AUTORA: NOA RIAL (3ºESO-C)

Vagaba pola zona vella de Santiago, cando pasei fronte a unha libraría. Logo duns minutos fitando cara o escaparate decidín entrar. Crucei corredores, atravesei a tenda dunha punta á outra, ollando os estantes e lendo as etiquetas que concentra a esencia de cada andel. Fantasía, novela negra, infantil, cine, música, ciencia ficción, cómics. Mais non era iso o que buscaba. Refixen o camiño que percorrera, era imposible que non estivese, tiña que atopala. Xirei a cabeza 360 graos, e nese momento vina. Estaba alí, nun recuncho da enorme tenda. Como se intentase pasar desapercibida. Fronte a min atopábanse tres andeis adicados á “literatura gallega”, ou iso dicía a etiqueta.

A noite era cálida e brillante, con luminosas estrelas que mostraban o terreo.

 El correu, a suor caía polo seu rostro e a súa respiración saía rápida e forte; quizais era iso o que facía que o outro home soubese onde estaba.

 Acelerou o paso sen preocuparse polo ruído que facía. Non valía a pena e, se tiña sorte, alguén viría a axudalo.

 O otro home tamén acelerou o paso e, cando pasou por unha esquina, botouse a correr.

 Soltou unha serie de improperios e botou a correr tamén.

 As sombras bisbáronlle a posición do outro home e así soubo que a axuda chegara.

 Seguiu correndo tras a súa presa.

 Sempre era divertido ir de caza.

I

O inimigo silencioso

é silencio, foi silencio

e será silencio

Non é o inimigo

é amigo, coñecido

de sobra coñecido

Eu coñezo varios

máis son todos

Elas falan soas

Elas falan soas

Falan solas

aterradas

do pasado escuro

do futuro incerto

Madre, irmá,

netas e fillas

Conto a historia das avoas

e ti tamén mirando podes ver

véxoas sempre falando solas

mais non é por culpa da vellez

Se nunca as deixamos falar

non han falar para Nós

e vémolas aí

falando para esquecer

Acerquémonos a escoitalas

din rosas, din soños, din anos

e eu pregúntome

e se falan elas e calamos Nós?

II

Estou firme

firme no monte

ollando o atardecer

esperando de roupaxes novas

un tempo de lecer ca miña amada

Alí van os meus amigos

na luz andan a mirar

o saúdo é obrigatorio

penso neles sen parar

Se non ves ti

hei marchar de aquí

fuxirei ao meu lugar

coidando o meu descoido infeliz

Véxoa

e ela vén

con doce rosas na man

vai cantando vitoria

tráeme herba de namorar

E xa teño que facer

con ela ao fin podo rir

con ela o meu tempo compartir

mentres se pon o sol

e arrima paseniño o anoitecer

 III

Anda a corte revolta

un remuíño de animais sen distinguir

moito po que limpar

O vello home

vestido a cadros vermellos

perdeu o poder

e xa non sabe que facer

Perdeuno por non mirar

na vella corte

mentres atendía

da mala familia

As zafias serpes

vestidas de altivo crocodilo

entran na escena

coa galiña azul e o galo laranxa

Fixeron mal

co apoio do resto

sen saber o resto

o propio mal

E debe o vello de Eibar

loitar e loitar

para recuperar

a súa vella corte

preto de Alfacar

I

Lenda

 (Hoxe é unha noite de inverno,

e asubía o vento,

escoito a choiva caer,

as súas voces entendo

creando unha sinfonía

que escoito cada día

que o vento asubía.)

Oio un marmurio

que conta unha historia

ocorreu naquel río

e naquela nube.

Susurrana os zapateiros

e bailana os pampillos

que baixo aqueles castiñeiros

quedaron firmemente escritos

os nomes daqueles seres adormecidos

dos que nunca se escoitaron gritos.

Agora son só lendas

son só brisa do verán

as frores amarelas

agora só alquitrán.

II

  A chuvia lavará o mundo

(Só entre os teus beizos atopo

Bágoas de cristal

E só, entre gota e gota,

Un pouco máis fasme escachar.)

-Nunca choveu que non

escampase- dixo o vello cego.

-Máis o ceo está que bota-

murmurou a muller do panadeiro.

-¡Vai parar!- gritou o carpinteiro.

-Eso espero- asubiou o neno.

E o vello, a muller,

o carpinteiro e o neno

viron como a choiva

afogaba ao ceo.

III

 O país da esquecida

(E durmida miro a vida,

E empañada teño a alma,

O cabelo sempre revolto

E a mente toda escachada)

Aias de frores rotas

e tinta de negro cristal

historias feitas amagos

que acabarán por escachar.

Miradas de soños perdidos,

soños sen quen os mirar;

bolboretas de xeo vermello

e follas azuis ao pasar.

I

 In-consonte

 Florecer e morte.

Esperanza e dor.

Preferencia da loita

ante o vagar só.

Encadeados por non ser elos

os defensores da lóxica e o corazón;

Carcereiros de impulso visceral

defensores da lei creada pola propia razón.

Triunfar das masas de escravos

facendo vasalo ao señor

Non falo da revolución do pobo,

falo da súa propia traizón.

Vitoria das ánimas escravas,

cuxo poder é igualador.

Esquecede o florecer dos xenios!

Esquecede a morte!

Pois, hoxe, matámonos NÓS.

II

Vagafume

 “Conspicua Terra de loas e gabanzas.

Irredenta e insubmisa,

a súa bandeira azul e branca.

Insigne, ínclita,

a súa egrexia terra santa.

Ilustres labaradas,

alumean do seu pobo o camiñar.

Nai, preclara, dende a escuridade

ata o orgullo nacional.

Transcendentais castros,

lexionarios

e Reis Suevos.

Inmanentes estandartes no ronsel do seo.”

Recorda tempos pasados

cun eximio cantar nos beizos.

Teme augurar o futuro,

treme ao respirar fume no vento…

Ouve nunha locomotora todos os seus pesadelos,

respira un feble fío de fume branco, somerxido no ceo…

Fío que tece os mares co vento,

fío, fío do fume, fume do tempo.

Entre a néboa das montañas,

atenta o vagón descoñecido,

atenta mais segue vagando

polos seus lares amigos.

III

 Soño pendurado no tempo

 Entre as danzas muiñeiras

e as loas ao folclore

canta (berra), unha gaiteira

rememorando a súa historia:

“Saen de arriba, de entre os castros,

para gañar a dignidade,

para ter de seu o dereito ao ser e mais ao estare.”

Cantaruxa a gaiteiriña

E berra (máis), para facerse escoitar:

“Casaron ao berce coa lexión no bicar,

a máis bela lingua no máis fermoso lar.”

A gaiteira, animosa, convidounos a bailar

E así danzamos todos,

no ronsel do seu cantar:

“A Suevia, reina e nai,

do pobo cantareiro.

A Suevia! Dona e estandarte

do pobo guerreiro.”

Dese xeito voou a tarde,

entre o folclore e o recordo.

E caeu a noite

amosándonos só o ceo negro

e o fume branco.

…Que fume vería a Suevia?

E os intrusos lexionarios?

Fume provinte de fachos para alumear as vereas?

Ou das chamaradas das máis animosas fogueiras?…

…Fume branco entre as vereas

fume branco das fogueiras

fume, fume dos lares

fume das fábricas

dos automóbeis

fume da xeira

(que coma un fío branco conecta os tempos,

que, por medo ao lume,

zoa co vento)

Fume branco, fume da carraxe

fume tóxico, fuxe coa néboa…

E dese xeito, seguina a mirar:

fermosa ou doente,

acompañada ou soa,

dependendo do tempo e do lugar.

Vina dende as fumaradas dos incendios de Castela,

vina dende as chamaradas das queimas irmandiñas.

Vina, e vina sempre ardendo

e agradecendo todo ao mar

Que por medo a tanto lume,

por el tivo que escapar.

Que diría a Suevia se soubera que a súa filla ía marchar?

Que dirían nos castros se a Arxentina tiveran que emigrar?

Mais, cando aquí vivía,

sempre estaba a versar ela…

Danzaba no esplendor

Vivía en cada cantarela.

Mais, aínda que fermosa

tamén sabía loitar

Contra guerras, contra reis,

contra caciques no seu lar.

E, despois de tanto lume,

seguía resplandecendo no ar

“Na fronte unha estrela,

e no bico un cantar”.

Todos eses recordos esvaécense

para esparexer en pó,

froito dun apodrecemento

e das espiñas que sangran:

para limparse e protexerse,

do que agora é presente e será futuro,

chorar para beber,

beber para chorar.

Mais ti, segues aí.

 Recordaría os veráns esperando paseniño,

o teu regreso tan esperado,

os veráns tan doces e amargos,

que os tiven que olvidar de tanto esperar.

Pero se a terra xa non é terra, irase ó mar.

Mais ti, segues aí.

Por todo iso, mentres olvido que olvido,

miro cun pequeno sorriso cara ti,

cun sorriso amargo e doce,

do que agora é presente e foi pasado,

choras para que beba,

bebes para que chore,

todo ese pó esvaécese,

para esparexer recordos,

froito dunhas espiñas que sangran

para apodrecer e limparse.

Mais ti, segues aí.

“Minotauros, pai e nai, observan como o seu fillo xoga na area. O rostro da nai conxélase, mira ao pai, e di ‘Quen lle vai explicar agora que somos un mito.”

Relato filosófico adaptado.

  E escribo, e escribo isto coas bágoas esvarando polo meu peito, berrando ao temón de tinta que teño entre as costelas por non saber marcar o rumbo, por non impedir que chocara contra o maior dos icebergs, o xeo que non é xeo, a cristalización tépeda da auga, o desconxelamento da fantasía, do mito, da ilusión! Facendo augas en realidade.

Colisionar coa auga, coa realidade que me rodea, que me afunde e que me esmaga. Unha colisión coa infinitude do océano morno de verán. Unha colisión que a ollos do mundo é invisible, non existe, non é posíbel.

Xeo, volve! Consúmeme! Conxela a miña mente! Pon orballo nos meus ollos e folerpas que me fagan cóxegas no ventre!

Como? Como ía ser posíbel chocar coa auga? Mentres me mira, mentres se ri de min, mentres me afoga? Xa a imaxino, queda, en calma, mirándome mentres sente pena entre gargalladas, dicíndome que debín decatarme antes, chamándome parva, insinuando que son unha nena, unha nena moi nena para navegar de verdade, unha nena moi nena que só cre en lendas de piratas e monstros mariños, unha nena moi nena que ve no seu reflexo unha serea, unha nena moi nena, moi nena, moi nena. Tan nena que facía un bambán da varanda do barco e un lenzo da vela! Tanto que crin ao cheirume salgado cando me dicía que pechara os ollos para escoitalo.

Mais agora, escribo, e escribo cos beizos mollados na suor do mar, escribo sobre o devalar das mareas, atravesando o mundo sen cambiar de posición, deixando versos de carraxe no seu ronsel por espertarme dos mellor dos soños, por perturbar a miña alma mentres “facía o vivo”, máis mergullada que nunca, por non deixar que vira o iceberg que me destruiu, o iceberg máis grande de todos, o iceberg derretido que sempre me rodeara, a realidade.

Por iso agora choro lágrimas salgadas, porque quero volver ser unha nena moi nena, moi nena, mo nena.