As profesoras Olga (francés) e Rosa (inglés) leron hoxe cadanseu poema, igual que o fixeron a semana pasada María (francés), Rubén (ciclo), Xabier (Lingua castelá), Ana (grego)… ao lado de alumnas e alumnos do IES. Hoxe participaron algúns de 4º ESO nos dous recreos.

De paso deixámosvos un dos poemas de Celso Emilio que foron seleccionados para esta homenaxe:

EN CELANOVA HABÍA UN NENO TRISTE

O vento era segrel na Pedramoa
e na Coutada envolta en rechouchíos
ían mociñas ledas con pandeiros
nun remexer de risas e donaires.
En Celanova había un neno triste
con cárceres durmindo longas noites
i amargos sons de bronces nos abrentes
de torres sulagadas baixo a néboa.
Era un neniño nado para lóstrego,
doído de soidá, lévedas mágoas
dun derradeiro amor que nin xiquera
fora casulo ou ar de volvoreta.
En Celanova había un neno triste
cun fondo río de orfandá no peito.
Dime, señor, ¿qué voces temerosas
se pousaron no teito dos seus soños,
cativo Prometeo sin consolo
decote a pedra de volcán atado?
¿Qué escuridá sin nome, abutre cego,
mordeu a súa alma,
pomba sin fel voando sobre a lama
en busca de quentura e de surrisas?
Pono, señor, a túa man dereita,
pois era un neno triste e non xugaba,
nin tiña outra ledicia que o balbordo
dunhas campás o alborexar o día.

 

Alba Pérez e Ana Lucía de 4º B leron:

O NETO DO CAGARRÁN
Cando o vello zoqueiro remendón
-chamado por mal nome Cagarrá -
soupo que un neto seu, o máis pasmón,
fora eleito Reitor da Sociedá,
ficóu meditabundo,
co rostro asaz pasmado
e alá na escura cova do ultramundo
onde está dando malvas o coitado,
púxose con paciencia
a escribir os palotes dunha carta
modelo de sabencia:
Meu neto: que mal raio non me parta
si comprendo iste choio.
A ti sempre te tiven por un burro
de testa periforme, duro croio
inxertado na ialma dun cazurro.
¿Cómo é posible entón
que o galego avisado e intelixente,
elixira un papón
pra Presidente?
Por máis que o meu caletre torpe escarbo
non poido comprender estas matracas.
¿É que se puxo parvo,
de sópeto, o galego de Caracas?
¿Acaso o teu cerebre, envase hidrópico,
armado en argamasa, duro bloque,
tornóuse luz solar no quente trópico
por arte da presión birli-birloque?
¿Qué pasóu pra que os fillos de Galicia
nombrasen un patrón que ten albarda?
Ó saber a noticia
da túa reitoría de alpabarda
sentín no peito o peso dunha lousa
e nos ollos o pranto,
pois nunca a Terra foi tan pouca cousa,
nin ti poideches nunca medrar tanto.
Cantigas de escarnio e de maldecir, Arístides Silveira, 1968

 

 

E Sergio e José Places de 4º B  tamén participaron na lectura co poema:

DIGO VIETNAM E BASTA

Digo bomba de fósforo.
Apenas digo nada.

Digo lombriga e larva
de carne podrecida.

Digo nenos de napalm,
terror de noite e selva,
fedor de cidade e cloaca.

Fame, suor, aldraxe,
pugas de aceiro, antropofaxia.

Digo guerra bestial,
tremor de terra, crime, lume, lava,
estoupido, verdugo
e mortandade en masa.
Digo gas abafante.

Apenas digo nada.
Digo yanqui invasor,
depredador de patrias.

Digo plutonio, pentágono,
esterco bursátil, palanca.
Presidente, gadoupa,
chuvia, amargura, baba.

Digo petróleo, ferro,
mineral, trampa,
lobo, caimán, polaris, cóbrega,
miseria, diplomacia.
Digo devastación que USA, usa.

Apenas digo nada.
Digo Viet Nam i está xa dito todo
cunha soa palabra.

Para abranguer a vergonza do mundo,
digo Viet Nam e basta.