Aquela canción de Zeca Afonso que dera comezo a “Revolução dos Cravos” semella ter tanto sentido hoxe coma fai case catro décadas. Daquela o ditador chamábase Salazar e a guerra disputábase en Angola, agora o “Estado Novo” e a Europa de kaiserina Merkel que cambiou o "Deus, Pátria e Família" por “Schnitte, Strenge und Defizit”, recorte austeridade e déficit, e no canto de angolanos agora somos españois, gregos e italianos. Vulgares pobos colonizados co único interese do beneficio da banca alemá, disposta a actuar cos seus destacamentos, lease Troika, FMI ou BCE, para liquidar todas aquelas partidas de presuposto improdutivas como a sanidade a educación ou a dependencia, dispendios económicos de “novos ricos” que só serven para retrasar o pago da sacrosanta débeda pública.

Dinnos que tódolos cidadáns somo iguais ante a lei mentres nos impoñen cuantiosas taxas que nos fan recordar ese poema de Rosalía de Castro titulado “A xustiza pola man”. Iso si, nada ten de ideolóxico nin reaccionario a volta a aquelas políticas dun señor baixiño e algo represor de “No sea usted bárbaro, hable la lengua del Imperio” todo adornado cun “Non temos outra opción” e bonitas roldas de prensa “Simuladas” e “en diferido” agochadas tras un caro plasma, que pa algo o que fala é o presidente, empeñado en converter ao esperpento de Valle-Inclán no máis puro e veraz realismo, ao estilo de Miro Pereira, ou para os máis novos “La hora de José Mota”

Mudamos fascismo por “mercados”, votamos a sinxelos monicreques máis preocupados do último informe de Standard&Poor’s que dos suicidios, folgas e demandas do soberano pobo, aquel ao que invocan cada catro anos co gallo de escoller entre “Cánovas ou Sagasta” mentres ao bisneto de Alfonso XII lle pagamos por matar elefantes e facilitar turbios contratos a un exiliado xenro. Iso si como bo rebaño, ben guiadiños, comemos iogures caducados e duchámonos en auga fría, medidas clave do NewDeal proposto por Roosevelt para saír da Gran Depresión nos anos trinta. Pero en fin, xa hai tempo que Bacon dixo que Europa remataba nos Pirineos.

Só nos queda invocar aquela revolución de flores nos canos das escopetas para mudar esta aldraxe.

“25 de Abril Sempre”