Na sociedade actual, o principal obxectivo é gañar cartos e enriquecerse cada vez máis. Unha cadea sen fin, de avaricia e focalización no capital. Por iso, xa non queda tempo para a creación nin para a busca de emocións sen máis finalidade que a súa en si mesma. Onde se atopa esa xente que escribe ou comparte música por paixón e non por comercializar os súas producións? Como se explica a finalidade da arte se non se sente nin se aprecia?
Arte. Esa palabra que invade a mente de cada individuo con múltiples creacións, ideas, lugares ou sons. Milleiros de elementos que nos recordan esa sensación inexplicable que só ela pode transmitir. É subxectiva, tal e como é cada recuncho das nosas emocións. Non se pode cuantificar. É arte, útil e inútil á súa vez, na súa esencia. Cando o beneficio económico dela é nulo, abandónase, ignorando que este concepto foi inventado para o contrario: o pracer sen ningún outro obxectivo. Os cartos son útiles, pero non aportan a total felicidade. Pode que crear arte tampouco, pero achéganos máis a ela. A súa maior virtude é a forma que ten de aloumiñar a quen a aprecia e a capacidade de transmitir o que cada quen precisa expulsar do seu interior mediante unha vía distinta á fala cotiá.
Case ninguén se imaxina unha vida sen música. A música marca o compás da vida, e pódese adaptar de infinitos xeitos segundo cada mente pensante. A inutilidade da arte pódese considerar que sexa facernos sentir vivos. Se algo nos diferencia das demais especies é a razón, e por incrible que pareza, a propia razón humana precisa dunha evasión creativa. Non nos alimenta, non nos cura de enfermidades nin resolve problemas matemáticos, pero aporta algo único, e incluso axuda ao noso benestar mental. Ao longo da historia, a arte sempre sufriu colgada dun péndulo. O movemento literario modernista, por exemplo, buscaba a beleza na estética dos poemas, máis que na importancia da mensaxe incluída no contido. Poderíase aplicar a certas cancións que nos transmiten algo aínda que non as entendamos. Pola contra, toda mensaxe melódica é máis contundente se o aspecto literario da súa letra ten potencial. Existiron miles de maneiras de interpretala segundo a época, pero a súa utilidade sempre foi a mesma: todo e nada á vez.
Adicar unha vida á arte é imposible sen unha remuneración mínima, como todo hoxe en día. Por iso o capitalismo acaba envolvendo na economía até o menos cuantificable. As leis da oferta e da demanda definen perfectamente a actualidade, e todo o que se sae delas carece de sentido para os habitantes do primeiro mundo. A arte non ten prezo por moito que se lle queira poñer, e por iso é considerada inútil. Non porque non teña unha finalidade, senón porque nos resulta inconcibible. Todos podemos facer arte incluso sen querelo. Os nenos pintan trazos sen pensamento crítico, con toda a inocencia pueril, e non son quen de explicar que é o que están facendo, e iso é arte: unha acción porque si.
En conclusión, por máis que o intentemos evitar ou controlar, a inutilidade da arte resulta ser útil e necesaria para o ser humano porque, aínda que queiramos cuantificar todo, ás veces certas realidades non poden ser dominadas pola razón.
Se queres participar sigue as intruccións da seguinte ligazón... [Abonarse]