Por Nerea Grela

Sinto que non podo mais,
o único que quero é chorar.
Estou farta de me esforzar
para logo ter que ver, oír e calar.
 
Asómome á ventá e miro o mar.
Vexo que está calmado,
pero quen sabe a revolución e o caos que ten dentro.
Así coma min, tan insípida por fóra
e co meu interior cargado de sentimento.
 
Ataques de ansiedade
son o claro reflexo da miña soidade.
Estou triste e oprimida,
véxome nun calexón sen saída.
 
Sinto que non podo máis,
o único que quero é chorar.
Estou farta de me esforzar
para logo ter que ver, oír e calar.