QUE TARDE TANTO

Deixa que se alongue esta inquedanza de agora.
Que tarde, que tarde tanto
a patria deste
movimento da sevidume do pan.

Eu acaramelaba fechada nunha urna
pero non lazaba nunca a miseria dunha carencia.

Nasín cando as prantas nasen,
no mes das froles nasín,
nunha alborada mainiña,
nunha alborada de abril.
Por eso me chaman Rosa,
mais a do triste sorrir,
con espiñas para todos,
sin ningunha para ti.
Desque te quixen, ingrato,
todo acabou para min,
que eras ti para min todo,
miña groria e meu vivir.
¿De que, pois, te queixas, Mauro?
¿De que, pois, te queixas, di,
cando sabes que morrera
por te contemplar felís?
Duro cravo me encravaches
con ese teu maldesir,
con ese teu pedir tolo
que non sei que quer de min,
pois dinche canto dar puden
avariciosa de ti.
O meu corasón che mando
cunha chave para o abrir,
nin eu teño máis que darche,
nin ti máis que me pedir.

Aquí vos deixamos un poema de Curros Enríquez, esperamos que vos guste!!!!

Esta e a nosa última mostra en vídeo para a campaña do orgullo… non tan elaborada como o vídeo que fixeron en Salceda de Caselas e que colgamos a continuación, pero… nós estamos empezando coa cámara… que aínda se nos move moito!

Como andei liada cos exames de 2º de Bac. aínda non tivera tempo ata hoxe de poñer aquí a miña impresión sobre a controvertida charla que tivemos en abril, organizada polo profesor de filosofía, a propósito do reintegracionismo.

Pasou maio e o día das Letras galegas, pero non acabou o ano Novoneyra. Deixámosvos aquí un poema que a nós nos gustou moito.

A charla que tivemos sobre o integracionismo, é dicir, unha vertente lingüística que apoia que o galego e o portugués son a mesma lingua, foi moi amena debido á abundante participación, pero non se puido chegar a ningún acordo debido ás diversas opinións.

Eu non estou nada dacordo coa persoa que nos deu a charla xa que, a pesar do pasado en común do galego e o portugués agora xa non son a mesma lingua. Ademais, afirmouse que a normativa que temos na escrita non é correcta, pero polo menos temos xa unha escrita, a que tanto necesitamos e que tan tardía tivemos. Tamén se dixo, que os profesores non dicían todo o que tiñan que dicir da historia de Galicia pero, na miña opinión, si que o din xa que, por exemplo, o da orixe dos suevos (que ela puxo de exemplo) aprendémolo na escola.