Sempre cho repiten, mais xamais te paras a pensar sobre a verdade que gardan esas palabras: nunca sabes o valor das cousas ata que as perdes.

Moi certo. Nunca. Cando te das conta, sempre é demasiado tarde, a primavera pasou para instaurar un inverno permanente no teu ser, a túa razón de vivir perdeu todo o sentido que  noutro tempo tiña.

O sorriso que antes aloumiñaba o teu rostro, desapareceu como se endexamais existise. A dor e a tristeza acompáñante as vintecatro horas do día, e non podes agocharte en ningún lugar, nada te protexe destes sentimentos.

En torno ó teu corazón fórmase unha muralla, e sobre a túa apariencia unha fachada difícil de derrubar. Todo comeza a carecerche de sentido, faste mil preguntas que non podes resolver.

A soidade é a túa máis sinceira compañeira, só ela está contigo, só ela te comprende.

O teu cuarto é agora o teu refuxio, ninguén máis pode pasar. Soamente ti e a soidade. E segues pensando en que fixeches mal, se a culpa é túa ou pasou sen máis, cuestionas se a túa vida é importante, se deberías desaparecer…Fúndeste nunha espiral, nun abismo negro e incerto..

E aparece a luz.