"Mar ao norde (1932)"
(1)
SOL:
Cinco fiestras colgadas
da mesma alba rosa:
vivas,
intactas,
núas,
con arelas de mans,
coma espellos de mastros.
SOMBRA:
Cinco fiestras colgadas
da mesma alba turba:
quedas,
chás,
duras,
sin afáns de presencia,
sin afáns de fuxida.
SEMPRE:
Cinco fiestras: soio.
(2)
Unha, dúas, tres: A lancha
enchen de sombras, áxiles e nítidas.
Sob de ti voan: craras,
navegantes,
tibias.
Catro, cinco, seis. Gueivotas.
(3)
Non coñeces o mar?
-Non.
Nin o vento do mar?
-Non.
Quén eres pois?
-Unha sombra noviña
recén nascida e núa,
terra adentro!
(4)
Illa: oco insumiso
infantil xogo:
xa non estás
entre a tua mesma luz.
Xa rodas lonxe dobregada en todo,
¡qué perfeita e qué descoñecida!
illa.
"Cantiga nova que se chama riveira" (1933)
(5)
Na nao do mar laranxa
Anda a noivar
Seus amores pequeniños
Non os contar
Porase coloradiña
Hastra o van.
E tapará os dous ollos
Con unha man.
Anda a noivar
Non o contar!
(6)
Amor de auga lixeira,
muiñeira
Amor de auga tardeira,
ribeira.
Amor de auga frolida,
cantiga.
Amor de auga perdida,
miña amiga.
(7)
Con auga de sede vella
namorar eu namoreina,
meu amigo!
Con unha herba lixeira
namorar eu namoreina,
meu amigo!
Namorar eu namoreina
con unha cantiga leda
meu amigo!
Namorar eu namoreina
con áer da primaveira,
meu amigo!
(8)
No niño novo do vento
hai unha pomba dourada,
meu amigo!
Quén poidera namorala!
Canta ao luar e ao mencer
en frauta de verde olivo.
Quén poidera namorala,
meu amigo!
Ten áers de frol recente
cousas de recén casada,
meu amigo!
Quén poidera namorala!
Tamén ten sombra de sombra
e andar primeiro de río.
Quén poidera namorala,
meu amigo!
(9)
Polos teus ollos quen pasóu, amiga,
deixóu unha ollada de amore perdida.
Nos ollos teus.
Deixóu de amore perdida unha ollada
polos teus ollos quen pasóu, amada.
Nos ollos teus.
Cinza levás nos ollos, amiga,
daquela ollada de amore perdida.
Nos ollos teus.
Borrallo nos ollos levás, amada,
que non miraches a quen te ollaba.
Nos ollos teus.
Dona do corpo delgado (1950)
(10)
Agora trobo o vento e máila lúa fría,
non o cervo do monte que a ágoa volvía.
Agora trobo o mare e máila nao veleira
non a amiga que canta só da abelaneira.
Agora trobo a lúa e máilo vento irado,
non o cervo do monte, meu amigo pasado.
Agora trobo a nao e máila mar maior,
e non aquela amiga, miña branca señor.
(11)
A dama que ía no branco cabalo
levaba un pano de seda bordado
Na verde fror
as letras van de amor!
O cabaleiro do cabalo negro
levaba unha fita colléndolle o pelo
Na verde fror
as letras van de amor!
No meio do río cambiaron as vistas,
el para o pano i ela prá fita.
Na verde fror
as letras van de amor!
As vistas lles viron no río cambiar
e o pano e a fita por se namorar.
Na verde fror
as letras van de amor:
Con amor vivirás!
O cabaleiro da pruma na gorra,
meu amigo é!
O cabaleiro do verde tabardo,
meu amigo é!
Ogallá que na guerra non morra,
meu amigo é!
Non de frecha, de asta nin dardo,
meu amigo é!
Herba aquí e acolá (1980)
(12)
Porque a terra é redonda
Cunha man colléu a mar
e coa outra un veleiro,
pra explicar unha das probas
de que a Terra é redonda.
- ¿Todos os días?, preguntáballe eu.
¿O mesmo polo día que pola noite?
- Sempre, respondeume, e si redonda non fora
en toda a súa coda non se tería nada en pé,
a mar subiría deica a neve dos altos montes,
non poderían voar as aves
nin correr os nenos polos campos do verán.
Nin siquer habería verán.
Todo o que é, a rosa e máila lua,
a alma miña, os ventos, a sorrisa dela
e a sombra da cerdeira, e as cereixas,
tal son porque é redonda a Terra.
Ó veleiro mergullábase no horizonte
e a mar iba e viña na súa man dereita
a escuma das ondas escorrendo entre os seus dedos.
Refrescaban o meu rostro redondas pingas de choiva
caída de grandes nubens que viñan do sul
gracias a que a Terra é redonda.
(13)
Pero Meogo no verde prado
—Dime a onde vas, miña cerva ferida,
dime a onde vas, polo meu amor!
—Vou para o verso dunha cantiga,
meu cazador!
—Dime a onde vai teu cabelo, doncela,
dime a onde vai, polo meu amor!
—Vai pra unha fita verde de seda,
meu cazador!
—Dime unha cita de alba, amiga,
dime unha cita, polo meu amor!
—Onde o cervo do monte a i-auga volvía,
meu cazador!
—Nunca vi cerva nos beizos deitada,
nunca vi fita que atase no vento,
nunca vi cervo que volvese o alto,
polo meu amor!
(14)
Todo pende en que ún esteña morto
perguntando póla herba que nasce derriba
coma por un novo corpo máis levián,
abaneado pólo vento,
- que trae e que leva a semente -
Herba no monte ou nas rúas da cidade
- aquí podían ser os pés dos vagabundos
que ún se soñara nús unha mañán de cedo -
Canto vai da memoria á herba
por onde terreas pensativas azas
caladamente te recomezan. Ouh abril,
tí liberdado dos vermes e dos ósos
dos ouvidos por onde estabas apegado
a aqueles outros pasaxeiros de traxe novo!
Cando chove adeprendo a beber auga.
Por unha boca que non tiven, abrancuxados
fíos que zugan no terrón e medran:
foron percisos nubes e sol e un sacho
- namentras te valeiras
esqueces os cantos ledos do verán e o merlo
o pan o lume e esa doce sorrisa
que todos tivemos unha vez pousada no peito -
Todo pende en que ún esteña morto
e queira volver ao val e á noite
esmola de home, pasteiro comunal
onde brancas ovellas alindadas por unha vella
pacen seguido sin erguer a cabeza
sin decatarse de ónde ven a herba
que moen e remoen os dentes apertados.
Sin decatarse da resurreción da carne de Álvaro Cunqueiro,
un novo corpo limpo que soñaba co vento,
— beira dun río, quizaves,
ou nun alto —.
Ese alguén de meu que nunca volve
á auga da infancia
sin saber saír do laberinto.
Ese que é outro home que eu levo
derrubado sobre min
ou como a hedra 90 carballos abraza.
En balde lle digo que hoxe recollen
as coloradas mazáns
e que hai que buscar as que caen entre a herba.
Verdadeiramente é como levar un morto
nada apetece e de nada se lembra
preguizoso sombrío. A seu carón vivo
e o eu que canta e volve
mira de esguello pra ónde xaz
e olla cómo apodrecen nel os soños e os anceios
a mocedade que foi e as sorrisas das mulleres
todo o que foi amado e recibido
todo o que foi e nunca máis será.
Pro o eu que vive e anda
resiste e non esquece ren,
despedíndose farto de vida
cando a vida de meu e máila súa acaben.
Pro eu resucitarei que soio volven
os que recordan, compañeiros.
Se queres participar sigue as intruccións da seguinte ligazón... [Abonarse]