No momento no cal o galego se converteu nunha lingua oficial, existían dous modelos normativos: o oficialista e o reintegracionista. O primeiro supón que o galego é unha lingua sen dependencia algunha e que está desvinculado do portugúes, motivo polo que adóptase unha ortografía herdada do castelán. Por outra banda, o modelo reintegracionista entende todo o contrario defendendo a aproximación ortográfica ao portugués, considerando que ambos os dous idiomas seguen formando parte dun único sistema lingüístico.
Que o galego está perdendo día a día máis falantes, non é unha novidade, e tampouco é nova a necesidade de ideas para recuperalos. Na actualidade estanse desenvolvendo numerosos plans de normalización lingüística para integrar o galego na sociedade e favorecer o seu uso, pero os numerosos prexuízo fan que o galego estea vivindo unha situación de substitición lingüística debido á diglosia, ao ser considerado polos propios falantes unha lingua secundaria.
O termo exemplo fai referencia a un feito ou conduta que se toma como modelo a seguir ou ben para ser evitado, segundo o seu perfil positivo ou negativo. É importante ter como referente a alguén que cos seus actos demostre un alto nivel de madurez e bondade, que son as calidades básicas para medrar como persoa. Os exemplos adquiren gran importancia á hora de marcar os obxectivos que perseguimos na vida. Un ámbito no que vemos reflexado a importancia dos exemplos é na relación paterna e materna.
En canto á relación de pais e fillos, dende que nacemos, temos de exemplo a figura dos nosos pais debido á presenza diaria e a interacción cos seus fillos. Non só poden servir de modelos, senón que deben ser bos modelos para a evolución dos rapaces. Así mesmo, a responsabilidade de ser un bo exemplo tamén pode animar aos pais a mellorar a situación da súa vida. Isto vese reflexado nesta famosa frase de Rafael Pombo: “Nai, vou seguirche, vai ti diante que dándome o exemplo, fareino ao instante”.
A curtametraxe Un chien andalou, de Luis Buñuel, realizada a finais da década dos 20, é unha película coa cal se pode experimentar de primeira man o espírito vangardista da época. Comezando polo seu título, xa se poden ver características surrealistas, xa que en ningún momento se fai alusión a el durante o contido da filme.
Introducíndonos nestes contidos, só é posible entender que é unha sucesión de historias sen ningún tipo de nexo. De feito, isto faina diferente e excepcional como historia, xa que rompe coa tradición de que un acontecemento sempre debe ser narrado de maneira argumental e provoca sorpresa no espectador captando a súa atención. A primeira escena desta sucesión de historias mostra a un home cortándolle un ollo a unha muller. Nesta parte aínda me sinto coma se a historia fora a ter un argumento, pero logo mostran rápidamente unha sucesión de escenas coas mesmas personaxes sen ningún tipo de nexo, intercalando entre cada unha un letreiro especificando o tempo no que se produce o relato, pero estes letreiros carecen de sentido, producíndome a sensación de que o tempo deixa de importar.
Por outro lado, aquí é onde se mostra o influxo de Dalí, e non só na estética dos escenarios representados, xa que para el o tempo era relativo e diferente para cada persoa. Por outra banda é polo influxo deste artista que podo intuír que toda a película intenta recrear un mundo onírico. Este sentimento onírico comeza a facerse visible na miña mente canto máis avanza a curta, habituándome á sensación de non entender exactamente o que está pasando canto máis pasa o tempo e facendo que me acostume máis e máis a esa realidade surrealista. En canto me consigo acostumar totalmente a esta realidade, comezo a poder centrarme en certas sensacións que me manifestan as escenas, pasando dende o noxo polos insectos nas mans ata unha incomodidade persistente que só desaparece co fin da serie de persecucións.
Moi adentro.
Non te preocupes, pequena artista, por non saber interpretar o ininterpretable. Que realidade máis irreal esta que vivimos. Un tango marca o ritmo dos pesadelos. Unha mirada nocturna, a mirada da lúa. Unha nube que atravesa. As nubes vense de noite? Non lles importa cortar, non van ao cárcere. O ollo espera a que o atravesen. Deixa de mirar fóra, todo está dentro. Que realidade tan irreal esta que vivimos. Non miramos sen ver, vemos sen mirar. Non se pode mirar sen ollos, pero ver si, non o material nin o externo, senón o eu.
Todos agochamos algún segredo nunha caixa. Ás veces é tan difícil ocultalo que se apega a nós, ás nosas formas, miradas, á nosa roupa. Tan difícil que, sen decatarnos, o segredo forma parte de nós e non da caixa. E aínda que convencidos de que non, ó noso redor poden velo ó ollarnos. Eses que algún día pronunciaron un “quérote”, ou simplemente pensaron en facelo, mirarán o noso segredo fixamente, tentando facelo desaparecer, e demostrarán que aquelas palabras tiñan letra pequena.
Por moito que intenten frealo segue aí, tan dentro que consegue escarvar a nosa pel e saír á superficie. Pero tantas miradas rematan por facer efecto. Miradas que obrigan a voltar o segredo á caixa. Miradas que convencen para acabar con el. O seguinte é vivir enganados, perseguir algo que realmente non desexamos. Pero é tan difícil non ser e cargar co peso ás costas, que, maxicamente, renacemos de novo.
Renacemos como nacemos a primeira vez, condenados a non ser quen somos. Condenados e castigados. Educados baixo un dogma, ó que rematamos aborrecendo e odiando. Un dogma que nos converte en asasinos de nós mesmos, en suicidas de persoas mudas, silenciadas.
Abandonados polos ollos que tentaban cambiarnos, cuxos beizos xa non nos dedican aqueles “quérote”. Ollos que camiñan á beira do mar e desprezan o noso recordo. Ollos, que coma todos, rematan por pecharse tamén.
Eles sempre defenderon que non existe significado, que é o simple e vivo reflexo do subconsciente do espectador; así que…Que tan perturbada está a túa mente pequena artista? Que idetifica a homosexualidade como un pesadelo, como unha vergoña, un mal do que fuxir, un segredo que manter pechado nunha caixa.
Temos unha idea errónea da parella. Cremos que os homes teñen que ser protectores e as mulleres submisas, que os ciumes son normais, que debemos formar unha parella heterosexual ou que as mulleres teñen que querer ter fillos, entre moitos outros estereotipos de relación perfecta que se nos impoñen dende pequenas.
Para comezar, ás mulleres non teñen que gustarnos os rapaces. Parece que dende pequenas se nos obriga a medrar, casar e ter fillos. Ademais, exponse dende as películas e dende a vida en xeral un modelo de parella tóxico. Esas parellas sen liberdade, con ciumes, un home controlador que manda sobre a muller, que parece que ten que protexela, como se as mulleres non soubésemos coidarnos soas. Medramos vendo películas que seguen todas un mesmo padrón, unha muller que ten que ser salvada polo seu namorado. Debemos aprender que nin temos que ser salvadas por ninguén nin necesitamos compartir a nosa vida con outra persoa se non queremos.
Por outro lado, as parellas non teñen porque ser heterosexuais. A diversidade sexual é un feito e parece que a veces se esquecen de ensinarnos que non é só un o camiño que podemos escoller. Non se ven películas de rapaces onde en vez dunha princesa e un príncipe haxa dous príncipes ou dúas princesas. Isto sucede porque, por un lado, hai xente que opina que os rapaces son demasiado novos como para aprender iso, como se non fose algo real e algo que deben saber que existe. Polo outro lado, opinan que é hipersexualizar, o que resulta estraño debido a que si que permiten que iso se faga cunha parella heterosexual. Un exemplo disto é a película Frozen, na que, supostamente, a protagonista ía ser lesbiana, pero despois das queixas de pais (que dicían que non lles ían deixar aos seus fillos e fillas ver esa película), decidiron non especificar a súa orientación sexual.
O Día das Letras Galegas é unha celebración instaurada pola Real Academia Galega dende o ano 1963. O fin desta actividade é homenaxear a todas esas persoas que ao longo da historia foron importantes na creación de obras literarias en galego e mesmo pola súa defensa da lingua. Rosalía de Castro foi a primeira autora á que se lle dedicou esta celebración. Porén, hai autores que contan cun gran labor cultural pero que foron elixidos de forma posterior con respecto a outras figuras menores; un exemplo é o caso de Carvalho Calero. Por qué unha figura tan salientable na loita pola cultura e a lingua galega non foi elixida para ser homenaxeada ata este ano?
Os spots realizados pola compañía de supermercados Gadis nos últimos anos nas datas próximas ao Nadal supoñen un achegamento a outras campañas publicitarias de moito éxito por parte do público como son a da Lotaría de Nadal. Todas elas, coa intención de que merquemos os seus produtos , apelan á conciencia da xente empregando os estereotipos. Por tanto, considero que a presenza deste tipo de elementos na publicidade de Gadis repercute enormemente na conciencia dos espectadores.
En primeiro lugar, debemos sinalar que se algo caracteriza a unha empresa é o obxectivo de vender os seus produtos nas maiores cantidades posibles. Teoricamente , todos e cada un de nós tras ver este tipo de anuncios deberíamos tomar unha decisión sobre que produtos mercar en función dos nosos intereses. En calquera anuncio comercial que podemos ver no noso televisor , ese concepto rómpese por completo, pero nos promulgados pola compañía Gadis (máis próximos a unha curtametraxe pola súa excesiva extensión) as consecuencias que sofren os espectadores e o condicionamento que implica cara as persoas é moito peor. De verdade queren ser controlados por empresas desta magnitude?