Nestes días, máis que nunca, a palabra feminismo colle forza nas redes sociais e nos medios de comunicación, pero, que entendemos por feminismo? O feminismo é un movemento social que pide para a muller o recoñecemento dunhas capacidades e uns dereitos que tradicionalmente estaban reservados para os homes.

Na nosa sociedade, está presente o machismo dende hai moitos anos. Estamos acostumadas a escoitar que as mulleres so servimos para coidar aos cativos e facer as tarefas do fogar. Son moitas as mulleres que levan loitando dende hai anos pola igualdade entre os dous sexos. Seguramente vos soe o nome de Marie Curie, pois foi a primeira muller científica en recibir un Premio Nobel de química no ano 1911. Esta anunciou o descubrimento de dous novos elementos: o polonio e o radio. Este traballo comezouno a propia Marie e o seu marido, Pierre, decidiu abandonar as súas anteriores investigacións para axudala e apoiala en todos os seus proxectos. Esta foi unha actitude verdadeiramente envexable e sorprendente para a época na que se atopaban.

Nun día tan especial coma hoxe, 8 de marzo de 2019, non podería pasar desapercibida unha muller tan importante como foi Frida Kalho, un claro modelo a seguir. Na súa obra mostrase unha comprometida representación da forma e da experiencia feminina. Na sociedade do seu tempo, onde a supremacía do masculino constituía o sentido común, a muller xogaba un papel que claramente a supeditaba ao home. Foi das primeiras pintoras que expresou na súa obra a identidade feminina dende o seu propio punto de vista, esaxerando trazos considerados como masculinos como foron as súas cellas e o seu bigote, rexeitando a visión feminina tradicional.

Con todo isto quero dicir que houbo moitas mulleres revolucionarias que loitaron polos seus dereitos e polos seus soños, sen que ningunha figura masculina se lles puxese por riba. A labor de loitar polo que nos pertence herdámolo todas e cada unha de nós das mulleres que un día comezaron esta loita, polo que é o noso deber seguir con ela.

O día da muller celébrase cada 8 de marzo para lembrar que neste mesmo día, en 1857, tivo lugar a primeira manifestación de mulleres, que saíron ás rúas de New York para protestar polas condicións inhumanas nas que tiñan que traballar nunha empresa téxtil. Ademais, anos despois, o 25 de marzo de 1911, incendiouse unha fábrica de camisas na mesma cidade. En dito accidente morreron un total de 123 mulleres, foi o desastre industrial máis mortífero de New York.

Antes desta última data, varias cidades xa bautizaran dita xornada co nome de “Día da Muller”. En Europa foi en 1910 cando, durante a 2º Conferencia Internacional de Mulleres Socialistas, se decidiu proclamar o Día Internacional da Muller Traballadora.

Por outro lado, o feminismo é un movemento social e político que defende o principio de igualdade nos dereitos entre a muller e o home. Existe dende a antiga Grecia e unha das primeiras mulleres filósofas con principios feministas foi Hiparquía, que deixou o papel tradicional dado ás mulleres e comezou a usar a roupa dos homes para non seguir as tradicións da sociedade grega. Día tras día as mulleres loitamos para que se igualen os nosos dereitos cos dos homes, esiximos o mesmo salario, os mesmos roles na sociedade e non sufrir violencia polo feito de sermos mulleres.

En 1992, un locutor de radio e comentarista político conservador estadounidense, usou a palabra feminazi para referirse ás feministas; utilizado un sentido pexorativo contra o feminismo ou contra as feministas, argumentando que o feminismo non buscaba a igualdade entre homes e mulleres senón a supremacía das mulleres sobre os homes.

Nun día coma o 8 de marzo, precisamos estar unidas para reivindicar os nosos dereitos, e que esta data quede no noso recordo como o último día que mulleres e homes viviron en desigualdade. Porque negar que existen diferenzas é non asumir a realidade. Porque non precisamos gritar que somos libres, precisamos unha sociedade que non nos obrigue a ter que facelo.

Non quero cinxirme ás regras da arte! Os meus pensamentos son vagabundos, a miña imaxinación errante e a miña alma só se satisface de impresións.

Xamáis dominou na miña alma a esperanza da gloria, nin soñei nunca con loureiros que oprimisen a miña fronte. Só cantos de independencia e liberdade sairon dos meus beizos, aínda que arredor sentira, xa dende o berce, o ruído das cadeas que debían aprisionarme para sempre. Porque o patrimonio da muller son os grillóns da escravitude.

Eu, sen embargo, son libre, libre coma os paxaros, coma as brisas; coma as árbores no deserto e o pirata no mar.

Libre é o meu corazón, libre a miña alma e libre o meu pensamento, que se alza ata o ceo e descende ata a terra soberbio coma Luzbel e doce coma unha esperanza.

Cando os señores da terra me ameazan cunha mirada ou queren marcar a miña fronte cunha marca de oprobio, eu río coma eles rin, e fago, en aparencia, a miña iniquidade máis grande que a súa iniquidade. No fondo, o meu corazón é bo; pero non acato os mandatos dos meus iguais e creo que a súa feitura é igual ámiña feitura, e que a súa carne é igual á miña carne.

 ***

 Eu son libre. Nada pode conter a marcha dos meus pensamentos e eles son a lei que rexe o meu destino.

 ***

 Os remorsos son a herdanza das mulleres débiles. Eles corroen a súa existencia co recordo duns praceres que hoxe compraron a costa da súa felicidade e que mañá pesarán sobre a súa alma coma chumbo candente.

Espectros durmidos que descansan impasibles no regazo que se dispón a recibir outro obxecto que o que eles non representan, a abrazos que reciben outros abrazos que xuramos non admitir xamáis.

Dores punzantes e desgarradoras polo pasado, arrepentimentos vans, enmendas dun instante e reproducións eternas na culpa, e un desexo de virtude para o futuro, un nome honrado e sen luxar que poder entregar ao home que nos pide con sinceridade unha existencia núa de riquezas, máis pródiga en bondades e sensacións virxes.

He aquí as loitas precedidas sempre polos remorsos que velan o noso soño, as nosas esperanzas, as nosas ambicións.

E todo isto por unha debilidade.

Na actualidade, a pesar de que o feminismo está practicamente normalizado na nosa sociedade así como toda a loita pola igualdade entre homes e mulleres, a pesar diso, as mulleres seguimos sen ser iguais diante das miradas da meirande parte da sociedade. Todo isto débese en gran medida á educación transmitida de xeración en xeración, así como á cultura e á relixión.

A medida que o tempo avanza, a mentalidade da sociedade debería progresar proporcionalmente, pero isto non é así. A día de hoxe continúan existindo personas que non buscan unha solución porque directamente non ven o probelma, e outras que teñen a total seguridade de que as mulleres debemos ser discriminadas por ser inferiores aos homes, roubándonos así a liberdade en ámbitos como a vestimenta ou incluso sobre o noso propio corpo.

Nestes tempos, en que supostamente o feminismo triunfa, nos que supostamente todos somos iguais ante a lei, realmente non o somos ante a mirada dunha gran maioría de individuos, e isto débese á educación recibida de pais, profesores e da sociedade en xeral. Quen non pode negar o machismo reflectido en numerosas relixións que seguen miles, mesmo millóns, de persoas?

Os tempos avanzan apresuradamente pero parece que as mentalidades non concordan con estes e é que, a pesar de que vivimos no século XXI, moita xente segue non só crendo senón que asegurando, mesmo berrando, que as mulleres somos inferiores, roubándonos os dereitos que nos pertencen, como abortar dunha forma segura ou  vestirnos como queiramos sen ser acusadas de andar provocando. Provocando? Provocando qué? Que nos asubíen? Que nos chamen de todo? Que nos violen? Nada xustifica a violencia contra as mulleres, a violación,  o acos, a desigualdade… nin unha crenza relixiosa, nin unha peza de vestir. Nada.

En todos os lugares un pode ver animais morrendo de fame, sen fogar, con enfermidades, sucios, é dicir, abandonados. Os máis afectados son os cans e os gatos.

Antigamente o maltrato aos animais era considerado como algo normal, xa que sobre todo algúns deles eran utilizados para traballos de carga e só se vían como iso. Hoxe en día podemos dicir que a situación mellorou bastante, pero aínda así hai persoas que teñen mascotas que para eles son coma un xoguete e hai xente sen escrúpulos á que, dun momento a outro, non lle importa abandonar o seu animal de compañía, desfacerse de el. Eu aínda non consigo entender como estas “persoas”, se é que se lles pode chamar así, poden actuar con tal baixeza.

Según a RAG o deporte é a actividade que ten como fin o desenvolvemento das facultades físicas da persoa e o entretemento, pero a día de hoxe empezan a popularizarse outros medios para competir. Non considero que sexa unha mellora na sociedade, pero estou seguro que repercutirá de tal maneira que antes ou despois marcará un punto e aparte no ámbito deportivo.

 Desde 2009 foise creando un ámbito profesional nos videoxogos, tomando como referencia o League of Legends foronse creando diversos torneos presenciais para empezar a atraer xente de todo o mundo. O que ninguén pensaba que ía a pasar era que grandes marcas e empresas quixeran patrocinar aos diferentes equipos da plataforma facendo así posible a idea de que chegue a ser algo grande iso dos deportes electrónicos. Como consecuencia e tras bastantes anos, chegan a crearse diferentes torneos subvencionados con premios que ascenden a millóns de euros. Vendo isto e mirando tamén a xente que empezaba a intererarse, creáronse os primeiros mundiais dos diferentes xogos estrela do momento, chegando a reunir en Twitch, unha plataforma de streaming actual, millóns e millóns de persoas vendo e apoiando aos seus equipos favoritos. Incrible e deslumbrantemente estes deportes están sacando do punto de mira a outros como o fútbol, o baloncesto e o voleibol. Existen estudos que estiman que en menos de 5 anos terán unha repercusión mundial, ao nivel dun deporte clásico como o fútbol, e obterán moitísimos ingresos, chegando a competir directamente con este e incluso desbancándoo.

Fai cerca de 30 anos os rapaces pegábanse e arrincábanse pelos, insultábanse e tirábanse pedras uns aos outros. Considerábanse simples xogos de rapaces, o normal. Hoxe en día non se pode pensar nin por asomo algo parecido a iso. Realmente é bullying?

 Os novos pais deberían darse conta de que, aínda que ao seu fillo, sobriño, neto lle pase algo directa ou indirectamente malo debido aos compañeiros de clase ou amigos, non teñen por que consideralo auténtico bullying. Por casos de simple sobreprotección outros casos moito máis graves non son atendidos a tempo e rematan moi mal, no peor dos casos sábese de moitos rapaces que se suicidaron por continuos tormentos en colexios ou por redes sociais.

 A sobreprotección pode tamén acabar sendo algo moi perigoso, pois darlle a razón ao afectado en todo momento pode crear un falso estado de invencibilidade. Iso provoca exceso de confianza en todo, co que acabará facendo algo peor e seguirá encerrado na súa propia bola de neve ata que non sexa capaz de parala caendo en algo moito peor. Nese punto de non retorno poden darse dous casos. O primeiro, onde o afectado sobreprotexido pensa que pode escapar de todos os problemas que lle suceden polo simple feito de ser a vítima ou o segundo, onde a loucura pode tomar papel no asunto e tomar decisións demasiado equivocadas, como no caso dos rapaces antes mencionados.

 Que opción queda ante un caso onde o suxeito supostamente afectado trata aos supostos acosadores como se fosen inferiores, como se non fosen tan sequera persoas só por ter a suposta invulnerabilidade que lle conceden os pais? Quen é o que sofre bullying? O neno chorón sobreproxetido ou o rapaz que non quería ser o seu amigo?

 As xeracións e as épocas cambian, a mentalidade da xente tamén. Se fai 30 anos non había tantos casos de bullying, por que agora si? Tal vez sexa a influencia dos pais, que dándolle ese poder da razón aos fillos, provocan o desastre. É necesario parar as pelexas, pero non se debe sobreprotexer a ninguén nunca. Que sería do xove león pelexando pola supervivencia se a nai non lle deixara pelexar contra as presas? Si, é certo, morrería.