Ouro vello de outono e prata fina
a lúa embaixo, o sol enriba.
Nesa surrisa túa, Celanova,
pola que pasa o vento,
hai unha triste historia non contada
feita de amor e troquelada en ferro.
Longos días de pranto e de cinza,
a lúa embaixo, o sol enriba.
Por ise rostro craro,
no que se miran todas as estrelas,
pasan sulcos de luz estremecida,
cantigas de mencer, noites de pedra.
Escumas de saudades sempre vivas,
a lúa embaixo, o sol enriba.
Cando surrís, libéraste. Só saben
surrir aqués que levan a esperanza.
Quen espera non morre
i o que sabe surrir é quen se salva.
Afía o teu lecer, a espada afía,
a lúa embaixo, o sol enriba.