Atópome a menos dunha semana de rematar a miña educación non universitaria. Concretamente, a seis días de rematar unha etapa neste instituto. Foi un período no que medrei como alumna, pero, sobre todo, como persoa. Por iso, quero analizar a educación actual a través destes seis anos, tanto os aspectos positivos como negativos.

O primeiro que teño que dicir é que son unha afortunada. Todos nós. Podemos acceder a unha educación pública e “gratuíta”, mentres que noutras zonas do planeta non teñen a mesma sorte. Pero como é esta educación? Podería ser mellor. Dende primaria, prepárannos para levar a cabo unha tarefa memorística, non nos ensinan a aprender a aprender. Todos nós coñecemos o exercicio de chapatoria do que somos escravos dende os nosos primeiros anos de educación. Por iso os resultados das últimas –e numerosas- leis de educación son tan desastrosas: entra un goberno de esquerdas e cambia a lei, é escollido un goberno de dereitas e cambia a lei… e así sucesivamente. Ou os políticos elaboran unha lei axeitada e de consenso, ou a educación española desembocará nun desastre aínda maior no que se trata de educarnos para ser escravos do traballo capitalista.

Sendo franca, e logo dos dous anos de bacharelato, cheguei á conclusión de que os anos da ESO non me serviron para nada ou para ben pouco. Sacar unha boas notas non me garantía nada, e digamos que tampouco aprendín demasiado. Ata o ano pasado, non me decatara da importancia das boas notas para conseguir unha media alta que me garanta entrar na carreira que quero, realmente, é unha cuestión que me produce pesadelos. Pero o máis importante foi que non me decatara do interese por aprender que si tiven estes anos.

Pero tamén foi unha etapa na que nos formamos como persoas, adquirindo perspectivas e visións que o noso eu de dez anos non chegaría nunca a entender, iso é o que significa madurar –aínda que algúns o fixeran en maior grao que outros-. Ademais, somos a xeración que viviu plenamente o auxe do feminismo, que chegou para quedarse; mentres que, por desgraza, tamén estamos a vivir o auxe do fascismo, mais esperemos que cunha educación adecuada, poidamos detelo.

Nestes dous últimos anos foi cando máis coñecementos adquirín e tamén o momento no que mellores profesores tiven. Por que? Porque nos ensinaron a ver a materia doutro xeito que na ESO e porque nos trataron dun xeito máis maduro. En Bacharelato foi o momento no que, por fin, puiden ver esa vocación da que tanto falan en certos docentes, e aínda que non o pareza, esa vocación chéganos. Quizais por iso, fose o momento no que máis aprendín, pola vitalidade e a alegría deses profesores por darnos clase e transmitirnos coñecementos, porque, ao fin e ao cabo, diso se trata.

Vou botar de menos todo o que deixo aquí: bonitas experiencias, tristes momentos, suspensos, aprobados, traballos, exposicións, exames, deberes… Pero sobre todo vou botar de menos aos meus compañeiros e compañeiras, por formar unha pequena -e curiosa- pero bonita familia, e aos profesores, porque, como xa dixen antes, creo que nunca atoparei xente tan xeitosa como eles.

Grazas e adeus!

A sociedade capitalista na que a maioría dos países do mundo se atopan ten como piar fundamental o diñeiro e a fama. Como obxectivo fundamental o diñeiro e a fama. Como recompensa polo traballo, o diñeiro e a fama. Todo xira arredor dos cartos e o recoñecemento, e todos somos conscientes diso. Porén moitas persoas tratan o diñeiro, a fama e o poder como conceptos sinónimos; na miña opinión isto non é así, ou polo menos non debería selo.

Para min, o poder adquisitivo está (erroneamente) confundido con posuír a potestade de todo o que nos rodea. Ter diñeiro, fama, gran reputación, ser coñecido a nivel mundial … non é sinónimo de ter dereito sobre a vida doutras persoas. Crerse mellor que alguén por ser o seu xefe ou simplemente por ser máis famoso, pensar que poder “dirixir” a unha persoa na  empresa ou película significa que se ten control desta fóra dela,  resulta desacertado. Aínda así, acontece, e creo que o modelo económico baixo o que nos atopamos ten a culpa. Practicamente a cada momento, nalgún lugar do mundo, unha persoa está a usar o seu poder para extorsionar a outra; un xefe ao seu empregado, unha celebridade a un novo actor… pode ata parecer normal. Isto fai que as persoas teñan tan interiorizado o servir ao rico ou ao famoso que os abusos de poder queden xustificados baixo unha situación cotiá, cando non son máis que iso, abusos. Por exemplo, quen nunca soñou con ser un actor famoso ou director dunha millonaria empresa? probablemente moitas persoas nalgún momento das súas vidas o pensaron, entón, se a maioría da xente aspira a ser coma eles, que tipo de modelo ten a sociedade? Quero dicir, se o teu ídolo durante toda a vida maltrata a outra persoa xustificaralo por todos os medios posibles, facendo que esta situación chegue a “normalizarse”, despois de todo, é unha persoa exitosa e quen non quere ser así?

Elixir o noso futuro é unha das decisións máis importantes da nosa vida. Para algúns resulta doado; para outros, non tanto. Depende das nosas aspiracións, das influencias que recibamos na infancia ou incluso da situación económica do lugar onde habitemos.

Cando somos cativos, soñamos con ser astronautas, bombeiros, detectives… Cos anos, as nosas aspiracións redúcense a profesións máis comúns: limitamos as nosas posibilidades. Para as novas xeracións, espérase un futuro profesional pésimo. Polo tanto, tendemos a buscar saídas, desprendéndonos dos soños e, por desgraza, tamén dos nosos intereses persoais en relación aos gustos de cada quen. Onde quedan as ilusións inocentes do neno que levamos dentro? Madurar e ter os pés na terra non implica oprimir os nosos desexos co paso do tempo.

Durante a etapa escolar, obrígannos a escoller entre distintas ramas de estudo, sen ter experimentado cal é a adecuada para as nosas capacidades e ambicións. Dende o meu punto de vista, aínda se é moi novo para determinar parte do camiño da vida. De todos modos, cada día é máis necesario ter coñecemento de distintas especialidades: xa non basta con ser de ciencias ou de letras, posto que o futuro está diluíndo a liña divisoria entre as principais disciplinas e iso presiona aínda máis ás próximas xeracións.

Ademais, hai que ter en conta o apoio no ámbito familiar. En ocasións, obrígaselles aos nenos a continuar cun negocio xeracional ou simplemente a estudar un grao universitario, perdendo de vista outras saídas para formarse adecuadamente: ben comezando a traballar, estudando un ciclo, marchando ao estranxeiro para aprender unha nova lingua… Todo isto vén dado por prexuízos cara a certas profesións e por un prestixio outorgado a outras, como as relacionadas ca medicina ou co dereito.

A decisión de cada persoa depende de moitos factores e a ausencia de liberdade á hora de tomala é unha das razóns polas que existe o fracaso escolar ou o abandono de estudos superiores. O futuro non está decidido e debemos loitar polo que realmente nos fai felices e non só polas supostas saídas profesionais, por influencia da familia ou por medo ao fracaso.

A miña nai sempre me dicía que chegaría un día no que tería que ser responsable máis alá dos meus intereses, que a vida dá moitas voltas e que o que hoxe fago vai a marcar e definir o meu futuro.

A comezos deste curso, tras repetir primeiro de bacharelato e asentar dunha maneira máis estruturada as miñas ideas, o meu antigo entrenador de voleibol brindoume a oportunidade de converterme, xunto con Alex, en entrenador dun pequeno grupo de rapazas de primeiro e segundo de ESO que viñeran pedindo formar un equipo e competir. Eu, a pesar de que levo máis de 5 anos como xogador e participei en competicións a nivel galego, non lle dixen que si no momento. A idea de non ser quen capaz de ensiñarlles e explicarlles todo o que eu sabía botoume para atrás. Ao final decidín aceptalo e probar, era unha decisión que tomara pensando só no meu beneficio persoal, pero tras un par de días deime conta de que a idea de estar obrigado a respectar as condicións que eu mesmo me puxera non me gustaba, por primeira vez en moito tempo, deime conta de que non podía seguir escapando de todo o que non me gustaba ou non quería facer.

Xa levaba un tempo pensando en estudar Tradución en galego cando asistín o pasado outubro á presentación de Forever in Galicia. Este feito serviume para reafirmarme, pois pareceume realmente interesante poder dar a coñecer obras da literatura galega a outros pobos na súa lingua.

O ano que vén vou estudar Tradución e Interpretación. Si, gústame ser positiva pero como quizais soe un pouco pretenciosa, cambiarei ese vou por un quero. Como esta idea leva na miña cabeza bastante tempo, vexo necesario compartir o proceso de elección da carreira que teño pensado estudar dentro dun ano.

Todo comezou en cuarto da ESO, cando a orientadora nos impartiu unha pequena charla sobre a educación posobrigatoria. Comentounos as distintas opcións que había para chegar á universidade: bacharelato, un ciclo… Logo, falounos sobre as carreiras, coas súas correspondentes notas de corte e ponderacións. Unha vez que tiven nas miñas mans a listaxe con todas elas, fixeime nunha en concreto: Tradución e Interpretación. Intereseime pola mesma, buscando en Internet información. O que máis me chamara a atención sobre ela fora que no papel había catro apartados da carreira: galego-inglés, galego-francés, español-inglés e español-francés. Non sabía cal desas traducións prefería, pero sabía que quería ser tradutora.