Imaxe de cabeceira
Fomento da lectura / ...
Eu xa o lin

Nesta subsección recóllense as opinións dos lectores sobre calquera obra que se estea lendo. Cada un dos artigos de opinión desta sección estará enlazado no artigo de referencia que existe en “Estase lendo” .

Artigos nesta sección:

Por Aldara Tubío Pereira (2º BAC B)

 IMG_0216Lendo Sempre en Galiza, a magnífica obra ensaística de Castelao, teño a sensación de estar lendo un libro que acabase de saír do prelo. Esta obra abarca maiormente o problema que sofre Galiza de atoparse sempre relegada a un segundo plano dentro do que é a actual España, gobernada polas xestións das políticas centralistas que esquecen a gran pluralidade existente dentro do que se coñece como Estado español. Debemos lembrar que dentro da unidade política española atopamos diversos pobos que contan cunha idiosincrasia que lles é propia a cada un deles, como é o caso de Cataluña, o País Vasco ou Galiza. O caso de maior actualidade sería o problema catalán, pobo que busca alzarse como Estado independente. Xa Castelao nesta obra publicada no ano 1944 propuña unha solución a este problema que agora volve a soar con forza en certos sectores políticos. Cal era pois esta solución? Constituír unha

http://culturagalega.gal/imaxes/soportais/libros_2489.jpg Por Paula Rodríguez Gago (2º Bac. B)

Ó longo do libro vanse intercalando distintas historias.

Por unha banda relátanse os informes médicos psiquiátricos dun home que apareceu ferido no acantilado sen saber quen é, así como a súa evolución. E por outra banda aparecen as cartas de Ana dirixidas a Fran nas cales Ana conta como despois da morte do enfermo ela vai descubrindo quen é, como morreu e se en realidade estaba tolo ou non. Ana cóntalle esto a Fran porque el foi o médico que o antendeu moitos anos atrás. Nesas cartas Ana manda os poemas ou documentos que atopa pertencentes ao interno. Ana non entende o que le, pois aparecen poemas sen sentido, capítulos como se foran dun libro chamado Hora Zulú e pouco a pouco vai descubrindo o que en realidade aconteceu. O descubre a través das entrevistas con os distintos internos que coñecían ao morto e nas avaliacións psiquiátricas que se recollen no informe psiquiátrico.

Por Uxía Rial

En 1925, Vicente Risco escribiu o relato A veliña vella (parte dunha historia).
O tema deste relato é o rexeite que sofre Galicia polos seus propios fillos. Unha velliña (Galicia) encóntrase cun escudeiro que se dirixe cara ao Santo Andrés de Teixido. Esta dille que ela vai ver aos seus fillos por ver se a poden axudar a recuperar o que lle pertence e lle foi usurpado.
O primeiro dos fillos, que é avogado, dille que non ten leis para defendela. O segundo, que é escritor, dille que non pode escribir nada para ela porque deixaría de ter boas críticas e zona. O terceiro, que é un emigrante retornado das Américas, que se adica a ser un filántropo cos cartos gañados na emigración, dille que perdería os seus cartos se a defendese a ela. Por último, o derradeiro dos fillos, o labrego só se queixa, mentres agarda que veña alguén a defender os seus dereitos e a loitar contra as inxustizas que sofre. Ao final, a velliña regresa ao punto de partida, senta nunha pedra e comeza a petar nela. Aparece de novo o escudeiro, Pai Soares, de recgreso á súa tumba, despois da súa romaría.
O autor denuncia así o abandono que sofre Galicia e o galego por parte dos propios galegos.
A viaxe que a velliña realiza na procura da axuda dos seus fillos estrutúrase en tres partes: Unha presentación co encontro da velliña e o escudeiro Pai Soares, quen fai unha reverencia á velliña e os dous manteñen unha conversa, porque ambos son vellos coñecidos, doutra época histórica. Un nó, no que a velliña fala con todos os seus fillos para pedirlles axuda, se ben ningún deles se presta a colaborar con ela. Un desenlace, onde a velliña volve a encontrarse co escudeiro que volve da súa peregrinaxe. Cerrando así o círculo aberto no comezo da historia. Pero deixando unha porta aberta a través do subtítulo: parte dunha historia…

Por  Selena Bermúdez (2º Bac. A) Far West é unha obra que presenta o choque da sociedade tradicional mitificada e representada baixo a figura do bardo e a sociedade actual desvinculada do ambiente rural e chea de prexuízos lingüísticos. Si, estouvos falando dun poemario, non dunha novela do oeste. Un poemario no que se fai unha […]

makinariaVelocidade. Medo .Ruído.Moito ruído. Sexo. Música.  Motor. Testosterona. Alcol. Alcol inxectado en vea. Gasolina. Morte.

Son só algunhas das palabras que se me veñen a mente tras a lectura do poemario Makinaria de Carlos Negro. Porén quizais chamarlle poemario sexa dende o meu punto de vista demasiado solemne, e afastado do concepto que o autor pretende transmitir con esta obra. Non é dende logo un libro de poesía ao uso. É un libro capaz de facer pensar e reflexionar. Máis  non sobre o amor, nin sobre a beleza nin sobre a orixe do mundo.

Baixo unha personalidade, Camilo Sabio Doldán Patiño,  é capaz de reunir Antonio Riveiro Coello algúns dos acontecementos máis decisivos da historia galega. Nas Rulas de Bakunin non faltan mencións á represión, ó exilio, ao agrarismo, a restrición de liberdades, á guerra, ó cárcere… En resumo, ó temor intenso das paisaxes conmovedoras do pasado.

RAÚL MUÑIZ (1ºBAC-A)

O libro Contos de medo no museo consta de catro contos. Todos eles pertencen ao ámbito literario e, dentro deste, ao xénero narrativo, xa que neles cóntansenos historias de medo que teñen lugar nun museo. Nos contos “O botón encarnado”, “Sangue de gato negro” e “O pozo dos desexos” as historias están contadas por un narrador interno, é dicir, é o protagonista quen as conta e polo tanto están narradas en primeira persoa. Pola contra, no conto “O anel dos destinos cruzados” o narrador é externo , xa que non é o protagonista quen conta a historia e está narrada en terceira persoa.

O tema común a todos os contos é o medo, o cal vai estar reflectido en todos os protagonistas dos  relatos. Pero ademais deste tema,  en cada un dos contos danse outra serie de motivos en torno aos que xiran os acontecementos.

No conto “O botón encarnado”, de Marilar Aleixandre, destacan os seguintes: a Guerra Civil, reflectido no padriño de Elvira (maqui, antifranquista que continuou coa resistencia no monte), a confianza que sente Elvira por Daniel ata o punto de contarlle o segredo sobre o seu tío, o agradecemento reflectido en Elvira cando, grazas a Daniel,  evita os gardas.

39 Artigos |   | 1  | 2  | 3  | 4  | 5  | 
*
Nesta WEB utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor,
rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.