Nos anos 80, unha das maiores preocupacións dos españois eran as drogas, as cales acabaron con toda unha xeración deixando cifras altísimas de mortalidade, co paso do tempo toda a sociedade deu un paso adiante para superar este gran problema quedando como un dos episodios máis negros da historia de España. Hoxe podemos afirmar que o xogo e as casas de apostas son a cocaína da xeración Z.

Aínda que esta afirmación soe moi forte nun primeiro momento, os datos xa están alarmando do gran problema ao que a nosa sociedade vai ter que enfrontarse nos próximos anos pois o 36 % dos ludópatas empezan a xogar sendo menores. A día de hoxe, as casas de apostas están cheas de xoves que buscan gañar cartos facilmente.

O pasado 6 de abril, Ana Romaní, unha poeta de Noia que é unha figura imprescindible do xornalismo cultural, entrou como membro da Real Academia Galega.

Os académicos falan da súa entrada na Real Academia Galega alabando a súa actividade cultural e na grandísima comunicadora que é. Por todo iso, o presidente da RAG, Víctor F. Freixane, fíxolle a entrega da medalla e diploma de académica de número.

Ana Romaní ocupa o posto que quedou vacante tras o falecemento de Xohana Torres, no 2017. Choca bastante que nomes femininos ocupen cargos tan importantes e máis cando un posto de tal importancia pase dunha muller a outra. Por iso Ana quixo reivindicar no seu discurso o labor moi importante dalgunhas mulleres, xa que ninguén o fai.

Dende fai un tempo, ninguén na industria do cine pasa desapercibido. En outubro de 2017 comezou a polémica arredor de Harvey Weinstein, un dos máis aclamados produtores de Hollywood, logo de ser denunciado por máis de cen casos de acoso sexual, dezaoito dos cales tratábanse de violación. As consecuencias foron instantáneas: Harvey perdeu o seu lugar en Hollywood e foi desprezado por toda a opinión pública.

Pendente dunha sentenza, o caso Weinstein non quedou aí. No mesmo momento no que as denuncias saíron á luz, as redes sociais xa estaban dando de si. Non tardou en facerse tendencia mundial o hashtag #MeToo, difundido por numerosas celebridades para animar ás vítimas de abusos sexuais a contar as súas experiencias para concienciar de que non é ouro todo o que reluce na industria nin fóra de esta. O uso do hashtag foi inmenso, miles de mulleres contaron a súa experiencia, moitas delas vítimas de abusos no pasado, e outras moitas, mostraron o seu apoio á causa.

A pesar das boas intencións, apareceron persoas que non entendían o porqué deste movemento. Moita xente comezou a dicir que se estaban confundindo os delitos maiores cos menores, e que a través deste movemento as mulleres mostraban as súas debilidades e o seu mal manexo das situacións, pero acaso non é de valentes falar dos abusos silenciados polo medo? Algunha das persoas contrarias a este movemento é a actriz Catherine Deneuve que, acompañada por cen actrices francesas, asinou unha carta advertindo dos perigos deste movemento. Nela denunciaba que a partir do caso Weinstein houbo numerosos casos de despedimento por actitudes por parte de homes a mulleres que ían máis alá do cordial, pero sen chegar nin de lonxe ao abuso. A carta remataba dicindo  que o movemento Me Too infundía odio aos homes e á sexualidade.

Xa van 50 venres negros. 50 venres nos que os traballadores e traballadoras da TVG se visten de negro para chamar a atención sobre a manipulación informativa, o desmantelamento dos medios públicos e as dificultades para desenvolver o traballo con criterios profesionais.

O colectivo integrado polos traballadores da Televisión de Galicia e da Radio Galega reivindican cada venres valores tan importantes como a honestidade e a liberdade, e que estes mesmos se poidan ver reflexados nos medios de comunicación que vemos e oímos cada día, libres de todo tipo de manipulacións.

Deste xeito, o colectivo creou un lema #DefendeAGalega que utilizan nas redes socias, o único medio que lles permite chegar aos cidadáns e que estes coñezan o que se está a vivir na televisión, situación que eles mesmos definen como “o silencio do resto dos medios de comunicación”

As relacións sentimentais nos tempos que corren pouco ou nada teñen que ver a cómo eran fai un século, xa que por sorte, tanto a sociedade como a maneira de ver o amor, evolucionaron.

Antigamente o amor, en gran parte dos casos, era finxido. Os mozos casaban en matrimonios de conveniencia, nos cales os que saían gañando eran os pais. O papel da muller na relación limitábase a ser o da criada, a que limpaba, a que facía de comer, a que criaba aos fillos, a que compracía o seu marido… mentres este traballaba ou pasaba o tempo. Durante a maior parte do século XX tanto en medios de comunicación como en música ou cine consolidouse a idea do amor romántico, cheo de mitos que non tardaron en gañar opositores.

Co paso das décadas, estas ideas comezaron a cambiar, por sorte. A partir dos anos 60 popularizouse o movemento Hippie, que dende os Estados Unidos defendía entre outras moitas cousas, a revolución sexual. Este movemento brindou apoio á loita pola igualdade de xéneros, de razas e da aceptación da homosexualidade. Desta maneira, as relacións amorosas apartáronse do tradicional e politicamente correcto daquela época. Estas ideas transmitíronse por todo o mundo co paso dos anos, aínda que nos medios de comunicación seguía habendo un certo rexeitamento ao que non era tradicional, e un gran exemplo foron películas como A Bela Durminte,ou A Bela e a Besta, onde mulleres débiles esperaban a que o seu salvador as rescatase, ou eran secuestradas por seres dos que acababan namorándose, comercializándose así o amor romántico.

Por sorte, as novas xeracións teñen diferentes formas de pensar e saben que non todo vale. Inténtasenos vender que os celos son sinal de amor e non de posesión; que o amor todo o pode… Cabe destacar o mito do prototipo de parella que se nos impón nos medios: a maior das parellas que saen na televisión son unha parella hetero, branca, con tres fillos e felizmente casados, mais a realidade é moi diferente. A diversidade na parella pode ser infinita, poden ter fillos ou non, non hai necesidade de matrimonio… algo poucas veces visible na televisión, que cando opta pola diversidade, esta está chea de estereotipos.

O feito de poder elexir a nosa parella parécenos tan cotidián e normal que, na actualidade, non consideramos a opción que antigamente usaban máis a miúdo: a elección do outro membro da túa relación polo dedo do teu titor legal. A elección non recaía en ti e, se o facía, acostumaba ser co veciño, esa persoa que coñecías dende a infancia. Quen mellor para ser a túa parella senón?

 Afortunadamente, os tempos cambiaron, a tecnoloxía actual permítenos comunicarnos con maior facilidade e relacionarnos con xente de diversos gustos e afeccións, aínda que sexan do outro lado do planeta. É unha maneira de crear novos vínculos sen ter que depender só das persoas que coñecemos no pobo.

Ademais, a propia sociedade evolucionou. Fai uns anos a ninguén se lle ocorrería dicir que era homosexual, pansexual, demisexual, asexual… ou que o seu corpo, a súa apariencia física, non conincidía co que era, co que sentía. De confesalo, suporía unha caída directa ao pozo dos `parias´ e incluso ser considerado un enfermo mental. É, dende logo, unha sorte que evolucionásemos e aceptásemos dunha vez as distintas orientacións e identidades sexuais; agora podemos estar con quen queiramos.

Supoño que todos na nosa vida probamos ou imos a probar o alcohol. Unha das primeiras veces é cando os nosos pais nos deixan mollar os labios no seu “cubata” para ver a nosa reacción, ou cando saímos de festa e vemos aos de demais facendo botellón ou bebendo unha copa. Ese momento inflúenos, lévanos a realizar a mesma acción. E así se repiten os feitos xeración tras xeración.

É certo que cada vez os menores empezan antes a tomar bebidas alcohólicas, ao redor dos trece anos. Comezan por facer  a graza, ben sexa porque se queiran sentir máis maiores, por facerse os “guais” , integrarse no grupo ou calquera outro motivo, pero despois cada vez van tomando máis e máis. Os pais deixan saír os fillos a unha idade pouco avanzada, pode ser porque eles pensen que van ás festas do pobo, pero en realidade pode que rematen indo aos “pubs” nos cales entran facilmente, xa que os porteiros non soen pedir o carné de identidade ou se preguntan a idade e son menores,  permiten igualmente pasar pero só un tempo determinado.

Acostúmase vender alcohol a menores en tendas ou nas cantinas das verbenas. Despois sorpréndenos ver pola rúa a adolescentes de catorce anos bebendo sen temor a que os vexan ou mesmo vomitando ou tirados polo chan.

Fai 45 anos, nun 25 de abril de 1974 un grupo de militares comezou unha revolución que marcaría a historia e se convertería nunha das rebelións máis importantes: a revolución dos caraveis.

Portugal levaba dende 1926 sumido nunha ditadura que se denominou “Estado Novo” ou “Salazarismo” debido ao nome do seu gobernante Oliveira Salazar. Unha ditadura que como todas, exerceu represión sobre aqueles que non pensaban como eles e que privou todo tipo de liberdades encarcerando a aqueles que loitaban e se negaban a vivir nesa situación , tal e como se fixera durante a ditadura nazi en Alemaña, a fascista en Italia e a franquista que aínda continuaba vixente en España.

Neste país sumido nunha depresión política, cultural e económica as esperanzas nun futuro diminuían así como aumentaba o descontento do pobo. En 1968 e tras a morte ditador Salazar, chegou ao poder Marcelo Caetano que fixo promesas sobre un goberno democrático que nunca chegou. O malestar xeneralizado fíxose evidente e uns militares decidiron o 25 de abril, ao son da canción “Grandôla, vila morena” de José Afonso, iniciar un golpe de estado. A pesar de que estes indicaron aos cidadáns que non saíran ás rúas, o pobo decidiu apoiar a rebelión, entre eles atopábase unha muller que decidiu repartir caraveis entre a xente. Dende este momento pasarían a ser o símbolo desta revolución. Deste xeito, fronte a esta situación o gobernador cedeu. Así converteuse na revolución que conseguiría acabar cun réxime ditatorial sen ter que disparar unha soa bala.