Como ben sabemos todos, os galegos pisan forte e deixan legado na historia. Hai milleiros de pegadas galegas ao redor do mundo mais, a que hoxe imos analizar é a precursora do movemento máis popular, que acadou máis likes nas redes e ao que se lle dedicaron máis vídeos titoriais ao redor de todo o mundo. Obviamente, chegados a este punto, xa sabemos todos a que me estou a referir, ao movemento vangardista nacido nas aldeas galegas, cuxo obxectivo é dar unha nova utilidade a obxectos que a perderan, como por exemplo unha bañeira vella e oxidada que se converte nun enxeñoso bebedoiro para o gando ou un somier antigo cuxa nova función é a de inesperado portal. Este movemento mundialmente coñecido, creado polos galegos simultaneamente en todas as aldeas e vilas da nosa terra é a primeira expresión da reciclaxe, máis concretamente dun dos tres erres, ‘Reutilizar’. Os labregos galegos, os primeiros pioneiros da reciclaxe que hoxe está a salvar o noso planeta, reutilizaban todo o que noutras partes do mundo (con, claramente, menos consciencia medioambiental) tiraban. Pero, a pesar do grande avance que supuxo, este movemento foi amplamente criticado debido ao seu impacto paisaxístico e á súa carencia de estética, nomeando esta vangarda como ‘Feísmo galego’.

A Mesa pola Normalización Lingüística publicou O tempo meteorolóxico, un libro didáctico para a educación infantil, ilustrado por Miguel Robledo.

Esta proposta é unha nova forma para que non caian no baúl dos recordos palabras como “saraiba” ou “treboada” xa que non adoita formar parte do vocabulario dos máis cativos, ademais disto, aportalles unha cultura xeral dende nenos, que nunca está de máis.  Con isto conséguense varias cousas: fomentar o uso da lingüa galega empezando dende os máis  pequerrechos e animalos a querer saber máis, é dicir, motivalos a estudar e a ser curiosos.

Esta entidade proporciona materiais en galego para cativos de entre 0 a 6 anos ca finalidade de potenciar o uso de vocabulario na nosa lingua nesta etapa. Con proxectos coma estes, o galego seguirá vivo na nosa sociedade e non caerá no olvido.

Seguramente toda galega ou galego oíu falar algunha vez das Irmandades da Fala, ese grupo de intelectuais tan famoso, que axudou a prestixiar e impulsar un galego case morto para os ámbitos cultos e asoballado polo castelán, pero á hora de falar destes impulsores ou intelectuais galegos, só temos en mente figuras masculinas, como pode ser o caso de Castelao, Vicente Risco ou Otero Pedrayo, pero, onde quedaran as mulleres nestes anos?

Como moitas veces nos dixeron, a comezos do século XX, os homes que vivían en Madrid, ou nas grandes cidades, sobretodo estudantes, como podía ser o caso dos integrantes das Irmandades, vivían unha vida na que o máis común era manter encontros nos cafés para falar ou discutir sobre diversos temas e xusto foi nestes anos cando un grupo de mulleres, sen importar o que a sociedade pensara delas, sumáronse á causa e fixeron o que daquela era chamado como “cousas de homes”. Ata entón nunca se vira un grupo de mulleres pola rúa vestidas como quixeran, en bicicleta, fumando, bebendo, sendo libres…, aínda que fose unha cousa tan simple como se pode ver agora mesmo, daquela marcou a forma de ver as cousas.

O intento repetido de borrar calquera pegada feminina da historia, por parte do poder establecido polos homes, deixou nunha parte comprometido ao grupo feminino, que realmente parece visto dunha forma superficial, que non fixo nada pola arte nin pola cultura galega, ou de calquera outro país, pero seguramente moitas máis cousas das que nós cremos están pensadas por unha muller e realmente non se sabe, porque se lle atribuiu o seu éxito a un home.Todos coñecemos casos, por exemplo, J.K.Rowling, Amandine Aurore Lucile Dupin, Charlotte Brontë, Karen Blixen, entre outras moitas, estas mulleres do calibre de J.K.Rowling (considerada a escritora máis lida do mundo ca saga coñecida por todos “Harry Potter”), tiveron que buscar un pseudónimo masculino para que as súas obras se tomaran en serio e poder publicar libros sen problemas.

Resulta que unha compañeira máis eu, estamos a facer un traballo de estatística sobre este  tema, a lingua, e resulta abraiante.

Un estudo realizado pola RAG advirte que o galego diminúe a gran velocidade na urbe, sobre todo en Vigo e A Coruña mentres que na zona rural mantense cunha pequena diminución de falantes e a súa vez, estas zonas perden poboación a unha velocidade vertixinosa. Pese a isto, a porcentaxe de galego-falantes é maior que os do éuscaro e o catalán.

Arredor do galego hai unha serie de prexuízos lingüísticos que dificultan o fomento do idioma e provocan o descenso de galego-falantes. Estes prexuízos están vixentes na mocidade, onde o feito de aparentar pesa máis que a propia identidade. Mentiríamos se dixeramos que nunca escoitamos a alguén dicir que o galego é unha lingua de pobres, de incultos, de ignorantes ou mesmo unha lingua bruta e de vellos. Todo isto incita á fala do castelán, creándose unha falsa crenza de que falando esta lingua, calquera pode chegar a ser alguén na vida, mentres que falando o galego non.

O noso idioma sofre certos riscos, mais isto está nas mans de todos nós cambialo e loitar pola identidade do pobo galego para que non se perda.

A denominada ‘Operación Albóndega’ foi a última campaña realizada nas redes sociais para que IKEA inclúa o galego nos seus servizos como fai co catalán e co éuscaro. Pese a que o número de galego-falantes sexa maior que o de éuscaros ou catalán, estes dous últimos xa existían antes que o galego na devandita páxina.

No sitio web da ‘Operación Albóndega’ lémbrase que a web de IKEA non ten a posibilidade de mostrar o seu catálogo en galego, mais si o atopamos noutras linguas oficiais do estado como os idiomas citados con anterioridade. Pese a ter un establecemento aberto na Coruña, non ofrecen unha atención en galego ao público que o desexa. No devandito programa, entre outras moitas cousas, tamén se lle recorda a este establecemento que “a lingua propia de Galicia é o galego” como cita o artigo 5 do Estatuto de Autonomía de Galicia, co cal, demándaselle que o seu sitio web, incluíndo a rotulación do establecemento da Coruña, estean en galego canto antes.

Unha correcta atención en galego, axudará a que os galego-falantes non muden a súa lingua cando os traballadores lles contesten en galego e non en castelán, deixando a un lado a diglosia, é dicir, usar o galego no ámbito familiar e en espazos públicos o castelán.

O transporte urbano de Ourense deixa xa no portal ás mulleres que viaxan soas de noite 

Os abusos machistas, as increpacións e os acosos ás mulleres son cousas que, por desgraza, seguen sucedendo na actualidade na que vivimos. A cantidade de abusos sexuais seguen tendo unhas cifras alarmantes, o número de mulleres asasinadas por violencia de xénero elévase ata 54, no que vai de ano, e a cantidade de mulleres que son perseguidas ata a súa casa ou increpadas pola rúa é tan elevada que nos debería de dar vergonza.

O acto de deixar no portal da súa casa ás mulleres que viaxen soas no transporte urbano, sempre que llo pidan ao condutor,  paréceme unha iniciativa perfecta e que se debería expandir por toda España. É un xesto que non costa nada, deter un autobús cando a muller o precise para impedir que se sinta insegura ou mesmo que, nos casos máis graves, sexa atacada.

Nestes días de decembro podemos ver nas nosas televisións un dos programas que xa daquela cando se estreou tivo moita relevancia, estou a falar de Operación Triunfo que despois de deixar de emitirse durante varios anos volveu no 2017. Este ano é o segundo e dentro desta famosa academia están preparándose para ser famosos cantantes moitos xoves de toda a península, e como o ano pasado hai unha concursante galega, Sabela.

 Esta galega foi a primeira en atreverse a propoñer cantar unha canción en galego xa que para ela era moi importante facelo debido a que se sentía moito máis cómoda cantando na súa lingua materna. Despois de cantar e ser fortemente aplaudida e loada debido á súa valentía outro dos seus compañeiros da academia, Miki, decidíu seguir os pasos da artista e cantar na súa lingua, o catalán.

A priori temos bastante claro o que é útil e o que non o é, pero está tan claro? Aquí entra en xogo o convencionalismo, pois o que para unha persoa pode ser algo útil e de vital importancia para min pode non selo e viceversa. Un exemplo claro disto é sacar o carnet de conducir. Para unha persoa sacar o permiso de circulación nada máis cumprir os 18 anos é algo importantísimo, algo que ansía, pero para outras pode ser algo sen importancia e innecesario.

Vivimos nunha sociedade na que un título universitario non garante un traballo e moito menos no ámbito da especialidade. O visto socialmente como útil nesta sociedade sería rematar os estudos secundarios obrigatorios, aprobar a selectividade coa máxima nota posible, entrar nunha carreira do ámbito científico-tecnolóxico e, ao rematala facer masters ou especializacións nese ámbito.  Desta forma o que se consegue é coñecer moita xente, saber moita teoría, pero ignorar a práctica, que sería o máis útil para a vida, porque non vai servir de nada coñecer moitos apartados teóricos sen saber como utilizalos. Ao final, todos eses anos de estudos non garanten nada.