A paralímpica viguesa Susana Rodríguez, nacida con menos dun 10 % de visión e licenciada en Medicina, goza do seu traballo no servizo de Rehabilitación do Clínico de Santiago

O seu pai é médico e, como a tantos fillos, a Susana Rodríguez Gacio metéuselle na cabeza de nena que quería seguir os seus pasos e estudar esa mesma carreira. Tamén como calquera, ía necesitar boas cualificacións e, ademais, como a deportista de elite que é, un esforzo adicional para logralo ao mesmo tempo que avanzaba nesoutra sacrificada faceta. Coa diferenza de que a paratriatleta viguesa é albina e naceu con menos dun 10 % de visión. Agora, licenciada en Medicina, leva dous meses exercendo de residente. «Moitos pensaban que non o conseguiría, non crían en min, pero o importante era o que crese eu». E ela nunca dubidou.

Dez días despois de regresar de Río, onde foi diploma olímpico, esperáballe un reto maiúsculo. Un máis para a longa lista que acumulou nos seus 28 anos de vida. Non sen medo, pero cunhas ganas de vencelo moi superiores ao temor. «Cando fixen as maletas na Vila Olímpica sabía que un soño terminaba e no hospital empezaba unha aventura distinta. Como todo o novo, impoñíame respecto e xerábame dúbidas», se sincera. O primeiro manteno, porque «pola responsabilidade do traballo, debe seguir aí sempre»; as dúbidas, pola contra, disipáronse. «Estou feliz, contentísima», repite unha e mil veces. A súa voz e o seu sorriso confírmano.

Susana escolleu o servizo de Medicina Física e Rehabilitación do Hospital Clínico de Santiago. Ou en realidade non, porque a súa primeira opción era outra no que á cidade refírese. «Expuxérame Psiquiatría, Endocrinoloxía, Medicina Preventiva… Ao final decidinme por esta pensando que era a que mellor se adaptaría ás miñas condicións e así está a ser. Pero non puiden quedarme en Vigo como quería», confesa. Agora felicítase de que as circunstancias lle conducisen onde está. «Penso na sorte que tiven de fallar esas dúas preguntas máis e non ter acceso a aquela praza porque xa non me imaxino noutro sitio», sinala. Na capital galega foi onde cursou os seus estudos e adestrar alí non é novo para ela. Aínda que admite que hai cousa que cambiaron. «Teño o meu grupo da Universidade para nadar e para correr conto con xente que me bota un cable; cando non, vou ao ximnasio. Pero si que é verdade que na Universidade cando queres estudas e cando non, non. Organízasche ti. Agora teño un horario fixo e non é tan sinxelo. Pero a vida son cambios e non estraño a etapa anterior».

En pé ás seis da mañá

Agora a súa rutina comeza ás 6. «Puxen esa hora para contrólelos antidopaxe sorpresa e así me obrigo a acender o móbil e estar atenta. Aproveito ata as sete para facer bici e de 8 a 3 xa estou no hospital. As mañás pasan voando». Tras a xornada laboral tocan a sesta e o adestramento vespertino, sempre susceptible de cambios. «Hai días nos que temos cursos ou conferencias. E pola noite aproveito para ler e estudar casos de pacientes que tivésemos. Agora a miña prioridade é a residencia», comenta á vez que aclara que non contempla abandonar o tríatlon. Nestas primeiras semanas dedícase a ver pacientes en consultas xunto aos doutores adxuntos. «O ambiente é moi bo, hai xente con dedicación absoluta e estar ao seu lado permíteche crecer día a día», relata. Asume que hai cousas que debe facer «doutra maneira», pero non sente limitada máis aló dunha cuestión informática por resolver. «Necesito un programa que me aumente a letra no computador, que hoxe en día se usa para todo. Aínda non teño acceso en todos os lugares nos que traballo, pero seguro que en canto se solucione facilitarame máis as cousas». Probablemente non existan máis casos de paratriatletas cunha deficiencia visual como a súa que se licenciaron en Medicina. Rodríguez descoñéceos, pero réstalle importancia. «É a miña vida, non me paro a pensar se as cousa que fago teñen máis mérito ou menos. Se podo axudar co meu exemplo faime feliz, pero fágoo por min», subliña. E engade que «cando queres unha cousa non te expós o esforzo que supón». Ese é o segredo de que hoxe sexa unha residente de primeiro ano como o resto. A mesma ilusión, as mesmas incógnitas. Non máis. Catro anos de residencia e os mesmos de preparación para os Xogos de Tokio Antes matricularse en Medicina, Susana completou os seus estudos de Fisioterapia. Igual que, antes de encamiñar os seus pasos deportivos ao paratriatlón, destacara en atletismo, quedándose ás portas da cita paralímpica do 2008 a pesar de ter a marca. Aquel desgusto fíxolle apartarse do deporte, pero o que nun principio se expuxo como un adeus definitivo acabou por ser temporal, para volver máis forte nunha nova disciplina e, co tríatlon si, converterse en olímpica. Asegura que poder acudir a Río o pasado verán cambioulle a vida e agora, entre consulta e consulta, xa vai mirando de esguello cara a Tokio. «Antes de Brasil dicía que non sabía se continuaría ou non. Agora, aínda que queda moi lonxe, xa o vexo doutra maneira. Desde que volvín de Brasil penso en ir a Xapón e non a quedar quinta», advirte facendo referencia ao seu papel o pasado setembro. Antes desa cita, revela, viviu un ano enteiro «por e para os Xogos».

Por iso ao seu regreso, e coincidindo co inicio da residencia que lle ocupará tamén o próximos catro anos, decidiu parar. «O primeiro mes foi de descanso porque o necesitaba. Botaba de menos adestrar, pero ao mesmo tempo fora unha etapa moi dura mentalmente e facíanme falta unhas vacacións». Xa hai semanas que volveu a adestrar con normalidade e a coller o ritmo para prepararse para a próxima tempada e, a longo prazo, para os Xogos de Tokio 2020. Unha prioridade clara Agora a principal ocupación de Susana é outra e insiste, poñendo sempre o seu propio exemplo, en que en catro anos a vida pódeche cambiar por completo. «A miña no 2012 non tiña nada que ver coa actual», analiza. Incide en que, aínda que sabe que «hai que pechar etapas», non lle gusta facelo se non é imprescindible. «O primordial é a Medicina e, se teño que deixar de facer algo no meu deporte por ela, fareino, pero creo que organizándome non ten por que facer falta». Rodríguez Gacio móstrase disposta a seguir superando barreiras e a que eses cambios sexan na dirección que ela, e só ela, marque. Como fixo sempre.

(Artigo publicado en “La Voz de Galicia” por Míriam Vázquez Fraga – Vigo 28/11/2016)

Máis noticias deportivas de Susana en “Faro de Vigo”