Levaba aquí, esperando, moito tempo xa.

Anos quizais, anos terriblemente longos e solitarios.

Ás veces, tiña a sensación de felicidade, pequenos momentos luminosos na bruma da súa existencia. Luminosos e breves, como o seu último bico.

Mirou as súas pálidas mans sen comprender nada, case esperaba que houbese gretas na extensión branca da súa pel, algo que mostrase o quebrada que se atopaba no interior.

 Nas súas mans había unha liña de líquido vermello. Líquido da vida que ía secando.

 Nada máis.

 O de sempre

 [O inevitábel]

 O seu sufrimento.

Baixou as mans ao seu regazo, sen importarlle a mancha que deixaba no seu vestido. Non importaba, era un vello, non duraría moito.

Alí, sentada na cadeira de bonita madeira escura, nunha gris habitación chea de pozas dese líquido vermello, a súa branca e fráxil figura resaltaba de maneira fermosa. Unha luz entre a escuridade, parecía dicir a estancia.

Só parecía desequilibralo todo as manchas vermellas na muller, estendidas polo seu corpo. O único toque de cor que parecía haber nela.

Preguntouse canto tempo tardaría en rematar todo.