O corvo Estanislao
PEPE de Vence sentárase a botar unha sesta sentado decontra o palleiro grande, cuberta a cachola e máila cara cun pano, e derriba o sombreiro, caído dende a fronte deica ao mentón. Pepe de Vence era o labrego máis rico do val de Romai, ou polo menos eso se decía a sí mesmo cando iba de camiño ás suas leiras, aos seus prados, ás suas carballeiras, ou aos seus montes co rastro a carregar moido pra as cortes.
-¡Coido que non hai outro máis rico que eu no val!, decíase en voz alta. ¡Como non haxa algún que se faga pasar por pobre e teña cartos escondidos!
Naquela sesta tan boa que estaba botando Pepe de Vence, despertouno alguén que lle petaba nas solas dos zocos. Abríu os ollos, e por ver quén era quitou do rostro sombreiro e pano. Era un corvo.
-¡Vaite, coño!, díxolle Pepe ao corvo. ¡Fai un mes que te atopo en todas partes!
-¿E en qué me conoces?
-¡En que andas medio torto!
O corvo dixo que sí, pro que non era por imitación e burla de Pepe de Vence, que tamén era un algo esguiado do lado dereito, e ainda se podía decir que coxeaba.
-¡Non por imitarte, xa que eres o máis rico do val, senón que ando doente!, dixo o corvo. E o andar tras ti, é que me puxo a réxime o médico de Silva. Vaia, non foi o médico. Foi que Xusto Cabaleiro foi ao médico, e eu estaba ouvindo todo. O Xusto ten o estómago desgastado, de tanto porco e tanto viño, e o médico díxolle que tiña que estar un ano a leite, carne da obriga cocida ou bistés á plancha, e si viñan pescantinas á feira de Cadavedo, algo de pescado cocido. Xa che dixen que escoitara todo, e resulta que todo o que lle pasa a Xusto Cabaleiro co seu estómago, pásame a min co meu.
-¿El é que teño eu que ver con éso? Con Xusto Cabaleiro tiven un pleito por unhas augas e ganeino, e non me volvín a falar con el.
-Non se trata de Xusto, home, que se trata de min. Chámome Estanislao, pra servirte, e nacín por derriba das tuas xesteiras de Abroso, e toda a vida miña paseina voando sobre as tuas propiedades, e ganando a vida nelas. E como eres o máis rico do val, eres o único que me podes axudar a manter por un ano o réxime pra estómagos desgastados que pon aos doentes o médico de Silva.
-¡Nin que foras meu pai!, díxolle Pepe de Vence ao corvo.
-Veño a ti polas boas, Pepiño. Eu sei toda a tua vida, e ónde te ves con Petra, a do peatón, e que levas de mirón ás partidas ao teu sobriño Cosme, pra que faga señas dándoche o naipe do contrario, e que fuches de testigo falso a Lugo no caso dos paus que houbo en Remourelle, e que cobrache vinte pesos e comido e bebido… Podía porme a propalar todas estas faltas tuas, pro son un corvo pacífico que quero sanar o meu estómago.
Pepe de Vence considerou o caso. O corvo estaba diante del, fraque, envellecido. Despois de todo, nacido por derriba das suas xesteiras de Abroso, e criado e mantido nas suas leiras, era cáseque da sua propiedade, cando non da sua familia. Pra sere o máis rico do val soio lle faltaba ser o dono do corvo Estanislao.
-Pois cala todo, díxolle Pepe ao corvo, e conta co leite, coa carne da obriga, co bisté á plancha, e si cadra haber peixe fresco, co peixe fresco. ¿E non queres ningún xarabe, nin bicarbonato, nin nada de botica?
-Nada. Dixo o médico de Silva que abonda cun ano de réxime.
E así foi que Pepe de Vence iba todos os días a un certo lugar da chousa de Bravos, e deixáballe alí unha cunca vella chea de leite e máis algo de carne ou de peixe ao corvo, quen o agardaba puntual.
-¡Eres un cristiano compasivo!, díxolle un día o corvo, que non parecía ir pra diante, e ainda estaba cada día máis ensumido e máis fraque, e tamén perdera algo de vista.
-Si queres uns anteollos, non chos nego, ofreceuse Pepe de Vence.
-¡Esto váise, Pepiño! ¿Por qué non me trás mañán unhas papas de arroz!
Ao día seguinte pepe foi tarde a levarlle a parva ao corvo, que tivera un tratante de Meira na casa que viña a mercarlle dous xatos. Cando chegou á chousa, atopou a Estanislao morto, caído a carón da cunca do ieite. Pepe cunha pedra cavoulle sepultura a Estanislao ao pé dun amieiro, e volveuse pra a casa coa xerra chea de papas de arroz. Requentounas e papounas de merenda.
Pasaban os días, e Pepe de Vence botaba muito de menos ao corvo Estanislao, procuraba achegarse a outros corvos que andaban picando nos sucos da sementeira, pro nono agardaban. Sentía non ter falado con Estanislao da familia. Ao millor quedáralle algún fillo a quen darlle o pésame, ou unha viuda. Tamén lle pesaba non terlle preguntado por qué se chamaba Estanislao.
-¡Coido que non hai outro máis rico que eu no val!, decíase en voz alta. ¡Como non haxa algún que se faga pasar por pobre e teña cartos escondidos!
Naquela sesta tan boa que estaba botando Pepe de Vence, despertouno alguén que lle petaba nas solas dos zocos. Abríu os ollos, e por ver quén era quitou do rostro sombreiro e pano. Era un corvo.
-¡Vaite, coño!, díxolle Pepe ao corvo. ¡Fai un mes que te atopo en todas partes!
-¿E en qué me conoces?-¡En que andas medio torto!
O corvo dixo que sí, pro que non era por imitación e burla de Pepe de Vence, que tamén era un algo esguiado do lado dereito, e ainda se podía decir que coxeaba.
-¡Non por imitarte, xa que eres o máis rico do val, senón que ando doente!, dixo o corvo. E o andar tras ti, é que me puxo a réxime o médico de Silva. Vaia, non foi o médico. Foi que Xusto Cabaleiro foi ao médico, e eu estaba ouvindo todo. O Xusto ten o estómago desgastado, de tanto porco e tanto viño, e o médico díxolle que tiña que estar un ano a leite, carne da obriga cocida ou bistés á plancha, e si viñan pescantinas á feira de Cadavedo, algo de pescado cocido. Xa che dixen que escoitara todo, e resulta que todo o que lle pasa a Xusto Cabaleiro co seu estómago, pásame a min co meu.
-¿El é que teño eu que ver con éso? Con Xusto Cabaleiro tiven un pleito por unhas augas e ganeino, e non me volvín a falar con el.
-Non se trata de Xusto, home, que se trata de min. Chámome Estanislao, pra servirte, e nacín por derriba das tuas xesteiras de Abroso, e toda a vida miña paseina voando sobre as tuas propiedades, e ganando a vida nelas. E como eres o máis rico do val, eres o único que me podes axudar a manter por un ano o réxime pra estómagos desgastados que pon aos doentes o médico de Silva.
-¡Nin que foras meu pai!, díxolle Pepe de Vence ao corvo.
-Veño a ti polas boas, Pepiño. Eu sei toda a tua vida, e ónde te ves con Petra, a do peatón, e que levas de mirón ás partidas ao teu sobriño Cosme, pra que faga señas dándoche o naipe do contrario, e que fuches de testigo falso a Lugo no caso dos paus que houbo en Remourelle, e que cobrache vinte pesos e comido e bebido… Podía porme a propalar todas estas faltas tuas, pro son un corvo pacífico que quero sanar o meu estómago.
Pepe de Vence considerou o caso. O corvo estaba diante del, fraque, envellecido. Despois de todo, nacido por derriba das suas xesteiras de Abroso, e criado e mantido nas suas leiras, era cáseque da sua propiedade, cando non da sua familia. Pra sere o máis rico do val soio lle faltaba ser o dono do corvo Estanislao.
-Pois cala todo, díxolle Pepe ao corvo, e conta co leite, coa carne da obriga, co bisté á plancha, e si cadra haber peixe fresco, co peixe fresco. ¿E non queres ningún xarabe, nin bicarbonato, nin nada de botica?
-Nada. Dixo o médico de Silva que abonda cun ano de réxime.
E así foi que Pepe de Vence iba todos os días a un certo lugar da chousa de Bravos, e deixáballe alí unha cunca vella chea de leite e máis algo de carne ou de peixe ao corvo, quen o agardaba puntual.
-¡Eres un cristiano compasivo!, díxolle un día o corvo, que non parecía ir pra diante, e ainda estaba cada día máis ensumido e máis fraque, e tamén perdera algo de vista.
-Si queres uns anteollos, non chos nego, ofreceuse Pepe de Vence.
-¡Esto váise, Pepiño! ¿Por qué non me trás mañán unhas papas de arroz!
Ao día seguinte pepe foi tarde a levarlle a parva ao corvo, que tivera un tratante de Meira na casa que viña a mercarlle dous xatos. Cando chegou á chousa, atopou a Estanislao morto, caído a carón da cunca do ieite. Pepe cunha pedra cavoulle sepultura a Estanislao ao pé dun amieiro, e volveuse pra a casa coa xerra chea de papas de arroz. Requentounas e papounas de merenda.
Pasaban os días, e Pepe de Vence botaba muito de menos ao corvo Estanislao, procuraba achegarse a outros corvos que andaban picando nos sucos da sementeira, pro nono agardaban. Sentía non ter falado con Estanislao da familia. Ao millor quedáralle algún fillo a quen darlle o pésame, ou unha viuda. Tamén lle pesaba non terlle preguntado por qué se chamaba Estanislao.
Se queres participar sigue as intruccións da seguinte ligazón... [Abonarse]