Unha e outra vez, sen descanso, sen piedade. Sempre o mesmo. Pero non tiña escapatoria, se facía ademán de denunciar, ou sequera de saír da casa sen el…
Os peores golpes son os que non se ven pensaba, e ao tipo sobrábanlle armas.
Angustia, estrés, medo eses eran os meus únicos compañeiros.
Os antidepresivos non facían efecto, xa consumira demasiados.
A perda de memoria era frecuente, total, nada valía a pena lembrar.
Case non pesaba nada, pero non me importaba.
Canto antes remate mellor, vivir cansa moito.