O noso compañeiro, X.M. Lobato, profe de matemáticas, escribiu un artigo para o diario Galicia Hoxe, publicado na sección Lucerna da Portela, baixo o título Senlleiro ollo de vidro .
Fala da manifestación do domingo pasado, de cómo el a esculcou co seu ollo, que non é de vidro. Fala do noso Castelao e fainos reflexionar.
Pedímoslle permiso para colgalo na nosa revista e que así o poidades ler máis facilmente.
Paseando Castelao polas rúas de Bos Aires, encontrou cun veciño e amigo da infancia, despois dos saúdos pertinentes e intercambio de vivencias, este comunícalle que regresa a Rianxo, polo tanto ofreceuse para traer algún agasallo ou saúdos para as amizades. A resposta do vate rianxeiro. "Visita e saúda da miña parte aquel carballo amigo, que nos facía de portería cando xogabamos ao fútbol".
Os irmáns pinos e os irmáns carballos, que ha traga-la terra, ises si que son galegos.
Tamén semellan galegos, todos aqueles que pregoan o seu galeguismo no Panteón de Galegos Ilustres, diante dos restos de Castelao e outros persoeiros, onde cada ano coincidindo co Día de Galicia fan a súa mesquiña oferta. No entanto, os demais días do ano, cos seus feitos amosan a súa xenreira por todo símbolo de identidade do pobo galego.
O que máis me fireu daquela xente foi que non quixesen falar galego, sabendo que os esqueletes non poden falar ben o castelán.
Mais os doutorados trafulqueiros, habitualmente utilizan o nome de insignes persoeiros galegos, na súa sinxela verborrea pública nos púlpitos, pero as súas actuacións e feitos contrapostos, son os actos delatores que os deixan totalmente espidos de argumentos fiables.
E que nós os galegos ? non debíamos consentir que na fala dos nosos avós...
Porén, no sentir conxunto, dos milleiros de cidadáns que o domingo pasado percorreron as rúas da centenaria cidade pétrea, está a pegada e mais o manifesto profundo do mesmo Castelao, que desde o esqueleto con ollo de vidro, foi quen de dar folgos a cada un dos participantes na multitudinaria homenaxe a Galicia e á súa lingua, para reivindicar o dereito a falar na lingua materna.
Galicia e os seus sinais de identidade non son un legado que pertenza a todos eses que viven de facer política, usurpando ao seu antollo os símbolos dun pobo. A lingua é unha herdanza que recibimos dos nosos devanceiros, ninguén ten dereito á súa utilización partidista.
O domingo, demostrouse unha vez máis que a forza está no pobo, a lingua é do pobo, e o pobo é soberano. Entre nós e cos demais, empreguemos a lingua que inmortalizou Castelao e todos os nosos antepasados.
O ollo de vidro, desde o Máis Alá, entende e fala galego, pero tamén outras moitas linguas. Inmorredoiro trebello óptico, sempre vixiante e sinalando a todo trafulqueiro, que no amparo do poder son ávidos comensais para tan apetitosa lingua.
XOSÉ M. LOBATO
Se queres participar sigue as intruccións da seguinte ligazón... [Abonarse]