(Por Iria e Alba)

Videoxogos…, un tema moi soado na actualidade, verdade? Día a día, vense nenos obsesionados con pasar pantallas e pantallas ata chegar a un “final”, olvidar o xogo e coller outro. Poden os videoxogos ser un problema serio? Ou é algo inofensivo? É bo que os pais os regulen?

Os videoxogos son unha das franquicias máis produtivas na actualidade. Son un dos medios de entretemento máis populares na xuventude. Pero…, non todo é tan sinxelo. Hoxe en día, moitos rapaces esquecen os seus deberes e asuntos escolares por xogar a estes, converténdose así en adictos. É posible compaxinar un bo uso dos estudos coa educación? Moitos pais optan por prohibirlles ós seus fillos o acceso a estes, outros regúlanos e asígnanlles un tempo específico. Hai quen os consideran prexudiciais (e en certa medida poden chegar a selo) e afirman que poden fomentar a violencia nos menores. Pero, todo nos videoxogos é malo?

Se ben é certo que, efectivamente, poden converterse nunha perigosa adicción, realmente os videoxogos tamén poden ser un apoio á creatividade dos rapaces se son usados correctamente. Hai moitos tipos de xogos: moitos deles axudan á rapidez mental do usuario, á memoria, a mellorar o tempo de reacción… pois, moitos, empregan un sistema de puzzles para avanzar na trama. Tamén, falando desta última, certas franquicias mostran personaxes moi verosímiles e ben desenvolvidos que poden axudar ó xogador a empatizar inclusive na vida real. Respecto á creatividade, poden chegar a ser inspiradores se se conta cun bo plantexamento e desenvolvemento.

Agora, tamén hai videoxogos que, tal e como se informa, fomentan a violencia. Baixo escusas coma “e que todo o mundo ten este xogo” “pon que é para maiores de idade pero todos os rapaces o xogan”, moitos adolescentes e incluso nenos teñen acceso a entregas catalogadas para maiores de idade. Xogos con linguaxe soez, contido violento ou temas inapropiados que, ademais, poden xerar adicción e insomnio. Neste caso, os pais son quen deberían regular que xogan os seus fillos, buscar por eles mesmos o xogo para informarse correctamente e valorar se é ou non axeitado. Tampouco é bo prohibir completamente o uso destas máquinas: non por haber malos xogos, significa que non os haxa bos. Como xa se dixo, o mellor é que os pais busquen sobre os xogos que quere o seu fillo, pois estes poderían chegar a mentir para conseguir o que queren.

Outro factor para evitar o abuso e os problemas consecuentes, é medir o tempo de xogo. Igual que se debe controlar o tempo de ver televisión, o tempo de deberes e demais; o tempo de videoxogos non se queda atrás. O recomendable é descansar quince minutos por cada hora saíndo ó aire libre para descansar a vista. Deste xeito, o máis axeitado serían unhas dúas horas cun ou dous intervalos de paro. Isto debería compaxinarse co tempo de estudo, polo que tamén é flexible; menos dunha hora sería o mellor en épocas de exames dispersos; e suprimilos durante a semana sería ideal cando se concentran.

En conclusión, os videoxogos son un tema controvertido pero non malo por si mesmo; depende dos pais regulalos correctamente e das empresas distribuidoras asegurarse de respectar os criterios de idade. O ideal é equilibrar o tempo de xogo co tempo de estudos e poñer un horario para evitar a adicción e os problemas de vista cansada. Ademais, pais e nais son quen deberían comprobar que compra o seu fillo; non todos os videoxogos son axeitados para todas as idades. Os videoxogos poden ser bos, só fai falta controlalos correctamente.