Cando o coello tirou un reloxo do peto do chaleque, viu que non funcionaba, polo que se encamiñou pola cidade en busca de unha reloxería na que estiveran dispostos a arraxalo para que volvera a funcionar correctamente.

Polo camiño, perdeu a carteira, onde levaba cartos para pagar o arranxo. O tempo voou mentres buscaba a carteira desaparecida, non deixou pedra sen levantar ata que a atopou, o problema foi que estaba enriba dun tellado, estívose preguntando para si como chegara alí durante uns minutos, pero veu que estaba escurecendo e as tendas(entre elas a reloxería), cerrarían dentro de pouco. De forma que trepou como un mono, colleu a carteira e marchou a toda présa dando brincos.

Cando chegou, viu que seguía aberta a reloxería, e en menos do que canta un galo, foi, encargou e pagou o arranxo, e marchou felizmente á súa casa.

As persoas que non queren ver como son as cousas pensan que o galego é unha lingua normalizada, é dicir, que funciona con normalidade en todos os ámbitos; pero a realidade non é esta. A normalización dunha lingua significa a recuperación do seu status de lingua normal, ou sexa, conseguir que o seu uso oral e escrito sexa natural e espontáneo en calquera das situacións que se poden producir na vida pública e privada dos habitantes dun país. En 1983, a Xunta de Galicia promulgou a Lei de Normalización Lingüística, co fin de favorecer a normalización e garantir a igualdade co castelán na administración, no ensino, na prensa, etc…

Cando o coello tirou un reloxo do peto do chaleque, comprobou que eran as cinco e media e acelerou o ritmo. Dirixíase ó seu tobo. Polo camiño todos os seus amigos preguntábanlle a onde ía, pero el seguía correndo, cada vez máis rápido. Cando chegou á súa casa, quitou o chaleque e colgouno nun percheiro. Correu á cociña. Apagou o forno e sacou un biscoito queimado. O coello preparouse para facer outro moi rápido, xa que ás sete tiña unha festa con todos os animais do monte e non quería decepcionar ós seus compañeiros. Cando rematou a sobremesa, chamárono para informalo de que a festa fora cancelada. O coello, triste, puxo a mesa para comer o biscoito el soíño, cando de súpeto soou o timbre. Alí fóra estaban todos. Viñan a darlle ó coello unha festa, porque el mesmo esquecera o seu aniversario.

O pasado sábado 12 de Xaneiro tivo lugar no auditorio de Rianxo unha noite de monólogos, amparada baixo o nome “Tempos modernos” (facendo alusión á actualidade dos temas que trataban). Aquí, dúas persoas, durante aproximadamente una hora cada unha, fixeron a todos os asistentes rir a gargalladas.

Debo admitir que ao comezo non sabía moi ben que esperarme. Nunca asistira a uns monólogos, e o máis parecido que coñecía era o Club da Comedia, o meu principal temor era aburrirme. Que enganada estaba! Ao igual que todas as persoas que completaban o aforo do auditorio rin e rin sen parar durante algo máis de dúas horas, pois resultaron tremendamente amenos e ninguén quería que rematase.

Os encargados de levar a cabo este entretemento foron (por orde de intervención) Duarte Galbán e David Perdomo. O primeiro un veciño da vila que está comezando no mundo do humor; durante a súa rolda fixo un repaso anecdótico dos momentos de maior vergoña da súa infancia e adolescencia, onde tamén tiveron cabida alusións e agradecementos á súa familia e amigos, e ao seu pobo natal. A continuación, chegou a quenda de Perdomo, un artista bastante coñecido no mundo do humor polas súas intervencións en programas como o Land Rober da TVG. El subiu o ton dos monólogos, comentando, sen pelos na lingua, temas tan en auxe na nosa sociedade actual como o feminismo e os inmigrantes, así como o emprego das redes sociais por parte dos e das adolescentes, os desexos máis escuros das persoas, etc. sempre nun ton humorístico, claro!, ademais, procuraba tamén un ton crítico e de reflexión, pretendía facer ao seu público pensar nas decisións que toman, na forma que todos posuímos de xulgar o descoñecido, en como debéramos criticarnos a nós mesmos… e rir, rir sempre.

Máis da metade dos estudantes españois deixan os seus estudos antes de cumprir os dezasete anos, isto é debido a un sistema educativo obsoleto e ineficaz.

Unha mostra disto é un estudo da universidade de Murcia que demostra que máis do 42% dos estudantes abandonan os seus estudos antes de chegar ao bacharelato, o que amosa que os estudantes non queren seguir estudando xa que non ven oportunidades nos estudos que se lles ofrecen para que estes despeguen o seu futuro laboral.

Outra mostra do ineficaz que é o sistema educativo español é a porcentaxe de suspensos, tanto na ESO como no Bacharelato, xa que máis dun 37% do alumnado suspende máis de tres materias por curso.

Os datos que ofrecen os institutos non son prometedores para a educación española, pero a solución está máis alá de elevar a dificultade, xa que isto sería contraproducente. A solución para isto sería a mellora no proceso de aprendizaxe dos alumnos e das alumnas, que debería ser máis interactiva e menos pasiva.

Esta fin de semana a través das redes sociais chegoulle a miña nai un artigo que, nada mais acabar de ler recomendoume que o lera pois era moi chulo.

Saíu en La Voz de Galicia e fala de Catalina Zamora, unha mestra murciana que se namorou da nosa terra desde a primeira vez que viu, de nena, nunha excursión cando facía a EXB.

Catalina Zamora di que lle gustan as nosas paisaxes, a nosa cultura e sobre todo a nosa xente. Ten moitos amigos en Galicia, e sempre que pode fai unha escapada para vir a nosa terra.

Tamén di que se namorou da nosa lingua, ata o punto de que decidiu estudar o noso idioma galego. Fíxoo porque facíalle conectar coa terra da que está namorada. Moitos dos seus coñecidos pensaban que era unha perda de tempo e non a entendían. Para ela estudar galego non era unha perda de tempo, pois pensa que estudar idiomas novos e moi bo porque abre a mente a outras culturas. Ela pensa que calquera idioma que poida achegarnos a outros está ben estudalos, pensa que os idiomas suman non restan.

Con motivo do 40 aniversario da Constitución Española este ano fixo na súa clase unha actividade adicada a Galicia, penso que foi por iso que a Voz de Galicia a entrevistou.

Eu penso que os sentimentos non entenden de fronteiras, e o que me gustou moito ler este artigo porque me gusta como pensa esta mestra de Murcia. Eu tamén penso que o plurilingüismo suma e conéctanos como persoas, axúdanos a saber doutras culturas e que é moi interesante saber das nosas culturas irmáns, como ben di esta mestra, por iso me gustou tanto o artigo e polo que quería compartilo con todos.

Vivindo no século vinteún, aínda existen e pódense ver comportamentos así como pensamentos machistas de cote, isto é unha proba máis que notoria para comprobar que non vivimos nunha sociedade equilibrada en termos de xénero.