Cando falamos de literatura galega, falamos dunha literatura única, destacada, que tivo o seus anos de ouro pero que, desgraciadamente non pode ser considerada unha literatura normalizada.

Algúns poden estar en contra e rebaterían dicindo que unha literatura que conta con grandes obras, coma a nosa, ten que estar normalizada hoxe en día. Seguramente esas persoas comezasen a nomear a famosos escritores nados en Galicia e, entre eses nomes, atoparíamos algúns casos como o de Emilia Pardo Bazán. Como ela, moitos escritores de berce galego decantáronse unicamente pola lingua castelá á hora de escribir. Desta forma non estamos falando de obras en lingua galega e, polo tanto, tampouco de literatura galega. Así, debemos descartar isto como argumento a favor de que a nosa literatura está normalizada.

Seguindo esa mesma liña, hai que destacar o considerable volume de títulos publicados en galego, o que sitúa á literatura galega ao mesmo nivel que unha normalizada en canto a publicacións, mais, como ben dixo o escritor Luís Rei Núñez nunha entrevista: “… pese aos numerosos títulos publicados, en canto ao número de lectores, desgraciadamente, quedámonos moi en desvantaxe. Unha literatura normalizada non pode subsistir a conta dos lectores dos centros escolares, aos cales lles son impostos os libros en galego”.

Xunto con todo isto, é esencial ter en conta que unha literatura non pode estar normalizada cando a lingua que lle serve de motor non acadou este estado de normalización. Hoxe en día, a lingua galega conta cun menor número de falantes que fai uns anos, tal como amosan as estadísticas do IGE (Instituto Galego de Estatística). Así mesmo, a existencia de grupos e equipos de normalización e dinamización lingüística, como o ENDL do noso propio centro, demostran que o galego aínda se atopa en proceso de acadar ese estado de normalidade dentro da sociedade.

Desta forma, destacando o que nós mesmos vemos ao noso redor, creo que podemos afirmar (con gran pésame) que a literatura galega non está normalizada, e que aínda debemos traballar para que poida acadar dita normalidade nun futuro, se pode ser, non moi afastado.