Supoño que a moitos da miña quinta lles soará unha saga de novelas titulada Ámote Leo A. e a quen non, a que agarda para descubrila? Non se arrepentirá.

Mais deixemos de lado ese ton publicitario que está collendo esta modesta reseña literaria, pois do que veño falar non é só do marabillosa que é esta lectura, senón do que pode cambiar un libro diante dos ollos dun lector que medrou e madurou.

Como moito do alumnado que agora cursamos segundo de Bacharelato, eu tamén tiven que ler os dous primeiros tomos desta saga novelesca escrita polas talentosas mans de Rosa Aneiros. Recordo moi ben as tardes de hai catro anos, mergullada nas páxinas dunha novela que para min parecía longuísima daquela, pero que me estaba a fascinar a cada palabra.

Hai un tempo, o auditorio rianxeiro tivo a sorte de ser o lugar de representación da última obra de Quico Cadaval, “A cabeza do dragón”.  Ademais da fantástica posta en escena á que puidemos asistir, Bernal Muíños e mais eu, Aida Barros, decidimos realizarlle unha entrevista a este gran dramaturgo. Aquí vola deixamos:

- Coma sempre. Temos curiosidade de coñecer como iniciou todo. Gustaríanos saber que foi o que fixo que xurdira o teu interese no teatro. Como ocorreu?

 Pois, desde que era pequeno xa me interesaba pero, máis adiante tiven a sorte de atoparme con diversos clásicos, concretamente clásicos rianxeiros. Aos trece anos pareceume boa idea levalos a escea, sendo unha iniciativa só de alumnos. Daquela non había xeito de ir ao teatro e como moito representábase algún diálogo cómico nos festivais de fin de curso. A xente lembrábase do teatro popular, mais foi cando se tivo conciencia do teatro nacional cando se lle comezou a dar realmente importancia. Durante a miña época universitaria, a pesar de que non había onde estudar teatro, tiven a sorte de xuntarme con xente dese mundo e foi desde ese momento cando comezou todo.

Cando falamos de literatura galega, falamos dunha literatura única, destacada, que tivo o seus anos de ouro pero que, desgraciadamente non pode ser considerada unha literatura normalizada.

 Comezamos un novo curso e, con el, as clases de Lingua e literatura galega. En canto a isto, non foi pouca a miña sorpresa cando descubrín que a materia nos daba a benvida dun xeito curioso: desvelando o final para logo volver e comezar no inicio, formando unha especie de percorrido cíclico. Así, na primeira clase, centrámonos no ano 1916, última etapa histórica que tocaremos este ano.

Nun principio sorprendeume o feito de elixir esa data para ser a presentación e incursión á Lingua e literatura galega de 1º de Bacharelato, pero tras ver o vídeo proxectado na clase, todo comezou a cadrar.

Nin máis nin menos, tratábase dun vídeo de Illa Bufarda sobre o centenario das Irmandades

Este ano 2016, ao igual que estes últimos sete anos, leváronse a cabo os Campus Científicos de Verán, iniciativa da Fundación Española para a Ciencia e a Tecnoloxía do Ministerio de Educación, Cultura e Deporte.

Así, durante catro quendas dunha semana, comprendidas entre os días 3 e 30 de xullo, numerosos estudantes que finalizaron este curso 4º de ESO ou 1º de Bacharelato, viaxaron a diversos lugares de España para asistir a esta actividade, coa finalidade de ordenar un pouco as ideas e aclarar as dúbidas con respecto aos estudos futuros.

Este ano, eu, Aida Barros Ces, estudante deste IES, ao rematar os estudos de ESO, tiven a oportunidade de optar a unha praza e a sorte de conseguila.

Para atopar unha resposta acertada, primeiro hai que formular a pregunta correcta…

Pronto comezaría a conferencia… O meu corpo tremía como unha poliña de árbore abaneada polo vento. Senteime, sentíame mareada… aínda quedaban uns minutos para que tivese que saír a falar diante de milleiros de persoas… sairía na televisión… sería un descubrimento mundial… Ai Deus! Pechei os ollos e pousei a cabeza nas mans, tapando o rostro, tentando relaxarme, cavilando…

4º da ESO e parte de 1º de Bacharelato, puidemos disfrutar dunha videoconferencia organizada pola CGENDL e impartida por Xurxo Mariño Alonso, neurocientífico que estuda a máquina máis importante do universo, o sistema nervioso e, en especial o cerebro.

Ademais de poderdes ver toda a charla nesta gravación que acompañamos, tamén vos deixo algún apuntamento que vos poden servir para animarvos a escoitala toda:

Non sei o que sentiredes vós, os e as lectoras deste artigo, cando escribides.  Xa coñezo que moitos, se puidesen, farían desaparecer todos os utensilios de escritura cantos hai. Iso si, o ordenador, aínda sendo unha importante ferramenta de escritura, ben que o gardaban.

Volvendo ao tema, se queredes a miña opinión, atopo a escritura como unha forma de expresarme e liberarme. Desafogar no papel, deixando que as palabras escorreguen do lapis e que a imaxinación e os pensamentos bulan e escapen da nosa conciencia para impregnaren o papel de ideas, sentimentos, historias e segredos.