.jpg)
A AELG solicitou aos concellos que declarasen o 24 de febreiro como o día de Rosalia que se celebrara este venres, coincidindo coa celebración do 175 aniversario do nacemento da autora.
A Asociación de Escritores en Lingua Galega organiza nas principais cidades e pobos lecturas das suas obras e anima aos galegos a participar nos actos que se celebrarán por toda a comunidade, así como a regalar un libro escrito en galego e unha flor.
LAMEGO DE MOURIZ
Esto das “sortes e resortes” non é soio propio de Galicia, que é tamén .jpg)
ciencia de muitos países europeos. Síguese o tempo que fai en certos días de xaneiro, do sete ao doce, do quince ao vintecinco, ou do catorce ao vinteoito -cada mestriño ten o seu libriño-, e tal como foi o semblante deses días, así serán os meses do ano, de sol ou de auga, de quentura ou de frío. Hai muitas aldeas nas que viven verdadeiros intelixentes en sortes e resortes, que interpretan con siso e son mui escoitados, e os máis dos veciños de seu acompasan as súas labouras agrarias ao que prediciron os intérpretes. Eu tratei a un destes, un tal Lamego de Mouriz. Era un pequenecho inquedo, peitisaído, que almorzaba touciño crudo con cebola e pan e dúas copiñas de augardente. Alá polo ano cincuenta e seis ou cincuenta e sete, sacou polas sortes e resortes que aló por Pascua Frolida virían grandes choivas, pouco menos que un novo diluvio universal. Lamego, cando estivera operado das hedras en Santiago, conocera a outro intérprete, que era veciño de Muros. Visto que as choivas iban ser como nunca se viron, decidiu ir consultar co seu colega muradano. O cal, cando Lamego chegou diante del, sin que este lle preguntase nada, como si lle lese a consulta no pensamento, díxolle a modo de saúdo:
-¡Augas nunca vistas, Lameguiñol
Lamego volveuse a Mouriz, cambiou de lugar os dous palleiros que tiña, poñéndoos asegurados nun alto, e abriu unha canle ao pé do cabozo, que levase as augas da eira ao río, ¡Realmente o mundo debía ser todo costa abaixo, deica chegar aos ríos e á mar! Pra máis seguridade mercou un impermeable con capucha, e botas de caña, de pescador; retellou a casa, e fixo por fóra unha rampa de madeira, que había permitirlle, en caso de inundación, levar as dúas vacas e mailos porcos dende a corte e o cortello ao segundo piso. Costoulle a rampa cinco mil reás. Acopiou leña e bacalao, e levou patacas ao faiado, e agardou a que cheguese abril. E abril chegou, que todos os abriles chegan, frolido, soleado, morno, sereno os máis dos días, agás unhas choiviñas con vento sur. Lamego non daba creto aos seus ollos, e cando rematou a lúa de abril volveu viaxar a Muros, a discutir o asunto co entendedor de alá. ¡Era muito trabucarse, cóñolas! Atopou ao compañeiro lendo nun xornal que mercara na vila aquela mesma mañán.
-¡Puidemos facernos ricos, Lameguiño! ¡O diluvio anunciado caíu en Italia! ¡Poidemos avisalos, previo pago!
E o de Muros amosáballe a Lamego unha fotografía que viña na primeira plana do xornal, e na que aparecía Florencia inundada, con lanchas polas rúas. Lamego rañouse a cachola, e pediulle prestado o xornal ao de Muros, pra ensiñalo polas feiras de Palas de Rei e de Monterroso, de Sarria e de Villalba, e en toda parte onde lle escoitaran o pronóstico do novo diluvio, pra que coa proba daquelas grandes inundacións de Italia non padecese a súa fama. Con aquela fotografía pararía as burlas e recobraría o respeto perdido.
Agora non conozo ningún entendido en sortes e resortes, e teño que fiarme polo Zaragozano, que tampouco sae o Gaiteiro de Lugo. Lamego morreu, e non sei si vivirá o intelixente de Muros, quen, como se viu, interpretaba as sortes e resortes a escala universal, e pra el era o mesmo que chovese en Negreira que en Florencia, a frol de Toscana.
Un tío de seu que traballaba como camareiro nun restaurante moi famoso de Lisboa, dicíalle que en Portugal coñecía dous ou tres cabaleiros dese nome, e que todos eles eran ricos. Tristán foi cumprir o servizo militar a León, e alí, un día, nun quiosco, mercou por dous reais “La verdadera historia de los amantes de Tristán e Isolda”, cos namorados moi abrazados na portada do folletín. Ao fin ía saber quen fora aquel Tristán cuxo nome levaba. Cando chegou ao final da historia, coa morte de ambos os dous namorados, Tristán García verteu unhas bágoas. E dende aquela deu en matinar que andando polo mundo atopaba unha muller chamada Isolda, e gustábanse, e facíanse noivos, e casábanse, e vivían moi felices en Viana do Bolo, de onde Tristán era natural. A todos os seus compañeiros do Rexemento de Burgos 38, preguntáballes se por un casual habería no seu lugar unha rapaza que se chamase Isolda. Non a había. Había algunha Isolina solta, pero Isolina non era o mesmo que Isolda. Tristán doíase de non dar con esa Isolda porque se non a atopaba agora en León, onde había tanta familia, non a ía atopar en Viana do Bolo, traballando na terra. Un día mandouno chamar un sarxento chamado Recuero.
– Ti es ese que anda coa teima de atopar unha muller que se chame Isolda?
– Si, señor.
– Pois en Venta de Baños hai unha viúva dese nome.
– Nova ou vella?
– Que sei eu! Coido que é churreira…
-¡Bos días! ¿Vostede é a señora Isolda?– ¡Servidora!, respondeulle a velliña, sorríndolle.
– ¡É que eu son Tristán e viña a coñecela!
A velliña pechou os ollos, e agarrouse ao mostrador para non caer. Bágoas rodaban polas súas meixelas.
– ¡Tristán! ¡Tristán querido!, puido dicir ao fin. ¡Toda a miña mocidade agardando a coñecer un mozo que se chamase Tristán! ¡E como non viña, casei cun tal Ismael, que era de Madrid!
Tristán saudou militarmente, e devagar volveuse á estación a agardar o primeiro tren para León. Cando este chegou e Tristán subía ai vagón de terceira, apareceu a señora Isolda, cun paquete de churros. Deullo a Tristán e bicoulle a man. Non se dixeron nada.
Cousas así só pasan nos grandes amores .
Despois de estar tres meses en Polonia, fixen unha presentación para as clases de 3º falándolle sobre o que fixen alÃ.
Seguindo coa celebración do mes do amor, deixámosvos máis poemas de amor portugueses.
Buscase alumnado da ESO ou de bacherelato para participar.
A Peste Negra ou Morte Negra refírese á peste bubónica, que foi o tipo de virus que afectou á poboación europea no século XIV. Esta enfermidade provocou a morte de vinte e cinco millóns de persoas, case un terzo da poboación europea.
A continuación, imos dar unha serie de puntos primordiais sobre feitos históricos acerca desta enfermidade:
-Pensábase que era unha maldición.
-Comézase a practicar a exhumación.
-O virus chegou aquí grazas ás ratas que traían os barcos de Oriente.
-Os médicos encargados de curar e investigar esta epidemia lucían un traxe característico, composto por moitos elementos, co que se crían inmunes á infección.
A continuación aportaremos unha descrición biolóxica, bastante útil para coñecer mellor esta horrorosa enfermidade.
Este andazo é propia dos roedores e pasa de rata en rata a través das pulgas: a pulga pica a unha rata infectada e engule o bacilo xunto co sangue; este bacilo pode quedar no intestino da pulga durante tres semanas e, cando pica a outro animal ou persoa, pódeo contaxiar.
No caso da peste entre humanos, o contaxio só podía deberse á picadura da pulga ou mordedura da rata, nunca por contacto directo ou a través da respiración.
Aquí temos os síntomas característicos en humanos:
1ª fase:
- Hipertermia, dor de cabeza, delirios, tremores e posibilidade de defunción nun día ou día e medio.
2ª fase:
- Gangrenas, adenite, carbunclos e petequias. Os bubos saen na éngoa, axilas e pescozo. Están recheos de pus; ao principio son dolorosos pero cicatrizan deseguida, pasando por un proceso flemonoso. As petequias danlle á pel un aspecto atigrado, de aí o nome de “peste negra”.
A banda sen futuro, novela de Marilar Aleixanche, é unha novela que pertence ao ámbito literario e dentro deste ao xénero narrativo, nela cóntasenos a historia dunha rapaza de 16 anos, chamada Carlota, á que lle raparon o cabelo debido a un eccema. O narrador é interno, a historia está contada pola protagonista dos feitos e, polo tanto, trátase dunha narración en primeira persoa.