O pasado 14 de abril tiven a sorte de asistir á entrega dos Premios Minerva. Alí fun testemuña dun non tan anómalo fenómeno socioesférico reflexo do noso clima social. Mentres que a sorpresa que encabezaba o acto, once gañadoras e un gañador era destacada por todos os asistentes, moi poucos atenderon a outra realidade paralela, que debería ser igual de impactante, unha supremacía masculina no escenario.
A representación feminina nas gañadoras era vista por todos como unha mostra de “feminismo”, de “igualdade” ou mesmo de “talento feminino”, cando non foi máis que unha casualidade. Na miña opinión, todo iso é absurdo, gañar un premio non é unha mostra de feminismo, ser muller e escribir, nos tempos que corren, non é un acto revolucionario. Mentres que un suceso que non foi casual pasou inadvertido. Os homes que entregaron os premios, o rapaz que deu o discurso e mesmo o que desinfectaba o micrófono, foron elixidos estratexicamente, e tiveron o valor de situar alí unicamente unha muller como pretexto de igualdade. Todo estaba planeado, os premios entregábanos de maior a menor rango, o prestixioso catedrático de historia entregaba o primeiro premio e a “mediocre” secretaria o 3º accésit. Mentres, o que sucedía por detrás de todo o acto, as encargadas de explicarnos o protocolo, de recibirnos, de contactarnos, de toda a montaxe audiovisual… eran mulleres.
Que di de nós o feito de atender a só unha desas dúas realidades? Será como iso de acostumarse aos malos olores que, pasado un tempo, non os percibimos?
Uxía Alcalde, Paula Caamaño, Carlota Figueira, Manu Losada, Mariña Patiño e Luis Somoza fixeron os caraveis. Katia Lojo puxo a voz.
Sempre na orixe da nosa poesía contemporánea está Rosalía. Nada mellor para celebrar o 23 de abril que as súas Follas Novas.
Alumn@s do IES Félix Muriel entrevistaron o 20 de marzo ao presidente da Fundación Rosalía de Castro, Anxo Angueira, e ao alcalde de Rianxo, Adolfo Muíños, nun acto de irmanamento entre Padrón e Rianxo, coa plantación dunha figueira traída da casa de Rosalía para o pazo de Rianxiño.
Rosalía de Castro é unha das figuras máis importantes da literatura galega e da historia de Galiza. Polo tanto, o pasado sábado 19 de marzo tivo lugar un acto coa intención de conmemorala no pazo de Rianxo. O acto consistía en plantar tres árbores: unha figueira e dúas camelias. A figueira é un anaco da que xa fora plantada con anterioridade na horta da escritora.
En xeral, foi un acto para simbolizar a unión de dous pobos, o padronés e o rianxeiro, a través da Fundación Rosalía de Castro e da propia autora. Como ben aclara o alcalde de Rianxo durante a entrevista, “este acto é unha forma de reivindicar a cultura que comparten este concello e Padrón e á figura de Rosalia como nai da nosa cultura, así como o pai é Castelao”.
-Que se conmemora no acto?
-Dúas cousas que eu entendo fundamentais para Rianxo, por un lado a irmandade de Rosalía como algo que une a toda Galiza e evidentemente a Rianxo. É un elemento fundamental nese coñecemento e ese agarimo global que temos pola figura de Rosalía, xa que ademais Rianxo ten un especial vínculo con Padrón nas festas da Pascua, da Guadalupe e de tránsito entre os dous concellos que nos fai especial. De aí que tamén, por Rosalía e con Rosalía nos vinculemos tamén dunha dobre maneira: tanto por ser ela quen é, e ademais por sermos pobos irmáns. Polo tanto é un agasallo, tamén un motivo máis de unión dos dous concellos.