A verdade é que nunca gustei moito de todos eses discursos so-

bre a importancia do libro, das boas lecturas, e todo aquilo… Sem-

pre pensei que falar da importancia da lectura era como ter que

explicar a importancia de comer, de beber. De respirar.

Porque de nada serve unha lectura se non nos atrapa. De nada

serve un libro que non nos namora. Que non nos marabilla, quen

non nos amosa outros mundos, que non nos emociona. De que

serve unha historia se non nos arrastra dentro da treboada, se

non nos fai chorar ante unha vida que se apaga, se non nos fai rir

ata desencaixarnos a mandíbula, se non nos arrebata, se non nos

calma…? Esas son as boas lecturas, as que nos levan máis alá

destas catro paredes. E eses son os bos libros, os que nos conver-

ten en mellores persoas, máis grandes, máis capaces, máis vivas.

Todos sabemos que para cada un de nós hai un amor. Un que nos

cambiará a vida, que lle dará sentido á nosa existencia, e nada máis

debemos estar dispostos a ser valentes, a dar un paso adiante e di-

cirlle a esa persoa “Ei, ti, gústasme! Podo darche un bico?”. Do mes-

mo xeito, eu tamén sei que para cada un de nós hai un libro. Un que

nos explicará como é que funciona isto de vivir, como se sae adiante,

como se avanza. Ou polo menos como poñerlle o rabo ás cereixas…

Para todos hai un libro. Ou dez. Ou mil. Outra cousa é que estea-

mos dispostos a abrilos. Que me dicides, valentes, atrevédesvos?