O pasado venres tivo lugar un acto en homenaxe ás mulleres loitadoras que axudaron aos prisioneiros que se atopaban oprimidos no campo de concentración de Rianxo. Este acto tivo lugar en fronte dese campo de concentración onde antano milleiros de homes foran retidos. Do que non se fala tanto é de que non só eles foron castigados pola súa ideoloxía, senón que tamén moitas mulleres das que non oímos falar tanto como sería necesario, tamén foron silenciadas, rapándoas, paseándoas…

Chelo foi unha desas mulleres, recentemente falecida, que axudara nos seus tempos mozos aos homes que estaban no campo de concentración, levándolles mantas, comida e útiles necesarios para a súa supervivencia.

Ademais disto, aínda que aparentemente parece ser só unha coincidencia, ao fondo víase a imaxe de Castelao pintada recentemente, que sempre é un agrado á vista, e máis cando escoitamos a alguén falar de xente que loitou polos seus dereitos coma el o fixo pola súa lingua.

Por outra parte, o grupo de teatro Airiños representou (e estreou) unha obra progresista, mais contextualizada nos tempos antigos. Abordaba o machismo nunha sociedade antiga, se ben, daquela era máis doado loitar polos dereitos sendo home e non muller. A obra abrangue unha temática lgtbi que antano estaba moi mal vista, polo que se dúas mulleres ou dous homes se querían, tiñan que quererse a escondidas.