Imaxe de cabeceira
Varia
Artigos nesta sección:

As relacións sentimentais nos tempos que corren pouco ou nada teñen que ver a cómo eran fai un século, xa que por sorte, tanto a sociedade como a maneira de ver o amor, evolucionaron.

Antigamente o amor, en gran parte dos casos, era finxido. Os mozos casaban en matrimonios de conveniencia, nos cales os que saían gañando eran os pais. O papel da muller na relación limitábase a ser o da criada, a que limpaba, a que facía de comer, a que criaba aos fillos, a que compracía o seu marido… mentres este traballaba ou pasaba o tempo. Durante a maior parte do século XX tanto en medios de comunicación como en música ou cine consolidouse a idea do amor romántico, cheo de mitos que non tardaron en gañar opositores.

Co paso das décadas, estas ideas comezaron a cambiar, por sorte. A partir dos anos 60 popularizouse o movemento Hippie, que dende os Estados Unidos defendía entre outras moitas cousas, a revolución sexual. Este movemento brindou apoio á loita pola igualdade de xéneros, de razas e da aceptación da homosexualidade. Desta maneira, as relacións amorosas apartáronse do tradicional e politicamente correcto daquela época. Estas ideas transmitíronse por todo o mundo co paso dos anos, aínda que nos medios de comunicación seguía habendo un certo rexeitamento ao que non era tradicional, e un gran exemplo foron películas como A Bela Durminte,ou A Bela e a Besta, onde mulleres débiles esperaban a que o seu salvador as rescatase, ou eran secuestradas por seres dos que acababan namorándose, comercializándose así o amor romántico.

Por sorte, as novas xeracións teñen diferentes formas de pensar e saben que non todo vale. Inténtasenos vender que os celos son sinal de amor e non de posesión; que o amor todo o pode… Cabe destacar o mito do prototipo de parella que se nos impón nos medios: a maior das parellas que saen na televisión son unha parella hetero, branca, con tres fillos e felizmente casados, mais a realidade é moi diferente. A diversidade na parella pode ser infinita, poden ter fillos ou non, non hai necesidade de matrimonio… algo poucas veces visible na televisión, que cando opta pola diversidade, esta está chea de estereotipos.

O feito de poder elexir a nosa parella parécenos tan cotidián e normal que, na actualidade, non consideramos a opción que antigamente usaban máis a miúdo: a elección do outro membro da túa relación polo dedo do teu titor legal. A elección non recaía en ti e, se o facía, acostumaba ser co veciño, esa persoa que coñecías dende a infancia. Quen mellor para ser a túa parella senón?

 Afortunadamente, os tempos cambiaron, a tecnoloxía actual permítenos comunicarnos con maior facilidade e relacionarnos con xente de diversos gustos e afeccións, aínda que sexan do outro lado do planeta. É unha maneira de crear novos vínculos sen ter que depender só das persoas que coñecemos no pobo.

Ademais, a propia sociedade evolucionou. Fai uns anos a ninguén se lle ocorrería dicir que era homosexual, pansexual, demisexual, asexual… ou que o seu corpo, a súa apariencia física, non conincidía co que era, co que sentía. De confesalo, suporía unha caída directa ao pozo dos `parias´ e incluso ser considerado un enfermo mental. É, dende logo, unha sorte que evolucionásemos e aceptásemos dunha vez as distintas orientacións e identidades sexuais; agora podemos estar con quen queiramos.

Supoño que todos na nosa vida probamos ou imos a probar o alcohol. Unha das primeiras veces é cando os nosos pais nos deixan mollar os labios no seu “cubata” para ver a nosa reacción, ou cando saímos de festa e vemos aos de demais facendo botellón ou bebendo unha copa. Ese momento inflúenos, lévanos a realizar a mesma acción. E así se repiten os feitos xeración tras xeración.

É certo que cada vez os menores empezan antes a tomar bebidas alcohólicas, ao redor dos trece anos. Comezan por facer  a graza, ben sexa porque se queiran sentir máis maiores, por facerse os “guais” , integrarse no grupo ou calquera outro motivo, pero despois cada vez van tomando máis e máis. Os pais deixan saír os fillos a unha idade pouco avanzada, pode ser porque eles pensen que van ás festas do pobo, pero en realidade pode que rematen indo aos “pubs” nos cales entran facilmente, xa que os porteiros non soen pedir o carné de identidade ou se preguntan a idade e son menores,  permiten igualmente pasar pero só un tempo determinado.

Acostúmase vender alcohol a menores en tendas ou nas cantinas das verbenas. Despois sorpréndenos ver pola rúa a adolescentes de catorce anos bebendo sen temor a que os vexan ou mesmo vomitando ou tirados polo chan.

O ser humano, leva coleccionando animais dende as antigas civilizacións, cando emperadores e reis tíñanos para o seu propio entretemento. Foi en Viena, Austria, onde se inaugurou o primeiro zoolóxico en 1752. Dende entón, convertéronse nun lugar habitual de visita nas cidades. A necesidade ou non da existencia destes lugares leva xerando debate dende fai décadas. Salvo o divertimento dos visitantes, eu non vexo ningunha necesidade real para que estas institucións sigan funcionando.

Un dos argumentos máis repetidos a favor da permanencia destas instalacións é que serven para mostrar aos visitantes a enorme diversidade de especies animais que hai no mundo e así ver aquelas que na vida real nunca poderían facelo, concienciando á xente da importancia da conservación das especies. No mundo globalizado no que vivimos, coñecedores dos problemas ambientais que estamos creando e da imparable extinción dos animais, vexo pouco razoable e ético seguir mantendo estes cárceres animais só para o desfrute da sociedade. Grazas á rede, todas as especies do mundo poden ser coñecidas sen necesidade de encerralas en recintos para observalas.

Brancaneves, Cincenta ou Aurora. Todas elas, aparte de ser princesas Disney, presentan nas súas historias unha característica común: un príncipe. Un príncipe que resucita a Brancaneves, un príncipe que salva a Cincenta da súa miserable vida ou un príncipe que esperta a Aurora do seu profundo soño. As súas historias representan a idea do amor perfecto e inalcanzable da sociedade de consumo.

Quen non escoitou algunha vez o dito de encontrar ao teu príncipe azul? Antes de profundar no tema, é necesario aclarar que este non existe (como dicía miña tía nun ton cómico, o príncipe azul son os pais). Non é o único produto da sociedade de consumo relacionado co achado do amor perfecto. Durante décadas, dende Grease ata High School Musical, a industria do cinema provocou que millóns de nenas quixeran encontrar ao seu Danny Zuko ou ao seu Troy Bolton, personaxes irreais, froito da imaxinación de Hollywood.

Este mito do amor perfecto funde as súas raíces no mito da media laranxa, exposto xa polo filósofo grego Platón no século V a. C., na súa obra O Banquete. Menos mal que voces como John Lennon intentaron, coas súas palabras, cambiar esta visión onírica sobre o amor na sociedade de consumo: non nos contaron que xa nacemos enteiros, que ninguén na nosa vida merece cargar nas costas a responsabilidade de completar o que nos falta.

 

 

 

 

 

 

Unha das pescudas filosóficas máis antigas é a busca da verdade tras as aparencias, tendo en conta que dita verdade exista. Pero, máis aló de atopar resposta a este interrogante dentro do ámbito filosófico, atopar a esencia oculta, chegar á verdade universal segue sendo un dos obxectivos máis importantes dentro dunha sociedade, tanto no marco político (discutir cal é o mellor xeito de goberno, por exemplo) coma no interese e curiosidade individual (crer en Deus, elixir un estilo de vida…); así como un dos intereses máis transcendentais dentro da gran industria dos medios de comunicación (cada medio vende a mesma noticia dun xeito totalmente diferente, cada canle televisiva vincúlase a unha determinada ideoloxía política…).

Mais, que é a verdade universal? Poderíamos dicir que existe unha verdade única e absoluta para cada cuestión tendo en conta que existen argumentos dabondo que xustifiquen ou apoien calquera idea, así coma argumentos en contra? Isto é moi sinxelo visto cun exemplo: Podemos xulgar como totalmente culpable a un asasino se realmente temos en conta todos os factores que o levaron a tal crime (un tumor no hipotálamo, esquizofrenia, fortes traumas…)? Mais, a pesar de ter todos eses factores en conta, poderiamos xulgalo como totalmente impune? Ao igual que a culpabilidade dun asasino, todas as verdades son relativas e dependen estritamente da información que se escolla (ou á que se poida acceder). Tamén se debe ter en conta que a información que teñamos e o punto de vista co que se tente elaborar esa verdade irán ligados aos nosos prexuízos (consciente ou inconscientemente) xa que non estamos á marxe da sociedade que nos rodea nin á marxe das nosas propias circunstancias persoais. Chegado a este punto, podemos afirmar que a verdade existe e que non se trata dunha verdade multiperspectivista e cambiante ligada a cada individuo?

DonXe

O 7 de xuño  terán lugar no IES “Félix Muriel” de Rianxo  actos en lembranza de don Xesús Costa, “DonXe”, escolante, escritor e compañeiro. Convidamos a estes actos a todas as persoas  que teñen compartido con el profesión, intereses e afectos.

 

Os últimos días houbo un gran número de inundacións ao longo de toda a península pero evitalas resulta case imposible.

Graínzo, neve, chuvia, tormentas, tornados e furacáns , todos eles fenómenos atmosféricos comúns. Terremotos, tsunamis son fenómenos naturais, así os denominan os meteorólogos, para eles só cambios na atmosfera ou cifras nunha pantalla, para os que os sofren son unha catástrofe, un trauma que marcará as súas vidas, a perda non só material dos seus fogares senón tamén a perda de algo que non se pode reemprazar, a súa familia e amigos, todos eles un número que veremos nas noticias desde os nosos televisores nas nosas casas. Que podemos facer para que isto non ocorra? Realmente podemos atenuar os efectos da nai terra?

110 Artigos |   | 1  | 2  | 3  | 4  | 5  | 6  | 7  |   | 14  | 
*
Nesta WEB utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor,
rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.