"O diñeiro é poder" é unha afirmación que todos coñecemos, mais penso que non é de todo certa. O diñeiro non ten poder, dámosllo, sobrevalorámolo, e isto é o que, na miña opinión, está a estragar a humanidade, máis do que xa a estragou. Os cartos modifican a personalidade e poden volver ós individuos máis humildes en portentosos estafadores, ó neno máis sinxelo, nun cativo mimoso e choromicón, e ó político máis sensato, nun soberano da corrupción. Pregúntome se este problema de identidade definida polo asunto monetario non se podería arranxar cunha boa educación baseada en valores e máximas universais dende que nacemos. Partindo disto, voume permitir a crítica ao pobo iugoslavo polo seu comportamento ante a situación que se lle presentou arredor do ano 2000 tras a derrota democrática de Slobodan Milosevic a mans de Vojislav Kostunica. O ex-presidente foi acusado de crimes contra a humanidade, mais non foi levado a xuízo ata que, a comezos do ano seguinte, Estados Unidos ameaza a Belgrado con denegarlle unha partida de cincuenta millóns de dólares se Milosevic non é levado ante os tribunais. Tras isto, o goberno de Kostunica inicia a detención do tirano. Segundo a miña exposición dos feitos, nesta historia existen dous e só dous personaxes, un é o malo cun cabalo non tan lento, Milosevic, e o outro o salvador, o heroe, o pacifiador, ó que cando lle fan un primeiro plano, os rubios cabelos, relócenlle co fulgor de cincuenta estrelas, ou simplemente, o goberno de Estados Unidos. Non sufrín un erro de cálculo, hai dous e só dous protagonistas… Iugoslavia é unha folla en branco. É unha folla en branco porque o seu destino é escrito por terceiros. Tentei entender os "comprensibles titubeos" do goberno do presidente Kostunica; supuxen as súas deducións como as seguintes: “Milosevic é malo, de feito é moi malo, máis ben é malísimo. Haino que castigar por todo o que fixo e así conseguir unha democracia real… Mais os seus aliados son fortes… E a verdade, últimamente, non me molesta moito… O mellor é deixalo estar e olvidármonos del’’. Pero chega Estados Unidos e…: “Quero cartos! Necesito cartos! Así que vou obedecer a USA e axustizar a Milosevic… Pero fágoo porque é malo, malísimo´´.

Quizais sexa unha sátira excesiva, mais tamén e excesivo o poder do diñeiro, e todos calamos e ficamos coa cabeza baixa… E deberiamola abaixar ,sí, pero por vergoña.