Cando o coello tirou un reloxo do peto do chaleque, decatouse de que chegaba tarde a unha cita que tiña cunha fermosa lebre chamada Martina. O coello Pepe comezou a correr o máis a présa que podía.

Na metade do camiño atopou unha meniña duns catro anos chorando, e parou a preguntarlle que lle pasaba. Ela díxolle que non sabía onde estaba a súa nai, entón Pepe decidiu que non podía deixar aí soa á rapaza, por iso se dispuxo a buscar á súa nai. Percorreu medio pobo, preguntoulle a toda a xente que vía e non descansou ata que a atopou, despois de media hora na súa procura. Cando por fin chegou ao restaurante onde quedara con Martina, descubriu que xa non estaba alí, pois, cansa de esperar, marchara había dez minutos. É por isto que Pepe foi á súa casa a pedirlle desculpas polo seu retraso e explicoulle o acontecido, pero ela non aceptou as súas desculpas.

Todo apenado, Pepe voltou para o seu fogar, pero pronto caeu na conta de que, se Martina non podía entender que a rapaza precisaba a súa axuda, non pagaba a pena estar con ela.

As eleccións andaluzas confirmáronnos o que viñamos temendo nos últimos anos en España, un auxe da extrema dereita, que conseguiu por primeira vez representación política. Ademais, todo parece indicar que Vox vai ser clave na formación de goberno.

Os defensores de Vox e os partidos que non descartan pactar con eles din que hai que respectar o votado e, penso eu, os alemáns tamén votaron a Hitler. Polo tanto, ser votado non implica que se trate dunha opción respectable dende un punto de vista democrático. É evidente que se aproveitan do clima de crispación que leva a moita xente a acudir ás urnas sen facer unha reflexión previa e tan só deixándose levar por un odio infundado. Isto púidose ver nunha recente entrevista levada a cabo no municipio onde Vox foi o partido máis votado, no que moitos entrevistados manifestaron descoñecer e incluso rexeitar bastantes puntos do seu programa.

De verdade son imprescindibles nun futuro as tecnoloxías na educación ou só seráan unha distracción para o ensino e sería mellor seguir co que sabemos que funciona correctamente?

As novas xeracións deberían aprender usando as novas tecnoloxías para complementar o traballo nas aulas. Se potenciamos o uso destas tecnoloxías nos rapaces desde pequenos, cando sexan maiores o seu uso seralle moito máis sinxelo, e ademais na actualidade estes aparellos fan que as clases sexan máis levadeiras e que se aprenda dunha forma máis entretida.

Nos colexios deberíase aumentar o número de ordenadores, pantallas dixitais… xa que os alumnos adoitan prestar máis atención e entender mellor os contidos cando estes se expoñen coa axuda de tecnoloxías que cando só se utiliza un libro de texto tradicional. Aínda que en moitos colexios xa hai bastantes ordenadores, deberían ser máis, xa que polo menos cada alumno tería que ter un para uso propio. Así avanzaríamos cara un mundo onde todos soubesemos usar as tecnoloxías, un mundo máis dixital, onde a substitución dos libros por formatos dixitais axudaría a reducir o gasto de papel.

Cando o coello tirou un reloxo do peto do chaleque, viu que non funcionaba, polo que se encamiñou pola cidade en busca de unha reloxería na que estiveran dispostos a arraxalo para que volvera a funcionar correctamente.

Polo camiño, perdeu a carteira, onde levaba cartos para pagar o arranxo. O tempo voou mentres buscaba a carteira desaparecida, non deixou pedra sen levantar ata que a atopou, o problema foi que estaba enriba dun tellado, estívose preguntando para si como chegara alí durante uns minutos, pero veu que estaba escurecendo e as tendas(entre elas a reloxería), cerrarían dentro de pouco. De forma que trepou como un mono, colleu a carteira e marchou a toda présa dando brincos.

Cando chegou, viu que seguía aberta a reloxería, e en menos do que canta un galo, foi, encargou e pagou o arranxo, e marchou felizmente á súa casa.

As persoas que non queren ver como son as cousas pensan que o galego é unha lingua normalizada, é dicir, que funciona con normalidade en todos os ámbitos; pero a realidade non é esta. A normalización dunha lingua significa a recuperación do seu status de lingua normal, ou sexa, conseguir que o seu uso oral e escrito sexa natural e espontáneo en calquera das situacións que se poden producir na vida pública e privada dos habitantes dun país. En 1983, a Xunta de Galicia promulgou a Lei de Normalización Lingüística, co fin de favorecer a normalización e garantir a igualdade co castelán na administración, no ensino, na prensa, etc…

Cando o coello tirou un reloxo do peto do chaleque, comprobou que eran as cinco e media e acelerou o ritmo. Dirixíase ó seu tobo. Polo camiño todos os seus amigos preguntábanlle a onde ía, pero el seguía correndo, cada vez máis rápido. Cando chegou á súa casa, quitou o chaleque e colgouno nun percheiro. Correu á cociña. Apagou o forno e sacou un biscoito queimado. O coello preparouse para facer outro moi rápido, xa que ás sete tiña unha festa con todos os animais do monte e non quería decepcionar ós seus compañeiros. Cando rematou a sobremesa, chamárono para informalo de que a festa fora cancelada. O coello, triste, puxo a mesa para comer o biscoito el soíño, cando de súpeto soou o timbre. Alí fóra estaban todos. Viñan a darlle ó coello unha festa, porque el mesmo esquecera o seu aniversario.

O pasado sábado 12 de Xaneiro tivo lugar no auditorio de Rianxo unha noite de monólogos, amparada baixo o nome “Tempos modernos” (facendo alusión á actualidade dos temas que trataban). Aquí, dúas persoas, durante aproximadamente una hora cada unha, fixeron a todos os asistentes rir a gargalladas.

Debo admitir que ao comezo non sabía moi ben que esperarme. Nunca asistira a uns monólogos, e o máis parecido que coñecía era o Club da Comedia, o meu principal temor era aburrirme. Que enganada estaba! Ao igual que todas as persoas que completaban o aforo do auditorio rin e rin sen parar durante algo máis de dúas horas, pois resultaron tremendamente amenos e ninguén quería que rematase.

Os encargados de levar a cabo este entretemento foron (por orde de intervención) Duarte Galbán e David Perdomo. O primeiro un veciño da vila que está comezando no mundo do humor; durante a súa rolda fixo un repaso anecdótico dos momentos de maior vergoña da súa infancia e adolescencia, onde tamén tiveron cabida alusións e agradecementos á súa familia e amigos, e ao seu pobo natal. A continuación, chegou a quenda de Perdomo, un artista bastante coñecido no mundo do humor polas súas intervencións en programas como o Land Rober da TVG. El subiu o ton dos monólogos, comentando, sen pelos na lingua, temas tan en auxe na nosa sociedade actual como o feminismo e os inmigrantes, así como o emprego das redes sociais por parte dos e das adolescentes, os desexos máis escuros das persoas, etc. sempre nun ton humorístico, claro!, ademais, procuraba tamén un ton crítico e de reflexión, pretendía facer ao seu público pensar nas decisións que toman, na forma que todos posuímos de xulgar o descoñecido, en como debéramos criticarnos a nós mesmos… e rir, rir sempre.