Nº 1

 Facía frío.

 El xa non o notaba pero era un frío que chegaba aos ósos e conxelaba o sangue nas veas.

 O tipo de frío que che roubaba o alento con cada expiración que dabas, deixando que os teus pulmóns abandonasen o aire nunha nube de néboa que se esvaecía suavemente.

 O atardecer comezaba a mostrarse sobre os altos e grandes montes que rodeaban a súa ubicación.

 Era unha fermosa vista.

 O último que ía ver

Quizais debería volver a pedir axuda?

 Mirou as súas pernas conxeladas e entumecidas coa consideración de alguén delirante.

 Fíxose a escuridade.

 Nº2

 O sol tocaba a súa pel, non con suavidade, senón co ardente roce dunha amante fría, cunha queimadura dolorosa.

 A súa pel estaba vermella e rogou pola fría noite; pero a estrela aínda dominaba o alto do ceo.

 Caeu de xeonllos e elevou a súa mirada ao ceo antes de cerrar os ollos.

 Sentiuse cansado e sedento, o seu corpo non quería dar un paso máis.

 Caeu de lado na moldeable area.

 As súas pálpebras volvéronse a abrir. Non caeron bágoas cando a area entrou nos seus ollos, xa non tiña líquido nin para iso.

 Mirou á distancia, grandes árbores verdes apareceron no alto dunha duna.

 Un sorriso creceu nos seus murchos beizos.

 Fíxose a escuridade.