Hoxe en día non deixamos de ver nos medios de comunicación día si e día tamén catástrofes naturais que arrasan poboacións arredor de todo o mundo. Son moi recorrentes as falsas promesas dos grandes líderes políticos ao respecto, ocultando un interese económico detrás delas, e sufríndoas as persoas con menos recursos económicos. Acaso non é o mesmo que haxa un terremoto nun país rico que nun país pobre?

Non podemos comparar as infraestruturas de, por exemplo, California e Haití. Os edificios do estado americano están feitos con intención de que o edificio aguante calquera tipo de movemento de terra, mentres que as edificacións de Haití están feitas con menos coidado e precisión, tendo como consecuencia unha construción moi vulnerable. San Francisco é un lugar onde os terremotos xa son algo cotiá para os seus habitantes, sobre todo para os mais lonxevos, onde no ano 2008 un terremoto de magnitude 6 sacudiu durante un minuto a cidade. Por outro lado, atopámonos co terremoto de Haití dous anos máis tarde, o cal chegou á magnitude 7 na escala Richter, e aínda que a diferenza non foi abismal, as cifras si que o foron: na cidade estadounidense as vítimas foron de cero persoas, mentres que en Haití os mortos superaron as 315.000 persoas, sendo feridas 350.000 e damnificadas outras 1.500.000.

A crítica aos xoves non é nada novo, de feito Sócrates xa dicía que os xoves hoxe en día son uns tiranos. Contradín aos seus pais, devoran a súa comida e fáltanlles ao respecto aos seus mestres. Esa cita foi pronunciada moitos séculos atrás, pero é aplicable á nosa sociedade actual, xa que os xoves son xulgados continuamente polas súas accións, cuestionados e aplaudidos a partes iguais.

A anterior cita socrática podería ser artellada por calquera adulto dos nosos días. Quen non ten escoitado ao seu avó dicir que os xoves xa non son o que eran? A miña bisavoa sempre repetía que a música que eu escoitaba era ruído, que os xoves estabamos revolucionados, que a roupa que levabamos era digna dun circo, que nos ían a explotar os ollos por mirar a unha pantalla… Todo isto é produto da coñecida fenda xeracional, que provoca que os nosos devanceiros non teñan os mesmos coñecementos sobre a sociedade actual ca os que temos nós. Tamén é importante o vivir experiencias: co paso do tempo un vólvese máis sabio, o que produce que este critique todo aquilo que non considere correcto segundo as súas experiencias.

Moitos foron os escritores que teñen loado ou feito mención nas súas obras á xuventude, como é o caso de Miguel Hernández e o seu poema Llamo a la juventud (Chamo á xuventude, en galego), pertencente á súa obra Vientos del pueblo: la juventud siempre empuja / la juventud siempre vence, / y la salvación de España / de su juventud depende (en galego: a xuventude sempre empuxa / a xuventude sempre vence, / e a salvación de España / da súa xuventude depende). Neste poema, o poeta facía un chamamento á xuventude para salvar o país. Quizais confiaba nela porque el viviuna de pleno, cos seus ideais, e sacrificouna por ser fiel ao que sentía.

Nos anos 80, unha das maiores preocupacións dos españois eran as drogas, as cales acabaron con toda unha xeración deixando cifras altísimas de mortalidade, co paso do tempo toda a sociedade deu un paso adiante para superar este gran problema quedando como un dos episodios máis negros da historia de España. Hoxe podemos afirmar que o xogo e as casas de apostas son a cocaína da xeración Z.

Aínda que esta afirmación soe moi forte nun primeiro momento, os datos xa están alarmando do gran problema ao que a nosa sociedade vai ter que enfrontarse nos próximos anos pois o 36 % dos ludópatas empezan a xogar sendo menores. A día de hoxe, as casas de apostas están cheas de xoves que buscan gañar cartos facilmente.

O pasado 6 de abril, Ana Romaní, unha poeta de Noia que é unha figura imprescindible do xornalismo cultural, entrou como membro da Real Academia Galega.

Os académicos falan da súa entrada na Real Academia Galega alabando a súa actividade cultural e na grandísima comunicadora que é. Por todo iso, o presidente da RAG, Víctor F. Freixane, fíxolle a entrega da medalla e diploma de académica de número.

Ana Romaní ocupa o posto que quedou vacante tras o falecemento de Xohana Torres, no 2017. Choca bastante que nomes femininos ocupen cargos tan importantes e máis cando un posto de tal importancia pase dunha muller a outra. Por iso Ana quixo reivindicar no seu discurso o labor moi importante dalgunhas mulleres, xa que ninguén o fai.

Dende fai un tempo, ninguén na industria do cine pasa desapercibido. En outubro de 2017 comezou a polémica arredor de Harvey Weinstein, un dos máis aclamados produtores de Hollywood, logo de ser denunciado por máis de cen casos de acoso sexual, dezaoito dos cales tratábanse de violación. As consecuencias foron instantáneas: Harvey perdeu o seu lugar en Hollywood e foi desprezado por toda a opinión pública.

Pendente dunha sentenza, o caso Weinstein non quedou aí. No mesmo momento no que as denuncias saíron á luz, as redes sociais xa estaban dando de si. Non tardou en facerse tendencia mundial o hashtag #MeToo, difundido por numerosas celebridades para animar ás vítimas de abusos sexuais a contar as súas experiencias para concienciar de que non é ouro todo o que reluce na industria nin fóra de esta. O uso do hashtag foi inmenso, miles de mulleres contaron a súa experiencia, moitas delas vítimas de abusos no pasado, e outras moitas, mostraron o seu apoio á causa.

A pesar das boas intencións, apareceron persoas que non entendían o porqué deste movemento. Moita xente comezou a dicir que se estaban confundindo os delitos maiores cos menores, e que a través deste movemento as mulleres mostraban as súas debilidades e o seu mal manexo das situacións, pero acaso non é de valentes falar dos abusos silenciados polo medo? Algunha das persoas contrarias a este movemento é a actriz Catherine Deneuve que, acompañada por cen actrices francesas, asinou unha carta advertindo dos perigos deste movemento. Nela denunciaba que a partir do caso Weinstein houbo numerosos casos de despedimento por actitudes por parte de homes a mulleres que ían máis alá do cordial, pero sen chegar nin de lonxe ao abuso. A carta remataba dicindo  que o movemento Me Too infundía odio aos homes e á sexualidade.

Xa van 50 venres negros. 50 venres nos que os traballadores e traballadoras da TVG se visten de negro para chamar a atención sobre a manipulación informativa, o desmantelamento dos medios públicos e as dificultades para desenvolver o traballo con criterios profesionais.

O colectivo integrado polos traballadores da Televisión de Galicia e da Radio Galega reivindican cada venres valores tan importantes como a honestidade e a liberdade, e que estes mesmos se poidan ver reflexados nos medios de comunicación que vemos e oímos cada día, libres de todo tipo de manipulacións.

Deste xeito, o colectivo creou un lema #DefendeAGalega que utilizan nas redes socias, o único medio que lles permite chegar aos cidadáns e que estes coñezan o que se está a vivir na televisión, situación que eles mesmos definen como “o silencio do resto dos medios de comunicación”

As relacións sentimentais nos tempos que corren pouco ou nada teñen que ver a cómo eran fai un século, xa que por sorte, tanto a sociedade como a maneira de ver o amor, evolucionaron.

Antigamente o amor, en gran parte dos casos, era finxido. Os mozos casaban en matrimonios de conveniencia, nos cales os que saían gañando eran os pais. O papel da muller na relación limitábase a ser o da criada, a que limpaba, a que facía de comer, a que criaba aos fillos, a que compracía o seu marido… mentres este traballaba ou pasaba o tempo. Durante a maior parte do século XX tanto en medios de comunicación como en música ou cine consolidouse a idea do amor romántico, cheo de mitos que non tardaron en gañar opositores.

Co paso das décadas, estas ideas comezaron a cambiar, por sorte. A partir dos anos 60 popularizouse o movemento Hippie, que dende os Estados Unidos defendía entre outras moitas cousas, a revolución sexual. Este movemento brindou apoio á loita pola igualdade de xéneros, de razas e da aceptación da homosexualidade. Desta maneira, as relacións amorosas apartáronse do tradicional e politicamente correcto daquela época. Estas ideas transmitíronse por todo o mundo co paso dos anos, aínda que nos medios de comunicación seguía habendo un certo rexeitamento ao que non era tradicional, e un gran exemplo foron películas como A Bela Durminte,ou A Bela e a Besta, onde mulleres débiles esperaban a que o seu salvador as rescatase, ou eran secuestradas por seres dos que acababan namorándose, comercializándose así o amor romántico.

Por sorte, as novas xeracións teñen diferentes formas de pensar e saben que non todo vale. Inténtasenos vender que os celos son sinal de amor e non de posesión; que o amor todo o pode… Cabe destacar o mito do prototipo de parella que se nos impón nos medios: a maior das parellas que saen na televisión son unha parella hetero, branca, con tres fillos e felizmente casados, mais a realidade é moi diferente. A diversidade na parella pode ser infinita, poden ter fillos ou non, non hai necesidade de matrimonio… algo poucas veces visible na televisión, que cando opta pola diversidade, esta está chea de estereotipos.

O feito de poder elexir a nosa parella parécenos tan cotidián e normal que, na actualidade, non consideramos a opción que antigamente usaban máis a miúdo: a elección do outro membro da túa relación polo dedo do teu titor legal. A elección non recaía en ti e, se o facía, acostumaba ser co veciño, esa persoa que coñecías dende a infancia. Quen mellor para ser a túa parella senón?

 Afortunadamente, os tempos cambiaron, a tecnoloxía actual permítenos comunicarnos con maior facilidade e relacionarnos con xente de diversos gustos e afeccións, aínda que sexan do outro lado do planeta. É unha maneira de crear novos vínculos sen ter que depender só das persoas que coñecemos no pobo.

Ademais, a propia sociedade evolucionou. Fai uns anos a ninguén se lle ocorrería dicir que era homosexual, pansexual, demisexual, asexual… ou que o seu corpo, a súa apariencia física, non conincidía co que era, co que sentía. De confesalo, suporía unha caída directa ao pozo dos `parias´ e incluso ser considerado un enfermo mental. É, dende logo, unha sorte que evolucionásemos e aceptásemos dunha vez as distintas orientacións e identidades sexuais; agora podemos estar con quen queiramos.