Non quero cinxirme ás regras da arte! Os meus pensamentos son vagabundos, a miña imaxinación errante e a miña alma só se satisface de impresións.

Xamáis dominou na miña alma a esperanza da gloria, nin soñei nunca con loureiros que oprimisen a miña fronte. Só cantos de independencia e liberdade sairon dos meus beizos, aínda que arredor sentira, xa dende o berce, o ruído das cadeas que debían aprisionarme para sempre. Porque o patrimonio da muller son os grillóns da escravitude.

Eu, sen embargo, son libre, libre coma os paxaros, coma as brisas; coma as árbores no deserto e o pirata no mar.

Libre é o meu corazón, libre a miña alma e libre o meu pensamento, que se alza ata o ceo e descende ata a terra soberbio coma Luzbel e doce coma unha esperanza.

Cando os señores da terra me ameazan cunha mirada ou queren marcar a miña fronte cunha marca de oprobio, eu río coma eles rin, e fago, en aparencia, a miña iniquidade máis grande que a súa iniquidade. No fondo, o meu corazón é bo; pero non acato os mandatos dos meus iguais e creo que a súa feitura é igual ámiña feitura, e que a súa carne é igual á miña carne.

 ***

 Eu son libre. Nada pode conter a marcha dos meus pensamentos e eles son a lei que rexe o meu destino.

 ***

 Os remorsos son a herdanza das mulleres débiles. Eles corroen a súa existencia co recordo duns praceres que hoxe compraron a costa da súa felicidade e que mañá pesarán sobre a súa alma coma chumbo candente.

Espectros durmidos que descansan impasibles no regazo que se dispón a recibir outro obxecto que o que eles non representan, a abrazos que reciben outros abrazos que xuramos non admitir xamáis.

Dores punzantes e desgarradoras polo pasado, arrepentimentos vans, enmendas dun instante e reproducións eternas na culpa, e un desexo de virtude para o futuro, un nome honrado e sen luxar que poder entregar ao home que nos pide con sinceridade unha existencia núa de riquezas, máis pródiga en bondades e sensacións virxes.

He aquí as loitas precedidas sempre polos remorsos que velan o noso soño, as nosas esperanzas, as nosas ambicións.

E todo isto por unha debilidade.

Na actualidade, a pesar de que o feminismo está practicamente normalizado na nosa sociedade así como toda a loita pola igualdade entre homes e mulleres, a pesar diso, as mulleres seguimos sen ser iguais diante das miradas da meirande parte da sociedade. Todo isto débese en gran medida á educación transmitida de xeración en xeración, así como á cultura e á relixión.

A medida que o tempo avanza, a mentalidade da sociedade debería progresar proporcionalmente, pero isto non é así. A día de hoxe continúan existindo personas que non buscan unha solución porque directamente non ven o probelma, e outras que teñen a total seguridade de que as mulleres debemos ser discriminadas por ser inferiores aos homes, roubándonos así a liberdade en ámbitos como a vestimenta ou incluso sobre o noso propio corpo.

Nestes tempos, en que supostamente o feminismo triunfa, nos que supostamente todos somos iguais ante a lei, realmente non o somos ante a mirada dunha gran maioría de individuos, e isto débese á educación recibida de pais, profesores e da sociedade en xeral. Quen non pode negar o machismo reflectido en numerosas relixións que seguen miles, mesmo millóns, de persoas?

Os tempos avanzan apresuradamente pero parece que as mentalidades non concordan con estes e é que, a pesar de que vivimos no século XXI, moita xente segue non só crendo senón que asegurando, mesmo berrando, que as mulleres somos inferiores, roubándonos os dereitos que nos pertencen, como abortar dunha forma segura ou  vestirnos como queiramos sen ser acusadas de andar provocando. Provocando? Provocando qué? Que nos asubíen? Que nos chamen de todo? Que nos violen? Nada xustifica a violencia contra as mulleres, a violación,  o acos, a desigualdade… nin unha crenza relixiosa, nin unha peza de vestir. Nada.

21 FEBREIRO 19 – DÍA DA LINGUA NAI NO IES FÉLIX MURIEL