poeta facía un chamamento á xuventude para salvar o país. Quizais confiaba nela porque el viviuna de pleno, cos seus ideais, e sacrificouna por ser fiel ao que sentía.

110 Artigos | 1  | 2  | 3  | 4  | 5  | 6  |   | 14  | 
*
Nesta WEB utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor,
rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.