Rematamos a mañá do venres día 2 de abril en Lisboa á hora de xantar, moitos de nós comemos na praza da Figueira.

Logo o autobús colleunos ó lado, no Rossio, para ir a Belem. Ó chegar fomos ó Mosteiro dos Jerónimos

Fixemos unha visita “semi-guiada” por unhas fotocopias que tiñamos. Antes de entrar como tiñamos ó lado a igrexa do mosteiro e era de balde e tiñamos tempo pois entramos na inmensa estrutura de estilo manuelino(o que saiba definilo por favor que poña un comentario).

O día 1 de abril á media mañá saímos de Peniche para Lisboa en autobús. Chegamos ó medio día e comezamos a nosa visita exprés pola capital, que durou algo máis de 24 horas.

Esta é a crónica da viaxe a Peniche-Lisboa nos días 31 de marzo, 1 e 2 de abril. Comezaremos falándovos de Peniche xa que foi a nosa primeira parada en Portugal.

O EDNL ven de facer publica a convocatoria do Concurso de relato oral Letras Galegas 2009. Nesta edición pode participar todo o alumnado que o desexe. O prazo de inscripción remata o día 15 de maio.

O pasado mércores 15 de abril realizamos unha excursión á capital galega os alumnos que formamos parte do Equipo de Normalización Lingüística e do Club de Lectura.

A nosa lingua, esta cousa antiga, o remol daquel lume que ardeu ben vivo no tempo dos reis e dos trovadores e que lle deu a palabra a millóns de persoas nesta costa peninsular e nas costas do Brasil e África. A nosa lingua, estas palabras que foron libres na República, que foron bravas contra o franquismo, que foron mansas e alimenticias como o forno do pan da casa dos avós. A nosa lingua, que nos fai "Nós", chegou a nós pola nosa debilidade.

Non foi a resistencia do pobo galego, non foron os dirixentes da nación galega -que nunca tivemos-, o galego chegou a nós históricamente vivo debido ao atraso da Galiza. Foi o abandono no que viviu unha Galiza encerrada dentro da España, que tiña as súas comunicacións por mar sometidas ás necesidades da Coroa española, que ficou separada do seu sur, Portugal, e incomunicada coa meseta sen ferrocarril axeitado e sen estradas dignas. O galego chegounos como un resto histórico que perviviu nas clases sociais iletradas e que fixo soñar aos intelectuais rexeneracionistas cun país propio e digno. A realidade histórica a mediados do século XX eran xa catro provincias, o soño chamábase "Galicia" ou "Galiza". Ese soño recreouse, unha vez máis, e chegou á miña xeración a través daqueles libros escasos e ventureiros, que andaban como unha cousa estraña por algún curruncho dalgunhas librarías. A existencia daqueles libros obrigou a plantexarnos un problema ético aos mociños que queriamos ser escritores: tiñamos que ser leais a esa esperanza tan desesperada, a ese compromiso que insistía e insistía en existir. A nosa escrita debía ser en galego. E por iso estamos agora aquí.

A vida vaise vivindo, tamén polo país pasan os anos, os períodos. O galego xa non é lingua de pobres e iletrados, eses falan castelán. E de quen é lingua realmente? Tras a morte de Franco a sorte histórica do galego estaba nas mans da democracia, que para nós é o autogoberno galego, a autonomía. Tiñan de ser os gobernos galegos quen garantisen a existencia da lingua. Xa vimos o que foron os anos na Xunta da dereita, un paternalismo que encubriu a morte lenta. A pasada Xunta bipartita foi o que foi, a frustración da esperanza, e agora chegou a hora da verdade, veu o matador do galego. Acabaron as cerimonias, acabouse o paternalismo, o matachín é práctico e pragmático, vén coa cuadrilla acabar de vez coa lingua galega. Morra o conto, di. Nin Galiza nin Galicia, catro provincias abóndanlle. Para a nosa desesperación. Fannos desesperados novamente, entregar a vida a un soño é gañar a desesperación.

O outro día fomos visitar a biblioteca Ánxel Casal, e antes de presentarvos o que foi a nosa visita pensamos que sería de interese contarvos quen foi o persoeiro que lle dá nome á biblioteca.