VER TEXTOS

(texto 1)   

VAGUEDÁS , FOLLAS NOVAS, 1880

Daquelas que cantan as pombas i as frores,
Todos din que teñen alma de muller;
Pois eu que n’as canto, Virxe da Paloma,
Ai! De que a terei?

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 2)

CASTELLANOS DE CASTILLA…   CANTARES GALLEGOS (1863/1872)

Castellanos de Castilla,
Tratade ben ôs gallegos:
Cando van, van como rosas,
Cando vên, vên como negros.

Cando foi, iba sorrindo,
cando veu, viña morrendo
A luciña d’os meus ollos,
o amantiño do meu peito.

Aquel, mais que neve branco,
aquel de doçuras cheyo,
aquel por quen eu vivía
E sin quen vivir non quero.

Foi a Castilla por pan,
E saramagos lle deron;
Déronlle fel por bebida,
Peniñas por alimento.

Déronlle, en fin, canto amargo
Tén á vida no seu seo…
¡Castellanos, castellanos!
Tendes corazón de ferro.

¡Ay! no meu corazonciño
Xa non pode haber contento,
qu’está de dolor ferido,
qu’está de loito cuberto.

Morreu aquel qu’eu quería,
e para min n’hai consuelo:
Sólo hai para min,Castilla,
A mala ley que che teño.

Permita Dios, castellanos,
Castellanos que aborreço,
qu’antes os gallegos morran
qu’ir a pedirvos sustento.

Pois tan mal corazón tendes,
secos fillos do deserto,
que si amargo pan vos ganan
Dádesllo envolto en veneno.

Aló van, mal pocadiños,
todos d’esperanzas cheyos,
E volven ¡ay! sin ventura,
con un caudal de despreços.

Van pobres, e tornan pobres,
van sans, e tornan enfermos,
qu’anqu’eles son como rosas,
tratádelos coma negros.

¡Castellanos de Castilla,
tendes corazón d’aceiro,
alma como as penas dura,
e sin entrañas o peito!

En trós de palla sentados,
sin fundamentos, soberbos,
pensás qu’os nosos filliños
para servirvos naceron

E nunca tan torpe idea,
tan criminal pensamento
coupo en máis fátuas cabezas
ni en máis fátuos sentimentos.

Que Castilla e castellanos
todos nun montón, a eito,
non valen o que un-ha herbiña
d’estes nosos campos frescos.

Sólo peçoñosas charcas
detidas no ardente suelo
Tés, Castilla, que humedezan
esos teos labios sedentos.

Que o mar deixoute olvidada
e lonxe de ti correron
as brandas auguas que traen
de prantas cen semilleiros

Nin arbes que che den sombra,
nin sombra que preste alento…
llanura e sempre llanura,
deserto e sempre deserto….

Esto che tocou, coitada,
por herencia no universo,
¡Miserable fanfarrona!….
triste herencia foi por certo.

En verdad non hay, Castilla,
nada como ti tan feyo,
qu’ainda mellor que Castilla
valera decir inferno.

¿por qué aló foches, meu ben?
Nunca tal houberas feito,
trocar campiños frolidos
por tristes campos sin rego.

Trocar tan craras fontiñas,
ríos tan murmuradeiros
por seco polvo, que nunca
mollan as bágoas do ceo.

Mas ¡ay! d’onde a min te foches
sin dor do meu sentimento,
y aló á vida che quitaron,
aló a mortiña che deron.

Morreches, meu quiridiño,
e para min n’hay consuelo,
que ond’antes te vía, agora
xa sólo un-ha tomba vexo.

Triste com’ á mesma noite,
farto de dolor o peito,
pídolle á Dios que me mate,
porque xa vivir non quero.

Mais en tanto no me mata,
Castellanos qu’ aborreço
Hei, para vergonza vosa,
héivos de cantar gemendo:

¡Castellanos de Castilla,
tratade ben ôs gallegos:
Cando van, van como rosas,
cando vên, vên como negros!

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 3)  

 A XUSTIZA POLA MAN, FOLLAS NOVAS

Aqués que tén fama d’ honrados na vila
roubáronme tanta brancura qu’ eu tiña;
botáronme estrume nas galas dun día,
a roupa de cote puñéronma en tiras.
Nin pedra deixaron en dond’ eu vivira;
sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas;
ó raso cas lebres dormín nas campías;
meus fillos… ¡meus anxos!… que tant’ eu quería,
¡morreron, morreron ca fame que tiñan!
Quedei deshonrada, mucháronm’ a vida,
fixéronm’ un leito de toxos e silvas;
i en tanto, os raposos de sangre maldita,
tranquilos nun leito de rosas dormían.
―Salvádeme ¡ouh, xueces!, berrei… ¡Tolería!
De min se mofaron, vendeum’ a xusticia.
―Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda…
tan alto qu’ estaba, bon Dios non m’ oíra.
Estonces, cal loba doente ou ferida,
dun salto con rabia pillei a fouciña,
rondei paseniño… (ne’ as herbas sentían)
i a lúa escondíase, i a fera dormía
cos seus compañeiros en cama mullida.
Mireinos con calma, i as mans estendidas,
dun golpe ¡dun soio! deixeinos sin vida.
I ó lado, contenta, senteime das vítimas,
tranquila, esperando pola alba do día.
I estonces… estonces cumpreuse a xusticia:
eu, neles; i as leises, na man qu’ os ferira.

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 4)   

CANTARES GALLEGOS 

Probe Galicia, non debes
Chamarte nunca española.
Qu’ España de ti s’ olvida
Cando eres ay! tan hermosa.
Cal si na infamia naceras
Torpe, de ti s’ avergonza,
Y á nay qu’ un fillo despreça
Nay sin coraçon se noma.
Naide por que te levantes
Ch’ aIarga á man bondadosa.
Naide os teus prantos enxuga,
Y homilde choras e choras.
Galicia, ti non tés patria,
Ti vives no mundo soya,
Y á prole fecunda tua
S’ espalla en errantes hordas,
Mentras trist’ e solitaria
Tendida na verde alfombra
O mar esperanzas pides
De Dios á esperanza imploras.
Por eso anqu’ en son de festa
Alegre á gaitiña s’ oya
Eu podo decirche
Non canta que chora

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 5)

NEGRA SOMBRA, FOLLAS NOVAS

Cando penso que te fuches,
negra sombra que m’ asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino qu’ es ida,
no mesmo sol te m’ amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que cantas;
si choran, es ti que choras;
i es o marmurio do río,
i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es todo
pra min i en min mesma moras,
nin m’ abandonarás nunca,
sombra que sempre m’ asombras.

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 6)  

UNHA VEZ TIVEN UN CRAVO… FOLLAS NOVAS  

Unha vez tiven un cravo
cravado no corazón,
i eu non me acordo xa se era aquel cravo
de ouro, de ferro ou de amor.
Soio sei que me fixo un mal tan fondo,
que tanto me atormentou,
que eu día e noite sin cesar choraba
cal chorou Madanela na pasión.
“Señor, que todo o podedes
-pedínlle unha vez a Diosdaime valor para arrincar dun golpe
cravo de tal condición”.
E doumo Dios, arrinqueino,
mais…¿quen pensara…? Despois
xa non sentin máis tormentos
nin soupen que era delor;
soupen só que non sei que me faltaba
en donde o cravo faltou,
e seica, seica tiven soidades
daquela pena…¡Bon Dios!
Este barro mortal que envolve o esprito
¡quen o entenderá, Señor…!

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 7)  

Prólogo de CANTARES GALLEGOS,        ROSALÍA DE CASTRO – 1863 

Por esto, inda achándome debil de forzas, e n´habendo deprendido en  máis escola que a dos nosos probes aldeáns, guiada solo por aqueles  cantares, aquelas palabras cariñosas e aqueles xiros nunca olvidados que tan  docemente resoaron nos meus oídos desde a cuna, e que foran recolldos polo  meu corazón como harencia propia, atrevinme a escribir estos cantares (…)
Sin gramáticas nin regras de ningunha clas, o lector topará moitas veces faltas
de ortografía, xiros que disoarán os oídos dun purista, pro ó menos, e pra
disculpar en algo estes defectos, puxen o maior coidado en reprodusir o
verdadeiro esprito do noso pobo.

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 8)

ADIÓS RÍOS, ADIÓS FONTES… CANTARES GALLEGOS  

Adiós, ríos; adiós, fontes;
adiós, regatos pequenos;
adiós, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.

–Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,

–prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,

–muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras
da igrexiña do lugar,

–amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
caminiños antre o millo,
¡adiós, para sempre adiós!

–¡Adiós groria! ¡Adiós contento,
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conoso
por un mundo que non vin!

–Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero…
¡quen pudera no o deixar…!

………………………….

–Mais son probe e, ¡mal pecado!,
a miña terra n’é miña,
que hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ó que naceu desdichado.

–Téñovos, pois, que deixar,
hortiña que tanto amei,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña do cabañar.

–Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.

–Adiós Virxe da Asunción,
branca com’un serafín:
lévovos no corasón;
pedídelle a Dios por min,
miña Virxe da Asunción.

–Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.

–Xa se oien lonxe, máis lonxe…
Cada balada é un dolor;
voume soio, sin arrimo…
Miña terra, ¡adiós!, ¡adiós!

–¡Adiós tamén, queridiña…!
¡Adiós por sempre quizais…!
Dígoche este adiós chorando
desde a beiriña do mar.

–Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás
tantas légoas mar adentro…
¡Miña casiña!, ¡meu lar!

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 9) 

PRÁ HABANA! , AS VIÚDAS DOS VIVOS…  FOLLAS NOVAS

I
Vendéronll’os bois,
vendéronll’as vacas,
o pote do caldo
i a manta da cama.
Vendéronll’o carro
i as leiras que tiña;
deixárono soio
coa roupa vestida.
-María, eu son mozo,
pedir non me é dado;
eu vou polo mundo
para ver de ganalo.
Galicia está probe,
i á Habana me vou…
¡adiós, adiós, prendas
do meu corazón!

II
Cando ninguén os mira,
vense rostros nubrados e sombrisos,
homes qu’erran cal sombras voltexantes
por veigas e campíos.
Un, enriba dun cómaro
séntese caviloso e pensativo;
outro, ó pe dun carballo queda inmóbil,
coa vista levantada hacia o infinito.
Algún, cabo da fonte recrinado,
parés qu’escoita atento o murmurío
da auga que cai, e eisala xordamente
tristísimos sospiros.
¡Van a deixa-la patria!…
Forzoso, máis supremo sacrificio.
A miseria está negra en torno deles,
¡ai! ¡i adiant’está o abismo!…

III
O mar castiga bravamente as penas,
e contr’as bandas do vapor se rompen
as irritadas ondas
do cántabro salobre.
Chilan as gaviotas
¡alá lonxe!… ¡moi lonxe!
na práctica ribeira solitaria
que convida ó descanso i ós amores.
De humanos seres a compauta línea
que brila ó sol adiántase e retórcese,
mais preto e lentamente as curvas sigue
do murrallón antigo do Parrote.
O corazón apértase d’angustia,
óinse risas, xuramentos se oien,
i as brasfemias s’axuntan cos sospiros.
¿Onde van eses homes?
Dentro dun mes, no simiterio inmenso
da Habana, ou nos seus bosques,
ide a ver que foi deles.
¡No etern’olvido para sempre dormen!…
¡Probes nais que os criaron,
i as que os agardan amorosas, probes!

IV
-Ánimo, compañeiros
tod’a terra é dos homes;
a aquel que non veu nunca máis que a propia,
a iñorancia o consome.
¡Ánimo! ¡A quen se muda Dio-lo axuda!
E anque ora vamos de Galicia lonxe,
verés desque tornemos
o que medrano os robres.
Mañán é o día grande ¡á mar, amigos!
¡mañán, Dios nos acoche!
¡No sembrante a alegría,
no corazón o esforzo,
i a campana harmoniosa da esperanza,
lonxe, tocando a morto!

V
Este vaise i aquel vaise,
e todo, todos se van,
Galicia, sin homes quedas
que te poidan traballar.
Tes, en cambios, orfos e orfas
e campos de soledad,
e nais que non teñen fillos
e fillos que non tén pais.
E tes corazóns que sufren
longas ausencias mortás,
viúdas de vivos e mortos
que ninguén consolará.

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 10) 

CAMPANAS DE BASTAVALES. CANTARES GALLEGOS

Campanas de Bastabales, 
                         Cando vos oyo tocar, 
                         Mórrome de soídades. 

l.
Cando vos oyo tocar,
Campaniñas, campaniñas,
Sin querer torno á chorar.

Cando de lonxe vos oyo,
Penso que por min chamades,
E das entrañas me doyo.

Dóyome de dor ferida,
Qu’ antes tiña vida enteira,
Y oxe teño media vida.

Solo media me deixaron
Os que d’ aló me trouxeron,
Os que d’ aló me roubaron.

Non me roubaran, traidores,
¡Ay! uns amores toliños,
¡Ay! uns toliños amores.

Qu’ os amores xa fuxiron,
As soidades viñeron…
De pena me consumiron.

II.
Aló pó la mañanciña
Subo enriba dos outeiros,
Lixeiriña, lixeiriña.

Com’ un-ha craba lixeira,
Para oir das campaniñas
A batalada pirmeira.                           .

A pirmeira d’ alborada
Que me traen os airiños,
Por me ver mais consolada.

Por me ver menos chorosa,
Nas sus alas má traen
Rebuldeira e queixumbrosa.

Queixumbrosa e retembrando
Por antr’ e verd’ espesura,
Por antr’ o verde arborado.

E pó la verde pradeira,
Por riba da veiga llana,
Rebuldeira e rebuldeira.

III.
Paseniño, paseniño,
Vou pó la tarde calada,
De Bastabales camiño.

Camiño do meu contento;
Y en tant’ o sol non s’ esconde,
Nun-ha pedriña me sento.

E sentada estou mirando,
Com’ á lua vay sahindo,
Com’ ó sol se vay deitando.

Cál se deita, cál s’ esconde
Mentras tanto corre á lua
Sin saberse para donde.

Para donde vay tan soya,
Sin qu’ á os tristes qu’ á miramos
Nin nos fale, nin nos oya

Que si oira e nos falara,
Moitas cousas lle dixera,
Moitas cousas lle contara.

IV.
Cada estrela, o seu diamante;
Cada nube, branca pruma,
Trist’ á lua marcha diante.

Diante marcha crarexando
Veigas, prados, montes, rios,
Dond’ ó dia vay faltando.

Falt’ ó dia, e noit’ escura
Vaixa, vaixa, pouc’ á pouco,
Por montañas de verdura.

De verdur’ e de follaxe,
Salpicada de fontiñas
Vaixo á sombra do ramaxe.

Do ramaxe donde cantan
Paxariños piadores,
Que c’ á aurora se levantan.

Que c’ á noite s’ adormecen
Para que canten os grilos
Que c’ as sombras aparecen.

V.
Corre ó vento, ó rio pasa,
Corren nubes, nubes corren
Camiño da miña casa.

Miña casa, meu abrigo,
Vanse todos, eu me quedo,
Sin compaña, nin amigo.

Eu me quedo contemprando
As laradas d’ ás casiñas
Por quen vivo suspirando.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ven á noite… morre ó dia,
As campanas tocan lonxe
O tocar d’ Ave Maria.

Elas tocan pra que rece,
Eu non rezo, qu’ os saloucos
Afogandome parece
Que por min tên que rezar;
Campanas de Bastabales, 
                         Cando vos oyo tocar, 
                         Mórrome de soidades. 

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 11)   

DÚAS PALABRAS DA AUTORA,        Prólogo de FOLLAS NOVAS  

Gardados  estaban,  ben  podo  decir  que  para  sempre,  estes  versos,  e
xustamente condenados po-la sua propia índole á eterna olvidanza, cando, non
sin  verdadeira  pena,  vellos  compromisos  obrigáronme  á  untalos  de  presa  e
correndo, ordenalos e dalos á estampa. N’era esto, en verdade, o qu’eu queria,
mais      n’houbo        outro     remedio;        tuben      que     conformarme            c’o    duro   d’as  circunstancias que asi o fieron. —Vayan en boa hora, lles dien estonces, estes
probes enendros d’a miña tristura; vaya antr’os vivos ó que a é po-la sua propia
natureza, cousa d’un-ha morta ben morta!—E fóronse, sin qu’eu sepa pra que,
nin me faga falla ô sabelo.

Mais de dez anos pasaron —tempo casi-que fabuloso á usgar po-la presa
con que hoe se vive—desque á mayor parte d’estos versos foron  escritos, sin
que  as  contrariedades  d’a  miña  vida  desasosegada,  e  un-ha  saude  decote
endebre, me permitise apousar n’eles os meus cansados ollos y o meu fatigado
esprito. Ô leelos de novo, vin ben craro, como era incompreto e probe este meu
traballo poetico, canto Ile faltaba pra ser algo que valla, e non un libro mais, sin
outro merito que á perene melancolía que o envolve, e que alguns terán, non
sin razon, como fatigosa e monotona. Mais as cousas teñen de ser com’as fan
as  circunstancias,  e  s’eu  non  puden  nunca  fuir  âs  miñas  tristezas,  os  meus
versos  menos.   Escritos  n’o  deserto de  Castilla,  pensados  e  sentidos  n’as
soidades   d’a   natureza   e   d’o   meu   corazon,   fillos   cativos   d’as   horas   de
enfermedade  e  d’ausencias,  refrean  quisais  con  demasiada  sinceridade,  o
estado d’o meu esprito un-has veces, outras á miña natural disposicion (que n’
en valde son muller) á sentir como propias as penas alleas.

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 12)  

TECÍN SOIA A MIÑA TEA…   AS VIÚDAS DOS VIVOS E AS VIÚDAS DOS MORTOS  FOLLAS NOVAS 

Tecín soia a miña tea,
sembrei soia o meu nabal,
soia vou por leña ó monte,
soia a vexo arder no lar.
Nin na fonte nin no prado,
así morra coa carrax,
el non ha de virm’a erguer,
el xa non me pousará.
¡Que tristeza! O vento soa,
canta o grilo ó seu compás…
Ferve o pote… mais, meu caldo,
soíña t’hei de cear.
Cala, rula, os teus arrulos
ganas de morrer me dan;
cala, grilo, que si cantas,
sinto negras soïdás.
O meu homiño perdeuse,
ninguén sabe en onde vai…
Anduriña que pasache
con el as ondas do mar;
anduriña, voa, voa,
ven e dime ond’está.

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 13)  

XAN DA TERRA  FOLLAS NOVAS

Xan vai coller leña ó monte,
Xan vai a compoñer cestos,
Xan vai a poda-las viñas,
Xan vai a apaña-lo esterco,
e leva o fol ó muíño,
e trai o estrume ó cortello,
e vai á fonte por augua,
e vai a misa cos nenos,
e fai o leito i o caldo…
Xan, en fin, é un Xan compreto,
desos que a cada muller
lle conviña un polo menos.
Pero cando un busca un Xan ,
casi sempre atopa un Pedro.

Pepa, a fertunada Pepa,
muller do Xan que sabemos,
mentras seu home traballa,
ela lava os pés no rego,
cátalle as pulgas ó gato,
peitea os longos cabelos,
bótalles millo ás galiñas,
marmura co irmán do crego,
mira si hai ovos no niño,
bota un ollo ós mazanceiros,
e lambe a nata do leite,
e si pode bota un neto
ca comadre, que agachado
traillo en baixo do mantelo.
E cando Xan pola noite
chega cansado e famento,
ela xa o espera antre as mantas,
e ó velo entrar dille quedo:

—Por Dios non barulles moito…
que me estou mesmo morrendo.
—¿Pois que tes, ña mulleriña?
—¿Que hei de ter? Deita eses nenos,
que esta madre roe en min
cal roe un can nun codelo,
i ó cabo ha de dar comigo
nos terrós do simiterio…
—Pois, ña Pepa, toma un trago
de resolio que aquí teño,
e durme, ña mulleriña,
mentras os meniños deito.

De bágoas se enchen os ollos,
de Xan ó ver tales feitos;
mas non temás, que antre mil,
n’ hai máis que un anxo antre os demos;
n’ hai máis que un atormentado
antre mil que dan tormentos.

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 14) 

FOLLAS NOVAS…  VAGUEDÁS,  FOLLAS NOVAS 

Follas novas! risa dame
Ese nome que levás,
Cal s’a un-ha moura ben moura,
Branca ll’oise chamar.
—
Non Follas novas, ramallo
De to  os e silvas sôs,
Hirtas, com’as miñas penas,
Feras, com’á miña dor.
—
Sin olido nin frescura,
Bravas magoás e ferís…
¡Se n’a gándara brotades,
Como non serés así!

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 15)  

QUEN NON XIME?  DO ÍNTIMO  FOLLAS NOVAS 

¿QUEN NON XIME?

Luz e progreso en todas partes… pero
As dudas n’os corazós,
E vagoas qu’un non sabe por que corren,
E dores qu’un non sabe por que son.

Outro cantar din cansados
D’este estribilo os que chegando van,
Nun-ha nova fornada, e qu’andan cegos
Buscando o qu’inda non hay.
—
¡Reprobos!… sempre ô oculto perguntando
Que mudo nada vos di.
Buscade á fé, que se perdeu n’a duda
E dei  ade de   emir.
—
Mais eles tamen perdidos
Por un-ha y outra senda van e vên
Sin que sepan ¡coitados! por ond’andan,
Sin paz, sin rumbo e sin fé.
—

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Trist’é o cantar que cantamos
¿Mais que facer s’outro mellor non hay?
Moita luz deslumbra os ollos,
Causa inquietude ó moito desear.
Cand’un-ha peste arrebata
Homes tras homes, n’hay mais
Qu’enterrar de presa os mortos,
Bai  á-la frente, e esperar
Que pasen as correntes apestadas…
¡Que pasen!… qu’outras vendrán.

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 16)   

ESTRANXEIRA NA SÚA PATRIA  DO ÍNTIMO!  FOLLAS NOVAS

Na xa vella varanda
entapizada de hedras e de lirios
foise a sentar calada e tristemente
frente do tempro antigo.

Interminable precesión de mortos,
uns en corpo nomais, outros no esprito,
veu pouco a pouco aparecer na altura
do direito camiño
que monótono e branco relumbraba,
tal como un lenzo nun herbal tendido.

Contemprou cal pasaban e pasaban
collendo hacia o infinito,
sin que ó fixarse nela
os ollos apagados e afundidos
deran siñal nin moestra
de habela nalgún tempo conocido.

↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔↔

(texto 17)

SILENCIO!  VAGUEDÁS  FOLLAS NOVAS 

A man nerviosa e palpitante o seo,
as niebras nos meus ollos condensadas,
con un mundo de dudas nos sentidos
i un mundo de tormentos nas entrañas,
sentindo cómo loitan
en sin igual batalla
inmortales deseios que atormentan
e rencores que matan,
mollo na propia sangre a dura pruma
rompendo a vena hinchada,
i escribo…, escribo…, ¿para qué? ¡Volvede
ó máis fondo da ¡alma,
tempestosas imaxes!
¡Ide a morar cas mortas relembranzas!
¡Que a man tembrosa no papel só escriba
palabras, e palabras, e palabras!
Da idea a forma inmaculada e pura
¿dónde quedóu velada?