I

O inimigo silencioso

é silencio, foi silencio

e será silencio

Non é o inimigo

é amigo, coñecido

de sobra coñecido

Eu coñezo varios

máis son todos

Elas falan soas

Elas falan soas

Falan solas

aterradas

do pasado escuro

do futuro incerto

Madre, irmá,

netas e fillas

Conto a historia das avoas

e ti tamén mirando podes ver

véxoas sempre falando solas

mais non é por culpa da vellez

Se nunca as deixamos falar

non han falar para Nós

e vémolas aí

falando para esquecer

Acerquémonos a escoitalas

din rosas, din soños, din anos

e eu pregúntome

e se falan elas e calamos Nós?

II

Estou firme

firme no monte

ollando o atardecer

esperando de roupaxes novas

un tempo de lecer ca miña amada

Alí van os meus amigos

na luz andan a mirar

o saúdo é obrigatorio

penso neles sen parar

Se non ves ti

hei marchar de aquí

fuxirei ao meu lugar

coidando o meu descoido infeliz

Véxoa

e ela vén

con doce rosas na man

vai cantando vitoria

tráeme herba de namorar

E xa teño que facer

con ela ao fin podo rir

con ela o meu tempo compartir

mentres se pon o sol

e arrima paseniño o anoitecer

 III

Anda a corte revolta

un remuíño de animais sen distinguir

moito po que limpar

O vello home

vestido a cadros vermellos

perdeu o poder

e xa non sabe que facer

Perdeuno por non mirar

na vella corte

mentres atendía

da mala familia

As zafias serpes

vestidas de altivo crocodilo

entran na escena

coa galiña azul e o galo laranxa

Fixeron mal

co apoio do resto

sen saber o resto

o propio mal

E debe o vello de Eibar

loitar e loitar

para recuperar

a súa vella corte

preto de Alfacar