Leonard Cohen sae de Los Angeles coa súa guitarra española sobre os ombros e diríxese cara Asturias. É o poeta, novelista e cantante que foi recoñecido co Premio Príncipe de Asturias das Letras 2011. A súa figura foi inmortalizada milleiros de veces dende os obxectivos tímidos das cámaras máis prestixiosas, fotografías nas que hoxe podemos ver a evolución do tempo no seu corpo e na súa carreira. Vestido de traxe e gravata, o poeta canadense encamíñase á palestra. Con toda a súa humildade e humanidade, confesa o insomnio desa noite, asaltando o minibar do hotel e cita a Ricardo Muti cando di que non está acostumado a falar diante da xente sen unha orquestra detrás. Danos unha pista do que é: o home e non o mito. Así que recitará o seu solo, sen papeis, só el e a súa historia.
Conta que cando era un mozo coñeceu a Lorca grazas ás traducións, o que lle ensinou que ata a derrota pode vir dende os confíns da dignidade e da beleza. Con el encontrou a súa propia voz. A que aínda non está formada de todo e loita por sobrevivir. Co fío desa voz dinos que sinte ambigüedade cara a poesía, porque ven dun lugar que ninguén conquista, e nin el pode controlar o sitio de onde veñen as cancións.
Conta que cando era xoven coñeceu en Montreal (onde vivía con súa nai) a un español que tocaba a guitarra e pediulle que lle dese clases. Ensinoulle seis acordes e ao cuarto día de coñecelo, non asistiu á cita. Cohen chamouno á súa pensión e a recepcionista informouno de que se suicidara. E dende entón eses seis acordes son a base de toda a súa música.
E despídese dándolle as grazas ao pobo que lle dou todo. E volve á súa cadeira e agarra o seu sombreiro cheo de versos, deixándonos a emoción do seu discurso improvisado que ven do lugar que ninguén conquista.
Nós, en segundo de bacharelato, fixemos unha adaptación ó galego da letra da súa canción “Take this Waltz”, para a que Cohen se inspirou nun poema de Federico García Lorca. Reproducimos as tres versións:
2º BACH, Vals
Agora en Viena hai dez fermosas mulleres
Hai un ombro onde a morte acude a chorar
Hai un vestíbulo con novecentas fiestras
Hai unha árbore onde os pombos van para
morrer
Hai un anaco arrincado da mañá
que aínda se sostén na galería xeada.
Ai, ai, ai, ai
Baila este vals, baila este vals
Baila este vals co agarimo da súa mandíbula
Oh quérote, quérote, quérote aquí,
Nesta cadeira cunha revista morta.
Na cova do pétalo dun lirio
Nalgúns corredoiros onde nunca estivo o amor
Nunha cama na que a lúa estivo suando
Nun grito cheo de pasos e area.
Ai, ai, ai, ai
Baila este vals, baila este vals.
Baila ca súa cintura rota na túa man.
Este vals, este vals, este vals, este vals
Co seu propio alento a brandi
E no mar a cola da morte arrastrándose.
Hai un vestíbulo nun auditorio de Viena
Onde a túa boca foi o foco de tódalas miradas
Hai un bar onde os rapaces paran a falar
E onde escoitan o blues que os sentencia a
morte.
Ah, pero quen é o que recorre a túa foto
Cunha guirnalda tecida de vágoas recén
cortadas?
Ai, ai, ai, ai
Baila este vals, baila este vals.
Baila o vals que leva anos morrendo.
Hai un ático onde os nenos están enredando
Onde teño que recostarme contigo axiña
Nun soño con luces húngaras
No medio dalgunha tarde doce
E verei como ti encadeastes a dor
E todas as túas ovellas e lirios feitos de neve
Ai, ai, ai, ai
Baila este vals, baila este vals
Con este “nunca che vou esquecer, sábelo!”
Neste vals que soa, este vals, este vals…
Baila ca súa cintura rota na túa man.
Neste vals que escoitas, este vals, este vals…
Co seu propio alento a coñac
E no mar a cola da morte arrastrándose.
E bailarei contigo en Viena
Levarei o meu traxe de río
Os xacintos salvaxes nos meus ombros
A miña boca sobre a saraiba das túas coxas
E enterrarei a miña alma nun álbum
Con todas as fotografías, e o musgo.
E cederei á túa beleza inundada
co meu violín barato e a miña cruz
E derrotarasme co teu baile
Levándome co teu pulso á lagoa.
Oh meu amor, oh meu amor
Baila este vals, baila este vals.
Agora é teu. É todo o que existe.
FEDERICO GARCÍA LORCA, Pequeño
Vals Vienés
En Viena hay diez muchachas,
un hombro donde solloza la muerte
y un bosque de palomas disecadas.
Hay un fragmento de la mañana
en el museo de la escarcha.
Hay un salón con mil ventanas.
¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals con la boca cerrada.
Este vals, este vals, este vals, este vals,
de sí, de muerte y de coñac
que moja su cola en el mar.
class="MsoNormal">Te quiero, te quiero, te quiero,
con la butaca y el libro muerto,
por el melancólico pasillo,
en el oscuro desván del lirio,
en nuestra cama de la luna
y en la danza que sueña la tortuga.
¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals de quebrada cintura.
En Viena hay cuatro espejos
donde juegan tu boca y los ecos.
Hay una muerte para piano
que pinta de azul a los muchachos.
Hay mendigos por los tejados,
hay frescas guirnaldas de llanto.
¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals que se muere en mis
brazos.
Porque te quiero, te quiero, amor mío,
en el desván donde juegan los niños,
soñando viejas luces de Hungría
por los rumores de la tarde tibia,
viendo ovejas y lirios de nieve
por el silencio oscuro de tu frente.
¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals, este vals del "Te quiero
siempre".
En Viena bailaré contigo
con un disfraz que tenga
cabeza de río.
¡Mira qué orillas tengo de jacintos!
Dejaré mi boca entre tus piernas,
mi alma en fotografías y azucenas,
y en las ondas oscuras de tu andar
quiero, amor mío, amor mío, dejar,
violín y sepulcro, las cintas del vals.
LEONARD COHEN, “Take This Waltz”
Now in Vienna there’s ten pretty women
there’s a shoulder where death comes to cry
there’s a lobby with nine hundred windows.
There’s a tree where the doves go to die
there’s a piece that was torn from the morning
and it hangs in the gallery of frost.
Ay, ay, ay, ay
Take this waltz, take this waltz.
Take this waltz with the clamp on its jaws
oh I want you, I want you, I want you
on a chair with a dead magazine.
In the cave at the tip of the lily
in some hallways where love’s never been
on a bed where the moon has been sweating
in a cry filled with footsteps and sand.
Ay, ay, ay, ay
Take this waltz, take this waltz.
Take its broken waist in your hand.
This waltz, this waltz, this waltz, this waltz
with its very own breath of brandy and death
dragging its tail in the sea.
There’s a concert hall in Vienna
where your mouth had a thousand reviews
there’s a bar where the boys have stopped
talking
they’ve been sentenced to death by the
blues.
Ah, but who is it climbs to your picture
with a garland of freshly cut tears?.
Ay, ay, ay, ay
Take this waltz, take this waltz.
Take this waltz it’s been dying for years.
There’s an attic where children are playing
where I’ve got to lie down with you soon
in a dream of Hungarian lanterns
in the mist of some sweet afternoon
and I’ll see what you’ve chained to your
sorrow
all your sheep and your lilies of snow.
Ay, ay, ay, ay
Take this waltz, take this waltz.
With its "I’ll never forget you, you know!".
This waltz, this waltz, this waltz, this waltz…
Take its broken waist in your hand
This waltz, this waltz, this waltz, this waltz
With its very own breath of brandy and Death
Dragging its tail in the sea
And I’ll dance with you in Vienna
I’ll be wearing a river’s disguise
the hyacinth wild on my shoulder,
my mouth on the dew of your thighs
and I’ll bury my soul in a scrapbook,
with the photographs there, and the moss.
And I’ll yield to the flood of your beauty
my cheap violin and my cross
and you’ll carry me down on your dancing
to the pools that you lift on your wrist.
Oh my love, Oh my love
Take this waltz, take this waltz.
It’s yours now. It’s all that there is
Se queres participar sigue as intruccións da seguinte ligazón... [Abonarse]