Nós queríamos libremente

comer o pan de cada día. Libremente

mordelo, masticalo, dixerilo sin medo,

libremente falando, cantando nas orelas

dos ríos que camiñan pra o mar libre.

Libremente, libremente, nós queríamos

somente ser libremente homes, ser estrelas,

ser faíscas da grande fogueira do mundo,

ser formigas, paxarosminiños,

nesta arca de Noé na que bogamos.

Nós queríamos libremente surrir,

falarlle a Dios no vento que pasa

-no longo vento das chairas e dos bosquessin temor,

sin negruras, sin cadeas, sin pecado, libremente,

libremente, coma o aire do mencer e das escumas.

Coma o vento. Mais iste noso amor difícil rompéuse

-vidro de soño fráxilnun rochedo de berros e agora

non somos máis que sombras.

Poemas de Celso Emilio Ferreiro