Helena fixo un percorrido pola poesía dos anos 90 ata a actualidade, unha poesía na que destacan as voces femininas que seguen o camiño comezado por Rosalía de Castro no século XIX e logo por autoras tan importantes como Xohana Torres, María Mariño, María Xosé Queizán… e  Xela Arias, a quen Helena González definiu como “alguén que non espera cumprir espectativas, senón rompelas; alguén que non quere ser obediente, senón ser libre”. Esta autora caracterízase pola súa voz independente e singular, e por unha escrita urbana, política e comprometida. Entre a obra poética destacan dous libros: “Tigres como cabalos”, un diálogo entre a poesía e o diálogo e “Intempériome”  , pola súa innovación lingüística e poética.