Pois o branco fantasma dunha ollada

Non mide nen conserva

o paso aduviñado de horas lentas

ninguén pensou na autopsia do destino

que se fora este verbo violento

semente de agresión contra a existencia

forza ilegal e allea

inmune ás súas tragedias

sería un fluxo e saberían

que a rabia dos meus dentes non me mata

co ritmo doce e maino