VI PREMIO EROTISMO NARRATIVAS QUENTES
BASES
1. Poderá concorrer a este premio calquera obra narrativa inédita,
sexa novela ou relatos, cunha extensión mínima de 60 folios
mecanografados a dobre espazo e máxima de 250, que estea
escrita en lingua galega, e que a temática sexa o erotismo.
2. Este premio ten carácter bianual.
3. Os traballos presentaranse por duplicado. Deberanse incluír nun
sobre á parte o nome, enderezo, teléfono e email, e unha fotocopia
do DNI. As obras irán con pseudónimo ou lema.
4. Prazo de presentación: 30 de marzo de 2012
5. Haberá un único premio que consistirá na publicación do texto
premiado. Dito premio pode quedar deserto.
Antón de Leivas vivía cos seus pais e irmáns en Vilarelle, na casa que está mesmo á beira da fraga de Unces. Era un mozo de vintecatro anos, de mediana estatura, e arroibado, como soen ser os de Vilarelle. Os Leivas tiñan unha boa labranza, e era seu o bosque de Portela, que por derriba do camiño todo é un faiedo. Un domingo calquera, ao saír da misa, un amigo de seu chamou a Antón de Leivas aparte.
Un día, xa fai anos, volvendo eu de Mondoñedo a Vigo, parei nun forno a mercar unha fogaza de pan de acolá, atopeime alí con Carlos Pillado, un compañeiro meu de escola, máis conocido naquela bisbarra por Carlos do Herdeiro. O Carliños sempre confiara muito nos meus saberes. Sendo como era Carlos mui curioso da poboación do mundo, acostumaba a interrogarme cando me atopaba:
─¿El como son os polacos? ¿Que xentes hai no Canadá?
Eu respondíalle inventando, por exemplo, os costumes dos polacos.
─O que máis lles gusta aos polacos é o sentarse a carón dun lume, descalzarse, e limparse os pés con cinza, especialmente polos entrededos. Fano así aínda que haxa visita de cumplido, e non beben deica non finaren con esta limpeza.
¡Vaia cos polacos! Tamén me preguntaba meu amigo si eu sabía algunha palabra chinesa, quén inventou as señas da brisca, e quén sería o primeiro de Lugo que viaxou á Arxentina, cousa que o preocupaba muito. Un día sorprendeume preguntándome algo dos búJgaros, e eu conteille aquela historia de Enver Pachá, o xeneralísimo dos turcos nos Dardanelos, cando lle levaron un prisioneiro, que estaba terque en que era turco, pro o Enver Pachá que era búlgaro e espía. Pra saír de dúbidas, o xeneralísimo mandou que o botasen á caldeira do barco, un monitor, no que tiña o seu Carto Xeral. Enver Pachá arrimouse á porta da caldeira, e púxose a escoitar. Ao pouco, sorrindo, volveuse aos oficiais presentes e comentou:
─Tiña eu razón. Era búlgaro, que lle estoupou a cabeza.
Poñemos os vídeos sacados da gravación da TVG no acto de recitado de poemas, textos e contos que se celebrou no noso IES co motivo do centenario do nacemento de Álvaro Cunqueiro
No primeiro presentamos o xurado, con profes e alumnos/as e como non o público asistente
Neste os presentadores: Lidia e Douglas e Lolita que recita "Amor de agua lixeira"