Bótanlle a culpa á idade, din que é unha fase de rebeldía, que cando maduremos, cambiaremos radicalmente a nosa forma de ser, que non seremos os mesmos duns anos antes. Din que non nos preocuparán as parvadas de agora, e que valoraremos máis o que temos.

Eu o que digo é que os mozos somos máis maduros do que parece, gritamos para facernos escoitar e temos que aproveitar estes momentos porque nunca xamais estaremos así de vivos.

Miramos cara o futuro co mesmo medo, coas mesmas esperanzas, soños, ilusións e paixóns que calquera adulto do noso redor.

Nós podemos cambiar o mundo dándolle un novo sentido, non só somos os egoístas que todos pensan. Somos persoas que poñemos o mellor de nós en cada tarefa que facemos, que valoramos cousas que despois non se terán en conta, que gozamos con detalles insignificantes que nos enchen de felicidade. Choramos por todo e por nada. Rimos sempre e nunca.

Somos nós. O futuro. A incerteza. A esperanza.