Camiñando entre mulleres Do 25N ao 8M, pasando polo 11F

En 1963 coincidindo co centenario da publicación de Cantares gallegos celebrouse por primeira vez o “Día das Letras Galega”, co obxectivo de homenaxear a importantes figuras da cultura galega. Esta primeira edición foi dedicada a Rosalía de Casto e dende entón, cada ano, novas figuras relevantes son premidas. Porén, hai unha en concreto que, malia a súao seu enorme labor en prol da cultura de Galicia, foi candidato en numerosas ocasións pero nunca recibiu a homenaxe, falo de Carvalho Calero, a que se debe isto? Por que non homenaxear unha figura que tanto loitou pola nosa cultura? Na miña opinión resulta incomprensible.

Con respecto ao seu labor lingüístico, o mesmo ano que comezan a celebrarse as Letras Galegas, 1963, créase a Cátedra de Lingua e Literatura Galega na Universidade de Santiago de Compostela, e foi Carvalho Calero a primeira persoa en converterse en catedrático de  lingua galega. Así mesmo, en 1966, levou a cabo un dos traballos máis importante da época sobre a lingua de Galicia, a Gramática elemental do galego común, que impulsou o camiño cara unha normativa unificadora para a lingua.

No ámbito literario desata a súa obra A xente da barreira, a primeira novela en galego da posguerra, aínda que escribiu moitísimas outras obras destacando tamén no ámbito teatral. Sen dúbida, un dos labores máis relevantes levados a cabo por este autor foi a exhaustiva investigación que realizou sobre a historia da literatura galega, a cal sería recollida no seu libro (publicado pola editorial Galaxia no 1963): Historia da literatura galega contemporánea. Grazas a este libro podemos coñecer moito máis sobre a nosa historia literaria.

Cada día ao redor de 137 mulleres no mundo morren asasinadas a mans dun home, segundo datos da ONU; a isto a RAE decide chamarlle “violencia doméstica” en lugar de “violencia de xénero”. Tratar de quitarlle importancia á violencia machista non é unha solución razoable para erradicala.

Moitas mulleres son asasinadas polas súas parellas ou persoas da súa familia, pero moitas outras son escollidas ao azar por descoñecidos, homes aos que non lles importa a cal delas roubarlle a vida, secuéstranas para violalas e logo matalas; unha situación que se ve todos os días e que nos obriga ás mulleres a vivir con medo.

Por outro lado, non só non debemos reducir a violencia machista a unha violación, senón que tamén debemos incluír a prostitución forzada, a discriminación laboral, na que as mulleres reciben un pago inferior ao traballo que levan a cabo, ou o aborto selectivo por sexo, que consiste en interromper un embarazo segundo o sexo previsto do bebé, entre moitas outras maneiras de violencia machista.

O pasado sábado 12 de xaneiro, deu comezo ás 20.00h. no Auditorio de Rianxo un espectáculo titulado “Tempos Modernos” con David Perdomo e Duarte Galbán como monologuistas. No monólogo cómico exponse un tema ou situación na que se van facendo observacións coa intención de provocar risa.

Durante aproximadamente os trinta primeiros minutos, debutou o rianxeiro Duarte Galbán. Tal e como indica o título do espectáculo, o fío condutor do seu discurso foi unha compilación de anécdotas propias da súa xuventude, incidindo en varias ocasións en que se sentía “vello”. As diferentes formas de ligar, as redes sociais, a vestimenta e demais costumes sociais son aspectos que se trataron ao longo destes minutos, por exemplo a actual inexistencia de palillos nos locais modernos. Hoxe en día, vendo o avance das novas tecnoloxías e todo tipo de modas, faille pensar que el, con 27 anos, xa quedou obsoleto si se compara cos rapaces de 18 anos. Na súa intervención, sempre en galego, puideron apreciarse palabras con gheada e con seseo propias da variante dialectal rianxeira. Caracterizouse tamén por utilizar unha linguaxe coloquial e facer numerosas alusións á sexualidade.

En todos os lugares un pode ver animais morrendo de fame, sen fogar, con enfermidades, sucios, é dicir, abandonados. Os máis afectados son os cans e os gatos.

Antigamente o maltrato aos animais era considerado como algo normal, xa que sobre todo algúns deles eran utilizados para traballos de carga e só se vían como iso. Hoxe en día podemos dicir que a situación mellorou bastante, pero aínda así hai persoas que teñen mascotas que para eles son coma un xoguete e hai xente sen escrúpulos á que, dun momento a outro, non lle importa abandonar o seu animal de compañía, desfacerse de el. Eu aínda non consigo entender como estas “persoas”, se é que se lles pode chamar así, poden actuar con tal baixeza.