A privacidade é considerada como un dereito fundamental nunha sociedade democrática. Pero, pode existir a privacidade nun mundo dixital no que cada acción deixa rastro? Cando Mark Zuckerberg, fundador de Facebook, advertiu nun entrevista en 2010 de que a privacidade morrera, acusárono de esaxerado. Hoxe, nove anos despois, podemos asegurar que esa afirmación é máis […]

Nº 1

 Facía frío.

 El xa non o notaba pero era un frío que chegaba aos ósos e conxelaba o sangue nas veas.

 O tipo de frío que che roubaba o alento con cada expiración que dabas, deixando que os teus pulmóns abandonasen o aire nunha nube de néboa que se esvaecía suavemente.

 O atardecer comezaba a mostrarse sobre os altos e grandes montes que rodeaban a súa ubicación.

 Era unha fermosa vista.

 O último que ía ver

Quizais debería volver a pedir axuda?

 Mirou as súas pernas conxeladas e entumecidas coa consideración de alguén delirante.

 Fíxose a escuridade.

 Nº2

 O sol tocaba a súa pel, non con suavidade, senón co ardente roce dunha amante fría, cunha queimadura dolorosa.

 A súa pel estaba vermella e rogou pola fría noite; pero a estrela aínda dominaba o alto do ceo.

 Caeu de xeonllos e elevou a súa mirada ao ceo antes de cerrar os ollos.

 Sentiuse cansado e sedento, o seu corpo non quería dar un paso máis.

 Caeu de lado na moldeable area.

 As súas pálpebras volvéronse a abrir. Non caeron bágoas cando a area entrou nos seus ollos, xa non tiña líquido nin para iso.

 Mirou á distancia, grandes árbores verdes apareceron no alto dunha duna.

 Un sorriso creceu nos seus murchos beizos.

 Fíxose a escuridade.

Mostrou os dentes nun sorriso cálido ao cliente entrante e a súa doce voz saiu con suavidade da súa boca.

Case puido ver como se fundía co home.

Vocalizou cada sílaba con coidado, desfrutando de cada reacción que lle causaba ao novo. Moveu os seus beizos sensualmente e os ollos do xove dirixíronse a eles.

Esta noite tería compañía.

O rapaz foise feliz con esa promesa, un salto no seu paso e as compras que viñera facer olvidadas.

Esta noite tería compaía.

Preguntouse como reaccionaría o mozo cando soubese o que ía facer con el.

Pasou súa lingua polos seus afiaos dentes.

Esta noite terá unha gran cea.

Levaba aquí, esperando, moito tempo xa.

Anos quizais, anos terriblemente longos e solitarios.

Ás veces, tiña a sensación de felicidade, pequenos momentos luminosos na bruma da súa existencia. Luminosos e breves, como o seu último bico.

Mirou as súas pálidas mans sen comprender nada, case esperaba que houbese gretas na extensión branca da súa pel, algo que mostrase o quebrada que se atopaba no interior.

 Nas súas mans había unha liña de líquido vermello. Líquido da vida que ía secando.

 Nada máis.

 O de sempre

 [O inevitábel]

 O seu sufrimento.

Baixou as mans ao seu regazo, sen importarlle a mancha que deixaba no seu vestido. Non importaba, era un vello, non duraría moito.

Alí, sentada na cadeira de bonita madeira escura, nunha gris habitación chea de pozas dese líquido vermello, a súa branca e fráxil figura resaltaba de maneira fermosa. Unha luz entre a escuridade, parecía dicir a estancia.

Só parecía desequilibralo todo as manchas vermellas na muller, estendidas polo seu corpo. O único toque de cor que parecía haber nela.

Preguntouse canto tempo tardaría en rematar todo.

Hai uns meses, vin no xornal un artigo de Cristina Gulías Ogando e decidín escribir este texto tratando o mesmo tema do ela falaba: os feminicidios.

Amencemos día si e día tamén con preocupantes noticias: unha máis de nós foi asasinada. Outra muller máis, cuxos soños e ilusións lle foron arrebatados. Outra muller máis, cuxos padres terán que sufrir a máis horrible dos pesadelos: enterrar a unha filla. Outra muller máis, vítima dun sistema patriarcal que non busca solucións. Outra muller máis, vítima desta sociedade.

Hai unhas semanas, na gala dos Goya, a directora premiada Arantxa Echevarría afirmou no seu discurso que o grao de madurez dunha sociedade mídese polo sitio que ocupa a muller nela. Isto debe provocar no espectador unha reflexión: que lugar ocupamos as mulleres na nosa sociedade? Observando feitos como a existencia do teito de cristal, a idealización vendida en anuncios e películas ou a sentencia do caso da Manada, podemos facernos unha idea do papel que se nos atribúe.

A discriminación racial é, actualmente, un tema de gran interese social, o cal nos incumbe a todos. Definimos o racismo como o punto de vista, prácticas e acción que reflicten que a humanidade está dividida en diferentes grupos biolóxicos denominados razas, algunhas das cales comparten atributos que lles fan pensar que son superiores a outras, pero acaso existen razas superiores a outras?

Podemos mirar ao pasado para atopar unha explicación ao problema racial que vivimos dende fai moito tempo. O orixe está no libro máis lido e vendido na historia: a Biblia. Nas narracións do Diluvio Universal, indícanse tres razas humanas a partir dos fillos de Noé, mais nun momento determinado este condena aos descendentes do seu neto Canaán a servir a seus irmáns. A interpretación racista da Biblia sostén que nese momento condenou a raza negra a servir á branca. Esta interpretación foi difundida e ensinada aos mozos africanos polas autoridades coloniais e misioneiros católicos durante a primeira metade do século XX. Pode un libro dividir á sociedade durante miles de anos? En este caso, si.

As consecuencias dos ideais liberados no pasado foron, entre outras, o maior xenocidio cometido no século XX, levado a cabo polos nazis, o Holocausto, onde morreron arredor de 9 millóns de xudeus, case o 80% da poboación xudía europea. Actualmente segue habendo unha clara idea de superioridade da xente branca sobre o resto de razas, que moito se debe ás persoas que seguen divulgando ideas de antigos líderes fascistas que culpaban a outras razas do mal da chamada “raza aria”.

Proxecto audiovisual realizado polo alumnado de 2ºESO, baixo a dirección de Marcos Gallego.