Por Alba Rial

Nun país onde conviven dúas ou máis linguas non é de extrañar que surxan opinións de todo tipo. Diversidade de opinións hai ao repecto. A liberdade lingüística non é máis que a liberdade que ten cada persoa para elixir lingua, en todos os ámbitos da súa vida.
O artigo 20 recollido na Contitución española de 1978 di que todos os cidadáns por igual, temos liberdade de expresión, en todo momento. E polo tanto somos libres de elixir lingua.
Infinidade de documentos hai como estos nos que se reinvindica o dereito a elixir, o dereito á elección da lingua que queremos falar
Pero en verdade somos libres? Temos dereito de elección?
Moitos de nós diríamos que si, xa que o que di a lei é a unha verdade absoluta e non se pode inquebrantar. No marco contitucional isto pode rexirse por unha serie de normas. Pero na práctica non ten nada que ver, nin por asomo.
Ca familia, cos amigos, ca xente do teu entorno, no traballo, podes elixir. E se tiveses que acudir a un xuzgado por que tes de declarar sobre algo? E se o xuíz faiche unha pregunta e ti respondes en galego, pero tes que falar en castelán. Ti en ese intre non tes liberdad. Polo tanto non hay liberdade lingüística
Tamén ocorre no caso de se unha persoa extranxeira che pregunta algo, e por tanto, tes que cambiar de idioma para que che entenda. Neste caso tampouco hai liberdade de elixir.
Con todo queda máis que claro que non temos liberdade lingüística, moitas veces non nos damos conta de isto, xa que o facemos sen pensar.

FONTES DE IFORMACIÓN:
http://aquienelche.com/ha-dicho-usted-libertad-eleccion-linguistica/
http://www.congreso.es/consti/constitucion/indice/titulos/articulos.jsp?ini=1&fin=9&tipo=2