A crítica aos xoves non é nada novo, de feito Sócrates xa dicía que os xoves hoxe en día son uns tiranos. Contradín aos seus pais, devoran a súa comida e fáltanlles ao respecto aos seus mestres. Esa cita foi pronunciada moitos séculos atrás, pero é aplicable á nosa sociedade actual, xa que os xoves son xulgados continuamente polas súas accións, cuestionados e aplaudidos a partes iguais.

A anterior cita socrática podería ser artellada por calquera adulto dos nosos días. Quen non ten escoitado ao seu avó dicir que os xoves xa non son o que eran? A miña bisavoa sempre repetía que a música que eu escoitaba era ruído, que os xoves estabamos revolucionados, que a roupa que levabamos era digna dun circo, que nos ían a explotar os ollos por mirar a unha pantalla… Todo isto é produto da coñecida fenda xeracional, que provoca que os nosos devanceiros non teñan os mesmos coñecementos sobre a sociedade actual ca os que temos nós. Tamén é importante o vivir experiencias: co paso do tempo un vólvese máis sabio, o que produce que este critique todo aquilo que non considere correcto segundo as súas experiencias.

Moitos foron os escritores que teñen loado ou feito mención nas súas obras á xuventude, como é o caso de Miguel Hernández e o seu poema Llamo a la juventud (Chamo á xuventude, en galego), pertencente á súa obra Vientos del pueblo: la juventud siempre empuja / la juventud siempre vence, / y la salvación de España / de su juventud depende (en galego: a xuventude sempre empuxa / a xuventude sempre vence, / e a salvación de España / da súa xuventude depende). Neste poema, o poeta facía un chamamento á xuventude para salvar o país. Quizais confiaba nela porque el viviuna de pleno, cos seus ideais, e sacrificouna por ser fiel ao que sentía.

A confianza de Miguel Hernández nos xoves non era infundada, proba disto é o feito de que a mocidade foi a principal protagonista dos movementos sociais da historia: dende o Maio do 68, pasando pola Revolución dos Caraveis portuguesa, ata o 15 M de Madrid.

Alguén debería terlle contestado a Sócrates, e ese alguén debería ter sido John Wooden: a xente xove necesita modelos, non críticos. Os xoves estamos fartos de ser criticados, os adultos deberían inspirarnos, non xulgarnos.