O termo exemplo fai referencia a un feito ou conduta que se toma como modelo a seguir ou ben para ser evitado, segundo o seu perfil positivo ou negativo. É importante ter como referente a alguén que cos seus actos demostre un alto nivel de madurez e bondade, que son as calidades básicas para medrar como persoa. Os exemplos adquiren gran importancia á hora de marcar os obxectivos que perseguimos na vida. Un ámbito no que vemos reflexado a importancia dos exemplos é na relación paterna e materna.

En canto á relación de pais e fillos, dende que nacemos, temos de exemplo a figura dos nosos pais debido á presenza diaria e a interacción cos seus fillos. Non só poden servir de modelos, senón que deben ser bos modelos para a evolución dos rapaces. Así mesmo, a responsabilidade de ser un bo exemplo tamén pode animar aos pais a mellorar a situación da súa vida. Isto vese reflexado nesta famosa frase de Rafael Pombo: “Nai, vou seguirche, vai ti diante que dándome o exemplo, fareino ao instante”.

O venres 11 de outubro presentouse en Rianxo a obra “Rafael Dieste O libre pensamento” por  Luís Rei Núñez, quen se atopaba acompañado do alcalde de Rianxo Adolfo Muíños e dos docentes Xosé Ricardo Losada e Amparo Cereixo. Curiosamente, dita presentación tivo lugar na casa de Dieste, mesmo lugar no que morreu en 1981 caendo polas escaleiras.

Segundo dixo Luís, Rafael Dieste caracterizábase por ter unha personalidade extremadamente forte. El mesmo se consideraba nihilista e procuraba o amor e  ben común. Tamén era tremendamente reflexivo e gustaba do extraordinario sendo sempre totalmente fiel aos seus pensamentos. Ademais, o que en certa medida  lle axudou a ter un coñecemento máis amplo a nivel global foi servir na guerra de Marrocos, iso si, obrigado, a pesar de que a súa familia tivese pagado un tributo. Esta experiencia reflectiuse na súa literatura.

Algunhas das súas obras son A fiestra valdeira (dramaturxia galega) , Negra Sombra (realismo e fantasía), Dos arquivos do trasno (realismo e fantasía) ou Historias e invencións de Félix Muriel. Esta última obra foi creada ca axuda de Luís Seoane e está escrita en castelán. É por esta razón que Luís o clasificaba como un autor “europeo”.

Comezamos cun novo concurso. Anímate a participar!

Bases concurso microrrelatos medo 19-20

Rafael Dieste foi un escritor rianxeiro nado en 1899 e finado en 1981. Era de familia uruguaia, sendo o único dos irmáns nado en Rianxo, polo que era o máis pequeno. Os seus irmáns naceron todos en Uruguai, aínda que a súa nai era de orixe brasileira (de alí ven Gonçalves, o segundo apelido de Dieste).

Na súa casa, había tres cuartos e o do medio (chamado “o cuarto do medio”) era o cuarto onde Dieste e os seus amigos facían o que máis lles gustaba, que era hipnotizar animais. Intentaron hipnotizar un coello, unha galiña e un gato, sendo este último o único que conseguiron hipnotizar. El e os seus amigos eran chamados a panda dos trece.

Escribiu obras en galego e outras en castelán. A súa obra con máis fama é “Dos arquivos do trasno”, onde se fai mención a trasnos bos (os que facían o ben) e malos (os que facían trasnadas, como bañarse no leite que alguén ía beber). Usaba Félix Muriel como sobrenome (Félix posiblemente porque era o nome dun primo, e Muriel polo segundo apelido de seu pai (Eladio Dieste Muriel)), e de aí saiu “Historias e invenciones de Félix Muriel”, unha das súas obras en castelán.

Rafael Dieste tiña problemas de vista, pero non quería que ninguén soubese que os tiña. Esta era a razón pola que cando ía en coche ía a velocidades moi lentas. Estes problemas ocasionáronlle a morte por unha caída.

Che Tembra é un home de Taragoña, nacido no ano 1955, cando España aínda estaba sometida polo poder da ditadura franquista. Este home é un famoso forxador que hoxe en día segue creando novas obras con material reciclado.

En primeiro lugar, el iniciou o seu traballo na forxa do ferreiro con trece anos. Foi neste lugar onde lle xurdiu por primeira vez a idea de crear obras con ferro. Ao principio, limitábase a facer pequenas flores cos restos de metal que atopaba polo taller. Co paso do tempo, decidiu retratar algunhas das inxustizas que había naquela época e tamén reproducir algunhas das obras máis coñecidas da arte galega, como pode ser “A derradeira lección do mestre” de Castelao. Actualmente ten pensado facer unha obra para o día das letras galegas e outra para o día da muller, porén todavía está facendo unha escultura que representa un ramo de flores para expoñer o día de Rosalía.

En segundo lugar, Che conta que cando el era pequeno, os xenerais que acadaban as ordes do ditador asasinaban e roubaban a moitas persoas en nome de Deus. Tamén recorda que toda a xente do pobo que ía presa naqueles tempos era levada a Rianxo, onde actualmente están os galpóns, alí recibían moi malos tratos e precisaban que lles chegaran cartas ás autoridades dicindo que os prisioneiros eran boa xente. Para afrontar tales inxustizas, as mulleres da aldea dábanlles comida, fervíanlles a roupa e levábanlles palla para que durmisen nela, deste xeito evitaban que morresen de fame e que lles invadiran os parásitos. Este feito é o posible causante de que Che comezara a retratar obras de arte de carácter reivindicativo.

Por último, Che di que el sempre sentiu moita admiración cara a Castelao, é por isto que moitas  das súas obras son reproducións de antigos bocetos debuxados por este escritor rianxeiro. Ademais, el pensa que Castelao retratou en varios cadros ao seu visavó, pois neles aparece un home cego (o cego era o alcume que recibía a familia de Che) co Castro Barbudo de fondo.

En conclusión, Che é un home que se serviu dos bocetos de Castelao e viviu sometido ao poder da ditadura franquista, o que o inspirou a crear a maior parte das catrocentas esculturas que ten feito polo de agora.

Rafael Dieste, autor nado en Rianxo no 1899, escribe no ano 1926 a obra “Dos arquivos do trasno”, nesta edición apareceu publicada con oito contos, pero máis tarde en 1962, a mans da Editorial Galaxia, fíxose unha segunda edición na que aparecían vinte contos en vez dos oito da anterior edición, principalmente estes contos tratan temas populares, pero con aspectos innovadores. Un deses contos é  “Sobre a morte do Bieito”.

    Na súa primeira edición este relato tiña outro nome (Encol da morte de Bieito), isto é significativo xa que o título actual cambia o significado do que principalmente quería transmitir Dieste, xa que, “encol” literalmente significa xirar ao redor dun tema, pero foi substituído por “sobre”, que lle dá un valor de que é unha historia explicada, suprimíndose esa connotación especial de teima, que tiña a primeira versión do título.

O tema principal deste relato é a preocupación do narrador-protagonista por se o Bieito vai vivo ou morto o día que o van enterrar. A preocupación, que é o tema sobre o que xira todo o texto,  é o que leva á angustia ao protagonista. Esta agonía existencial vese reflectida a través das interactuacións do narrador co lector, buscando unha forma de aceptación, buscando sentirse ben e liberarse da súa culpa, por deixar que todo transcorrese e fuxir ao final por medo de que o viran profanando a tumba.

Hai outro tipo de característica no relato, que é o chamado terror psicolóxico, sufrido polo narrador, que lle ten medo ao ridículo, o que fai que quede calado en vez de salvarlle a vida ao suposto morto, isto permítenos caracterizar ao narrador, podemos deducir que é unha persoa tímida, indecisa, entre outras cousas.

Falando un pouco máis da estrutura do relato, é preciso sinalar que non se dota dunha introdución nin dun desenlace, simplemente é unha anécdota na que se poden diferenciar tres partes: na primeira sitúase ao lector, de camiño ao cemiterio, na segunda trasládase ao lector a xustificación dos actos do protagonista xerados pola dúbida: dicir que o Bieito vai vivo ou non dicilo? e nterceira preséntase ao lector ante a covardía e inseguridades do protagonista, cando volve ao cemiterio e foxe.

    En conclusión, Rafael Dieste escribe o relato de “Sobre a morte de Bieito”, para abordar un asunto que preocuba grandemente ás xentes do seu tempo: a posibilidade de ser enterrado vivo. 

Os libros, dende fai centos de anos, permitíronnos almacenar e gardar información, dunha maneira diferente á oral, o que conleva poder saber moito máis do pasado, ou mesmamente a conservación de historias, das que naceron os diferentes tipos de literatura, como poden ser os poemas, novelas, teatro… Aínda que os libros e o mundo que os rodea sempre fosen un dos principais focos de entretemento, ca chegada do mundo da tecnoloxía e de todos os seus pros e contras, baixou o número de lectores e o máis preocupante, o número de mozos que len a diario.

    Segundo diferentes estudos, debido aos malos hábitos de escritura, debidos á utilización de abreviaturas ou faltas de ortografía nas redes socias, diminuíron a nota media nas diferentes materias de linguas, baixando o nivel á hora de escribir e aumentando o número de faltas, pero isto non só pasa en Galicia, senón en todos os países, xa que en todas as linguas acostuman crear “argots”.

    A maioría dos mozos ven a lectura como unha obriga do colexio ou algo tedioso, en vez de velo como un pasatempo ou unha diversión, que era a súa principal función, isto en parte ven dado porque os rapaces de hoxe en día teñen demasiadas actividades onde escoller, pois existen infinidade de xogos para videoconsolas e modalidades deportivas. Se ben,  realmente non levan a nada, xa que a maioría destas non asegura unha formación académica ou profesional, a non ser que sexas un prodixio dese deporte ou incluso dun videoxogo, pero ao contrario disto ler axudará á cultura e aá capacidade de expresión e de entendemento.

Por Alicia Fernández Ínsua

Circe ou o pracer azul é unha novela exemplar que amosa a beleza dos mitos clásicos, indagando nesa pequena historia que nadie conta pero que existe, e que Begoña Caamaño soubo narrar con delicadeza. Impresionoume desta obra a soltura e a forza que a autora emprega en cada páxina, convertendo unha simple descrición dun paxaro ou mirada ao horizonte do mar en pura maxia. Representa o papel guerreiro da muller a pesar deses tempos, pois a raíña Penélope, ante a espera do seu home Ulises, tras catorce anos, tivo que tomar na súa man o poder e reinar Ítaca, afrontándose á vez a salvaxes e irrespetuosos que cegados pola súa ambición ansiaban o trono de Ulises, afrontando a incertidume da chegada do seu amado, afrontando o crecemento rápido do seu fillo Telémaco ante a ausencia do seu pai, e representando ao mesmo tempo a unha muller disposta a renunciar os seus desexos para cumprir co seu deber.