No momento en que perdín ao meu fillo sentín que o perdera absolutamente todo, e non falo da morte, pois hai moitas máis maneiras de perder a alguén que non teñen que ver con deixar de respirar;  pois non é semellante non volver a ver a alguén coa súa morte? A perda seguiría sendo a mesma, ou así o cría eu, pero como a esperanza é último que se perde, decidín perder antes a miña voz.

Dende o último día no que o vin, a miña vida consistiu nunha repetición de sucesos integrados nunha rutina irrompible que nunca cambiaba, así como a resposta do carteiro cando eu asomaba pola porta e pacientemente esperaba pola carta do meu pequecho, o meu fillo que me fora arrebatado pola guerra. Así foi o meu día a día por moitos anos e pouco a pouco fun perdéndolle o sentido á vida, pensar nel dábame forza para seguir adiante sumándolle a isto que o meu “eu” máis interior e profundo desexaba unha resposta.

Un día,  como de costume dirixinme xunto ao carteiro, esperando, case sen inmutarme, a mesma resposta corta e cortante, mais todo este conformismo converteuse en felicidade cando me tendeu aquela pequena cartiña. Tantos anos esperando! Pero ao mesmo tempo tiña medo e quería seguir sentíndome ben por primeira vez en tanto tempo, foi por iso polo que agardei para ler a carta tardando un bo anaco en enterarme de que o meu maior pesadelo era agora real, meu fillo… o meniño dos meus ollos, todo o que máis quería neste mundo, estaba morto. Un calaofrío percorreu o meu corpo mentres o sombrío e frío pensamento de que el non ía  volver se asentaba na miña cabeza, xa non sería quen de volver a sorrir.

O alcalde aínda tivo a gran coraxe de vir e entregarme a herdanza do meu fillo cun sorriso de orella a orella, como se a súa morte se tratara dunha bendición. Eu esperaba velo a el e agora atopábame diante dun maletín cheo de diñeiro, a miña angustia converteuse en noxo, repugnábame a xente do pobo, sobre todo ese home que de alcalde só tiña o nome. Así que, sen dicir nada e ca doenza e a carraxe reflexada nos meus ollos, saquei o pouco orgullo que me quedaba e fun para a casa co maletín na man. Encerreime e escoitei a unhas cantas persoas correr ata a porta, prendín lume e comecei a tirarlle un a un os billetes do maletín mentres escoitaba os berros desalmados da xente que petaba na miña porta, esas mesmas persoas que me criticaran, que me ignoraran,  que me chamaran tola. mentres esixían que os deixase pasar á miña casa. Non lle dei importancia e queimeino todo, mais deixei o lume seguir e espallarse pola sala.

Nalgún momento o meu muro mental quebrou e notei as bágoas percorrer o meu rostro engurrado mentres o lume se estendía pola casa adiante, mais non choraba por min senón por nós, porque non volvería a ver á persoa máis importante que tivera, polo menos nesta vida, por iso decidín que ir con el sería o mellor, os meus beizos pronunciaron unha última palabra saída do profundo do meu ser “Adeus”, a derradeira palabra que lle dedicara ao meu meniño dedicaríalla tamén á vida, sen volver a respirar ou a abrir os ollos.