“Minotauros, pai e nai, observan como o seu fillo xoga na area. O rostro da nai conxélase, mira ao pai, e di ‘Quen lle vai explicar agora que somos un mito.”

Relato filosófico adaptado.

  E escribo, e escribo isto coas bágoas esvarando polo meu peito, berrando ao temón de tinta que teño entre as costelas por non saber marcar o rumbo, por non impedir que chocara contra o maior dos icebergs, o xeo que non é xeo, a cristalización tépeda da auga, o desconxelamento da fantasía, do mito, da ilusión! Facendo augas en realidade.

Colisionar coa auga, coa realidade que me rodea, que me afunde e que me esmaga. Unha colisión coa infinitude do océano morno de verán. Unha colisión que a ollos do mundo é invisible, non existe, non é posíbel.

Xeo, volve! Consúmeme! Conxela a miña mente! Pon orballo nos meus ollos e folerpas que me fagan cóxegas no ventre!

Como? Como ía ser posíbel chocar coa auga? Mentres me mira, mentres se ri de min, mentres me afoga? Xa a imaxino, queda, en calma, mirándome mentres sente pena entre gargalladas, dicíndome que debín decatarme antes, chamándome parva, insinuando que son unha nena, unha nena moi nena para navegar de verdade, unha nena moi nena que só cre en lendas de piratas e monstros mariños, unha nena moi nena que ve no seu reflexo unha serea, unha nena moi nena, moi nena, moi nena. Tan nena que facía un bambán da varanda do barco e un lenzo da vela! Tanto que crin ao cheirume salgado cando me dicía que pechara os ollos para escoitalo.

Mais agora, escribo, e escribo cos beizos mollados na suor do mar, escribo sobre o devalar das mareas, atravesando o mundo sen cambiar de posición, deixando versos de carraxe no seu ronsel por espertarme dos mellor dos soños, por perturbar a miña alma mentres “facía o vivo”, máis mergullada que nunca, por non deixar que vira o iceberg que me destruiu, o iceberg máis grande de todos, o iceberg derretido que sempre me rodeara, a realidade.

Por iso agora choro lágrimas salgadas, porque quero volver ser unha nena moi nena, moi nena, mo nena.

Nº 1

 Facía frío.

 El xa non o notaba pero era un frío que chegaba aos ósos e conxelaba o sangue nas veas.

 O tipo de frío que che roubaba o alento con cada expiración que dabas, deixando que os teus pulmóns abandonasen o aire nunha nube de néboa que se esvaecía suavemente.

 O atardecer comezaba a mostrarse sobre os altos e grandes montes que rodeaban a súa ubicación.

 Era unha fermosa vista.

 O último que ía ver

Quizais debería volver a pedir axuda?

 Mirou as súas pernas conxeladas e entumecidas coa consideración de alguén delirante.

 Fíxose a escuridade.

 Nº2

 O sol tocaba a súa pel, non con suavidade, senón co ardente roce dunha amante fría, cunha queimadura dolorosa.

 A súa pel estaba vermella e rogou pola fría noite; pero a estrela aínda dominaba o alto do ceo.

 Caeu de xeonllos e elevou a súa mirada ao ceo antes de cerrar os ollos.

 Sentiuse cansado e sedento, o seu corpo non quería dar un paso máis.

 Caeu de lado na moldeable area.

 As súas pálpebras volvéronse a abrir. Non caeron bágoas cando a area entrou nos seus ollos, xa non tiña líquido nin para iso.

 Mirou á distancia, grandes árbores verdes apareceron no alto dunha duna.

 Un sorriso creceu nos seus murchos beizos.

 Fíxose a escuridade.

Mostrou os dentes nun sorriso cálido ao cliente entrante e a súa doce voz saiu con suavidade da súa boca.

Case puido ver como se fundía co home.

Vocalizou cada sílaba con coidado, desfrutando de cada reacción que lle causaba ao novo. Moveu os seus beizos sensualmente e os ollos do xove dirixíronse a eles.

Esta noite tería compañía.

O rapaz foise feliz con esa promesa, un salto no seu paso e as compras que viñera facer olvidadas.

Esta noite tería compaía.

Preguntouse como reaccionaría o mozo cando soubese o que ía facer con el.

Pasou súa lingua polos seus afiaos dentes.

Esta noite terá unha gran cea.

Levaba aquí, esperando, moito tempo xa.

Anos quizais, anos terriblemente longos e solitarios.

Ás veces, tiña a sensación de felicidade, pequenos momentos luminosos na bruma da súa existencia. Luminosos e breves, como o seu último bico.

Mirou as súas pálidas mans sen comprender nada, case esperaba que houbese gretas na extensión branca da súa pel, algo que mostrase o quebrada que se atopaba no interior.

 Nas súas mans había unha liña de líquido vermello. Líquido da vida que ía secando.

 Nada máis.

 O de sempre

 [O inevitábel]

 O seu sufrimento.

Baixou as mans ao seu regazo, sen importarlle a mancha que deixaba no seu vestido. Non importaba, era un vello, non duraría moito.

Alí, sentada na cadeira de bonita madeira escura, nunha gris habitación chea de pozas dese líquido vermello, a súa branca e fráxil figura resaltaba de maneira fermosa. Unha luz entre a escuridade, parecía dicir a estancia.

Só parecía desequilibralo todo as manchas vermellas na muller, estendidas polo seu corpo. O único toque de cor que parecía haber nela.

Preguntouse canto tempo tardaría en rematar todo.

Proxecto audiovisual realizado polo alumnado de 2ºESO, baixo a dirección de Marcos Gallego.

(O Tolo entra en escena, mira ao público, comeza a chorar. As luces que nun inicio seguían a súa traxectoria, dende que chegou ao escenario ata que se situou no centro, víranse cara ó público, neste intre o Tolo comeza a berrar entre xantos desgarradores, sen ocultar a carraxe reprimida.)

TOLO: Pensamos e reflexionamos só arredor do que entedemos, do que sabiamos de antemán, do que dun xeito ou doutro forma parte de nós; do mesmo xeito que só ouvimos aquelas voces que, aínda sen chegar a ser calco directo da nosa, ben podría selo. Xa non só falo de linguas e de culturas alleas que non respectamos porque non coñecemos, nin tampouco de ideas que difiren uns milímetros das nosas e son entendidas coma unha ofensa ou, en moitos casos, como a manifestación da ignorancia dese individuo que se atreve a expresalas nun entorno “hostil” que para nós é tan familiar. Tampouco falo soamente das caracteristicas intrínsecas ao propio individuo tan xenerica e polémica coma o sexo; nin tampouco falo de características tan individuais coma a orientación sexual. E moito menos me adentrría no profundo da psique, da personalidade, do mais propio: da lanza afiada que bate con todos, ata consigo mesma, buscando a complementariedade absoluta, a cal non existe.

(As luces deixan de apuntar ao público, agora céntranse nel. Este comeza a rir, a rir dun xeito tan estridente e desquiciado que reafirma o seu papel de tolo. Comeza a sinalar ao público ao azar, pois xa non os vé. Continúa berrando, esta vez entre risas desquiciadas que amosan o máis fondo pánico.)

TOLO: Entón de que falo? De que falo se non falo do noso mentres falo de nós? Falo do mundo que nos rodea e da sua relación con nós, da nosa relación con el, do seu padecemento por nós e da nosa inconsciencia cara el. Falo do erro que envolve a nosa correlación. Falo da simbiose atrofiada e parasitaria, falo da podredume da existencia que non respecta á existencia veciña; falo de nós.

(Baixa do escenario, adéntrase no público. As luces acéndense coma se a función rematara, o cal xera desconcerto. Simboliza o realismo do tema a tratar, non se focaliza no escenario, nin no público. As luces acéndense para dar a ver que todo é real. A xente comeza a asustarse.)

TOLO: Cremos que nos pertence a bascula da xustiza e sabemos con total certeza que somos únicos capacitados para invertir no mundo, para opinar a cerca do que lle conven , coa actitude máis rancia e paternalista que podemos chegar a adoptar, tentando ser pais da nosa nai, tratandoa coma unha demente senil, coma unha vella inconsciente de si mesma a quen temos que protexer. Pero protexer de quen? De nós? Dos fillos/pais que a insultan con cada acto? Que a prostitúen e maltratan? Que abusan dela e corrompen a sua fertil dignidade? Quen somos máis que salvaxes que conseguiron crear cadeas de producion industriais, máis cruentas cá propia natureza tamén salvaxe? Quen somos máis que ególatras reprimidos, animais civilizados e cobardes respeuoso coa lei por medo as represarias, non por principios? Quen somos para xulgar a perfeción da Terra se non sabemos tan sequera ser coherentes coa nosa propia xustiza?

(A función non triunfa. A función non é función; non emociona, non divirte, non alegra, non entristece. Soamente é un tolo chiando entre o público, chorando e rindo, rindo e chorando.)

TOLO: Non somos nós os que debemos hipotetizar arredor das medidas de flexibilidade para reducir un chisquiño o quencemento global cada ano. A problemática medioambiental xa non é grave, está en colapso; simplemente o estilo de vida dunha soa especie require o sacrificio de 60 mil millóns de animais cada ano, a utilización de 137 L de auga por persoa e a desaparicón de máis de 150 especies cada día. Falamos de compravenda de emisións que so mercan os paises ricos, para contaminar máis, aos paises pobres, os cales non ían emitir GEI, pois non están industrializados . O noso planeta non é Wall Streett e non cotiza en bolsa ou polo menos non debera. Así coma o progreso non é sinonimo de progreso tecnolóxico, o progreso tecnolóxico e só e exclusivamente tecnoloxía; a nosa sociedade non precisa seguir medrando nese sentido, a nosa sociedade para progresar debe deterse, paralizarse, deixar de facer dano, se non queremos que esta sexa a nosa apocalipse; non necesitamos seguir producindo máis e máis, nin medrando industrialmente, nin levando roupa feita nunha punta do mundo e comendo laranxas producidas na outra. Unha especie progresa cando se adapta ao medio no que vive, deste modo dicimos que evoluciona. Unha especie convírtese en plaga cando coloniza o medio no que vive e resulta dañino para as demais especies. A nosa sociedade progresará cando se adapte ao seu entorno e o respete . Deste xeito tamén evolucionará moral e eticamente.

(Péchase o telón, el segue entre o público, a xente marcha asustada e desgustada por perder o tempo, el salouca.)

TOLO: O respecto e único, cara todos e cara todo ou cara ninguen e cara nada.

Ceo sen chuvia

Parece ser que o outono,

tapou con follas e con auga os doces

non tan só días, senón recordos,

dos seus ollos cor morriña.

Xa que por máis que queira,

seguirá sendo Manuel,

pola familia, polos compañeiros.

non sae a dor acumulada.

Quizáis, ela, por moito que queira quitar os tormentos,

non é capaz polo eco dun recordo difuso.

-        Os homes NON choran!.

Ser sen ser

Samaín, o día favorito de Manuel.

Érguese sabendo que pola fiestra,

non se espera luz, senón gozo.

Escoita no autobús as letras das

cancións que repudia, mais

non lle hai que facer. Homes…

O seu fermoso conxunto,

simula non ser un disfrace,

só unha exigua realidade.

Unha realidade que está disfrazada

Ao son do bombo escóitase:

-        MARICA, MARica, marica!

Rachaduras de estrelas,

sobrepasan o ceo entre tanto alcohol.

Manuel non tomara nin unha copa,

pero decidira saír esta vez maquillada.

Entre xeringas de líquido sospeitoso,

hai un corpo tirado rodeado de seres

insolentes e inxustos.

Os beizos máis vermellos,

que o labial que comprara.

Os ollos máis escuros,

que a morriña nocturna.

Un velo posto,

de forma colectiva.

- Travelo, travelo, travelo…!

   As mulleres non deben ir soas.

Menos, pola rúa de noite.

O axitación de Manuel mentres

era invadido por un descoñecido,

e os seus gritos de agonía e dor

non eran nada comparado co que escoitou.

-        As mulleres non deben ir soas.

 -        E menos ti, que non o es!

- Pásalle por ir provocando,

a ver si así para de pintar o indio,

por unha parte estalle ben,

se deixara de andar con esas mariconadas,

que mal vai o mundo.

As palabras non só existen

dentro dun Manuel en coma,

que espertaría para volver a súa infame rutina.

As palabras existían tamén,

no mundo real.

 -        Real, pero falso!

Chuvia sen ceo

Negro, non é morriña, é negro.

Máis escuro que a escuridade.

Non só dentro do obxecto de madeira,

que subiría ao ceo. Tamén,

na cara dos familiares e dos non

tan familiares. Só unha acción:

NEGRO.

Por primeira vez o negro

era descanso en Manuela.

E no negro

unha silueta

máis tinguida de bágoas

que o resto:

Pai!
(que os nenos non choraban)

-        Os homes SI choran…